Ο Carlo Giuliani σκοτώθηκε στις 20 Ιουλίου του 2001, στην πλατεία «Gaetano Alimonda» της Γένοβα, πυροβολημένος στο πρόσωπο από τον Mario Placanica, έναν από τους χιλιάδες Ιταλούς αστυνομικούς που επιστρατεύθηκαν για να εξασφαλίσουν την «ομαλή διεξαγωγή» των εργασιών της 27ης Συνόδου της G8.
Ο Carlo Giuliani γεννήθηκε στη Ρώμη και ήταν γιος του ακτιβιστή των εργατικών συνδικάτων Giuliano Giuliani και της Haidi Giuliani.
Εκείνη την Παρασκευή, ο Carlo Giuliani βρέθηκε στη Γένοβα μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους από κάθε σχεδόν γωνιά της Ευρώπης και του κόσμου, για να συμμετάσχει στις μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά των ηγετών της G8.
Οι κινητοποιήσεις εξελίχθηκαν σε βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα στους διαδηλωτές και τις δυνάμεις ασφαλείας.
Τα αναρχικά στοιχεία που παρεισέφρησαν στις διαδηλώσεις, δημιούργησαν μεγάλη ένταση και οι Αρχές άρχισαν σταδιακά να απαντούν όλο και πιο δυναμικά, για να καταστείλουν τις ταραχές.
Ο Carlo Giuliani, που πρωτοστάτησε των δυναμικών κινητοποιήσεων στην πλατεία Alimonda, πήρε στα χέρια του έναν πυροσβεστήρα και κινήθηκε προς ένα αστυνομικό όχημα, με σκοπό να τον εκτοξεύσει κατά του οχήματος.
Στο πίσω μέρος του οχήματος βρισκόταν ο αστυνομικός Mario Placanica, ο οποίος, βλέποντας τον Giuliani να κινείται προς το μέρος του, σήκωσε το περίστροφό του, το έστρεψε προς τον 23χρονο και πάτησε τη σκανδάλη.
Ο Carlo Giuliani σωριάστηκε στην άσφαλτο. Ακολούθησε μια σκηνή που θα μείνει για πάντα στο μυαλό όλων όσοι βρίσκονταν στη Γένοβα ή παρακολουθούσαν τα γεγονότα από την τηλεόραση.
Μετά τον πυροβολισμό, ο οδηγός του οχήματος έκανε όπισθεν και πάτησε το σώμα του Giuliani, το οποίο βρέθηκε κάτω απ΄ το όχημα. Στη συνέχεια κινήθηκε και πάλι εμπρός και ξαναπέρασε πάνω από το κορμί του 23χρονου, πριν σταματήσει λίγα μέτρα πιο πέρα.
Οι διαδηλωτές που βρίσκονταν κοντά στον Giuliani «πάγωσαν» και με μόνη δύναμη στα πόδια τον φόβο, έτρεξαν αρχικά μακριά από το σημείο, ενώ αστυνομικές ενισχύσεις πλησίαζαν τροχάδην τον Mario Placanica και τον οδηγό του οχήματος.
Μετά τα πρώτα λεπτά σαστιμάρας αστυνομικών και διαδηλωτών, κάποιοι από τους παραβρισκόμενους έσπευσαν να βοηθήσουν τον Carlo, ο οποίος ήταν ακίνητος στο έδαφος, με το αίμα να έχει διαπεράσει την ολοπρόσωπη μάλλινη μάσκα του σκι που φορούσε και να έχει δημιουργήσει μια λίμνη γύρω του.
Ο Mario Placanica τέθηκε υπό κράτηση, αλλά όλες οι κατηγορίες εναντίον του καταρρίφτηκαν, όταν ο δικαστής της υπόθεσης συμπέρανε ότι η μοιραία σφαίρα που χτύπησε τον Giuliani εξοστρακίστηκε σε άλλο υλικό πριν βρει τον 23χρονο στο κεφάλι και ως εκ τούτου ο Placanica δεν είχε σημαδέψει με το περίστροφό του κατευθείαν στον Giuliani.
