Κάθε άνθρωπος, έχει τα πάθη του! Και κάθε φίλαθλος δεν γίνεται να μην παθιάζεται με την ομάδα του. Και στην πορεία της ζωής του, μπορεί να αλλάξει από αυτήν, χίλια δυο πράγματα, αλλά την ομάδα δεν πρόκειται να την αλλάξει ποτέ.
Είναι κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν οι γυναίκες. Όταν έχουν αυτή την μόνιμη ατάκα στο στόμα «πάλι μπάλα θα δεις»;
Άστο κοπέλα μου. Που να καταλάβεις!
90 χρόνια λοιπόν, ένδοξης ιστορίας κι ο καθένας από εμάς του Ολυμπιακούς έχει να θυμάται κάτι. Για την ακρίβεια έχει να θυμάται τα πάντα απ΄όσα έχει ζήσει με την αγαπημένη μας ομάδα.
Το τελευταίο διάστημα ο Ολυμπιακός με έξυπνα βιντεάκια κάνει μια καμπάνια γι αυτά τα 90 χρόνια με κόσμο ο οποίος διηγείται τι σημαίνει για εκείνον η ομάδα.
Έτσι κι εγώ μπορώ να … αραδιάσω τις εμπειρίες μου των τελευταίων 45 χρόνων με τον Ολυμπιακό που σίγουρα θα έχουν κάτι κοινό με αυτές χιλιάδων άλλων ομοϊδεατών μου.
Παραλίγο να γεννηθώ στα τσιμέντα του Καραϊσκάκη πριν 45 χρόνια. Ετοιμόγεννη ήταν η μάνα μου, κι ο πατέρας μου την έτρεχε στο Φάληρο που όπως μου περιγράφουν την είχε πάρει ο ύπνος ως εγκυμονούσα και τη ξύπνησαν οι ιαχές του γκολ.
Ήταν οι εποχές του Υβ, του Δαβουρλή, του Σιώκου του Γλέζου, ποδοσφαιριστές τεράστιοι. Εγώ όμως θυμάμαι ως πρώτους ποδοσφαιρικούς μου ήρωες τον Λοσάντα, τον Περόνε και όλους εκείνους με τις μακριές κόμες της δεκαετίας των 70s και τις κατεβασμένες κάλτσες.
Κι όμως πρώτη φορά που είδα τον Θρύλο μου από κοντά δεν ήταν στο Καραϊσκάκη, αλλά στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια σε έναν αγώνα με τον Εθνικό.
Και η εικόνα δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ. Οι μέχρι τότε ασπρόμαυρες φιγούρες της τηλεόρασης με το φίλτρο μπροστά (αθάνατη Nordmende), πήραν ξαφνικά χρώμα στο πράσινο χορτάρι. 
Μια Κυριακή θυμάμαι παίζαμε στην επαρχία. Κι όπως κάθε Κυριακή εκείνα τα χρόνια οι περισσότερες ελληνικές οικογένειες έβγαιναν στην ύπαιθρο για το καθιερωμένο πικ νικ.
Έτσι όπως είμαστε στην εθνική οδό με το αυτοκίνητο, αντιλαμβανόμαστε ότι από δίπλα μας περνάει ένα πούλμαν που κάτι μας θυμίζουν οι επιβάτες. Ήταν ο Ολυμπιακός. Το τι έγινε δεν πάει ο νους. 
Όλα τα αυτοκίνητα άρχισαν  να κορνάρουν, κεφάλια έβγαιναν από τα παράθυρα και στο τέλος στα διόδια αναγκάστηκε ο οδηγός να σταματήσει για να μη γίνει κανένα ατύχημα.
Κάποιες άλλες φορές μάθαμε ότι ο ήρωας για όλα τα πιτσιρίκια της εποχής Νίκος Σαργκάνης, είχε ανοίξει μαγαζί με αθλητικά είδη στη Δάφνη. Φεύγαμε με τα πόδια από τα Πατήσια για να πάμε να τον δούμε.
Μια εποχή ένας συγγενής που δούλευε στο Ρέντη, μας έφερε τα ποδοσφαιρικά παπούτσια που πάλιωναν από τους παίκτες και τα άλλαζαν. Εγώ είχα πάρει του Βαμβακούλα. Ήταν με βιδωτές τάπες. Κατευθείαν στο τσιμέντο του σχολείου για μπάλα. Το ότι δεν έσπασα το κεφάλι μου είναι θαύμα!