Όσο για τον οδηγό του αστυνομικού οχήματος, ο δικαστής Daloiso απεφάνθη ότι δεν πρέπει να ασκηθεί δίωξη εναντίον του με το σκεπτικό ότι, όταν πάτησε τον Carlo Giuliani, εκείνος ήταν ήδη νεκρός.
Παρόλα αυτά, οι γιατροί που εξέτασαν το σώμα του 23χρονου μετά από το θάνατό του, απεφάνθησαν ότι η καρδιά του Carlo Giuliani χτυπούσε ακόμα, μετά το πέρασμα του οχήματος από πάνω του, κάτι που επιβεβαίωσε ο ιατροδικαστής Marco Salvi, στο πλαίσιο της δίκης που έγινε στη Γένοβα.
Μόλις χθες, 25 Αυγούστου 2009, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) αποφάσισε ότι ο Ιταλός αστυνομικός Mario Placanica βρισκόταν σε αυτοάμυνα τη στιγμή που πυροβόλησε και σκότωσε τον Carlo Giuliani και πως δε χρησιμοποίησε «υπερβολική βία».
Το ΕΔΑΔ επίσης απεφάνθη ότι η ιταλική κυβέρνηση «απέτυχε» να διαλευκάνει πλήρως την υπόθεση και επιδίκασε το χρηματικό ποσό των 40.000 ευρώ, ως αποζημίωση στην οικογένεια του 23χρονου Carlo Giuliani.
Πατήστε εδώ και διαβάστε το δελτίο Τύπου που εξέδωσε το ΕΔΑΔ για την υπόθεση Giuliani
Ο θάνατος του Carlo Giuliani αποτέλεσε έμπνευση για την καλλιτεχνική -και όχι μόνο- έκφραση της νεολαίας, κυρίως, ανά τον κόσμο.
Πολλά μουσικά συγκροτήματα έγραψαν τραγούδια για τον Carlo. Η πλατεία Alimonda, όπου σκοτώθηκε ο Giuliani, μετονομάστηκε ανεπίσημα από τους ακτιβιστές σε πλατεία «Carlo Giuliani» και δημιουργήθηκε ένα μνημείο στο σημείο, με φωτογραφίες, αφιερώσεις και λουλούδια.
Σε πολλές πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο εμφανίστηκαν συνθήματα γραμμένα στους τοίχους, με τα οποία εκφραζόταν η συμπαράσταση στην οικογένεια και τους φίλους του 23χρονου.
Ο Αμερικανός πολιτικός κρατούμενος Mumia Abu-Jamal, σχολιάζοντας την υπόθεση, έγραψε λίγο μετά το θάνατο του Giuliani:
«Με αυτήν τη βάρβαρη σφαγή, το μήνυμα που μας στέλνουν είναι ότι η αντι-παγκοσμιοποίηση αποτελεί ποινικό έγκλημα. Το προτεταμένο όπλο εμπρός στο πρόσωπο ενός μασκοφόρου Ιταλού αναρχικού, απεικονίζει την κλιμάκωση των επιχειρήσεων των ενόπλων δυνάμεων του κεφαλαίου».
Το αμερικανικό περιοδικό «Time», είχε σχολιάσει ειρωνικά τη δολοφονία του Carlo Giuliani τον Ιούλιο του 2001, γράφοντας: «Θερίζεις ό,τι έσπειρες».
Πολλές φορές, οι φορείς της εξουσίας προσπαθούν αγχωμένα να σβήσουν τα κακώς κείμενα του συστήματος που υπηρετούν, ακόμα και αν δεν το κάνουν πάντα επειδή πραγματικά το πιστεύουν.
Με τον ιδρώτα στο πρόσωπο από το άγχος της συγκάλυψης, σβήνουν με τόση μανία τα «λάθη» του συστήματος που το χαρτί ζαρώνει και μετά διώχνουν βιαστικά μακριά τα τρίμματα της γόμας, πριν σηκώσουν μπροστά στις κάμερες και τα μικρόφωνα των ΜΜΕ λευκό το χαρτί.
Η πένα όμως γράφει ανεξίτηλα στις σελίδες της Ιστορίας, η οποία μας έχει διδάξει σε πληθώρα επαναλήψεων, ότι η νεολαία μαζεύει τα τρίμματα της γόμας και με αυτά χρωματίζει τα επόμενα συνθήματά της.