Από εκείνα που φέρνουν γέλιο, είναι και η στιγμή που ένα μεσημέρι κάνοντας κοπάνα από το σχολείο για να πάω στο ΟΑΚΑ να δω τον Ολυμπιακό, ανάμεσα σε 70 χιλιάδες κόσμο, πέτυχα τον πατέρα μου! Μεγάλη τύχη. Αλλά δεν έγινε σκηνή. Το είδαμε μαζί τελικά.
Από τις πιο έντονες στιγμές που θυμάμαι ακριβώς λεπτό προς λεπτό εκείνη την ημέρα ήταν ο επαναληπτικός αγώνας με τον Άγιαξ το 1983. Είχα εισιτήριο για εκείνο το βράδυ της Τετάρτης και το έδειχνα με περηφάνια στους συμμαθητές  μου. Κάποια στιγμή σε ένα διάλλειμα μπαίνω στο γραφείο των καθηγητών και ακούω την κουβέντα που είχαν για το παιχνίδι. Οπότε ο φιλόλογός μου με το τσιγάρο στο χέρι και με ύφος που δεν χωρούσε αμφισβήτηση  γυρίζει και λέει: απόψε ο Ολυμπιακός θα φάει 3!
Το κεφάλι μου είχε γίνει κόκκινο όπως στα καρτούν. Δεν μίλησα όμως. Το βράδυ ο Θρύλος πέρασε στην παράταση και την επομένη δυστυχώς γι αυτόν, τον είχαμε την πρώτη ώρα. Είναι ακατάλληλο να πω τι του είπα, αλλά θα καταλάβετε από το αποτέλεσμα. Δυο μέρες αποβολή!
Η Θύρα 7 την οποία έζησα από κοντά, είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι της ιστορίας του Ολυμπιακού.
Τα πέτρινα χρόνια ήταν πολύ έντονα. Ποιος δεν θυμάται εκείνο το παιχνίδι με την Παναχαϊκή στο ΟΑΚΑ που ήμασταν τελευταίοι χωρίς νίκη και περιμέναμε την πρώτη; 75 χιλιάδες κόσμος κι όταν ο Τάσαρος έβαλε το πρώτο(2-0 το τελικό σκορ) έγινε της μουρλής.
Ή σε έναν αγώνα με τον Άρη που είχε απεργία η ΔΕΗ και σουρούπωσε δεν άναψαν τα φώτα και άναψαν 60 χιλιάδες αναπτήρες λες και ήσουν σε συναυλία των Pink Floyd;
Ή στην πρώτη του Ντέταρι τότε που λόγω μιας συναυλίας είχαν κλείσει όλο το πέταλο και χωρέσαμε 80 χιλιάδες κόσμου σε καθίσματα 50 χιλιάδων;
Ή στον τελικό του 88 με τις χειρονομίες του Δημόπουλου στο 2-2;
Ή στον προηγούμενο τελικό που χάσαμε 4-0 από τον ΠΑΟ και καθίσαμε όμως μέχρι το τέλος;
Στον τελικό με τον ΟΦΗ και την γκολάρα του Λάγιος!
Στα επεισόδια με την Ατλέτικο Μαδρίτης και το ξύλο του Μίρτσου με τον Σούστερ!
Στα κλάματα στην πλατεία Κοραή όταν χάσαμε από την Μπανταλόνα στο Τελ Αβίβ!
Στην πρώτη φορά που μπήκαμε στο καινούργιο Καραϊσκάκη!
Και πόσα άλλα!!!
Πόσα συναισθήματα εναλλασσόμενα έχει προσφέρει αυτή η ομάδα! Και πόσα ακόμα θα νιώσουμε.
Τελικά όσα χρόνια κι αν περάσουν ένα είναι σίγουρο. Πως η αγάπη αυτή για την ομάδα δεν σβήνει, αλλά αντίθετα φουντώνει. Και στις χαρές και στις λύπες, όταν βλέπουμε αυτό το χρώμα, αυτές τις ρίγες, αυτό έμβλημα, τρέμει το κορμί μας.
Τελικά, είμαστε άρρωστοι! Είμαστε τρελοί!  Είμαστε απλά, Ολυμπιακοί!
Θρύλε μου εύχομαι να συνεχίσεις και στα επόμενα χρόνια που θα είναι αιώνια, να γεμίζεις με συναισθήματα τους οπαδούς σου. 
Και υποσχέσου μου ότι μέχρι τα 100 σου, θα μου δώσεις κι έναν ευρωπαϊκό τίτλο στο ποδόσφαιρο!
Σ ευχαριστώ. Χρόνια μας πολλά!
Ζαφείρης Σπυριδάκης