Από τους βραβευμένους -γιατί όχι- με Νόμπελ Ειρήνης, Κώστα Μπετινάκη
Παρακολουθήσαμε, λοιπόν, από το Όσλο τη βράβευση με το Νομπέλ Ειρήνης της Ευρωπαϊκής Ένωσης «για τη συμβολή της στη μετατροπή της Ευρώπης από ήπειρο πολέμου σε ήπειρο ειρήνης». Η νορβηγική επιτροπή παραμέρισε το γεγονός της γενικότερης οικονομικής δυσπραγίας, του μεγέθους της ανεργίας στην Ευρωζώνη και τα χρέη των κρατών-μελών, «τιμώντας τις δεκαετίες της σταθερότητας και της δημοκρατίας, μετά τον όλεθρο δύο μεγάλων πολέμων».
Υπήρξαν και οι επικριτές που χαρακτήρισαν απαράδεκτη τη βράβευση, επειδή η πολιτική της Ε.Ε. έχει προσφέρει οικονομική αστάθεια και έχει παραδώσει τα πάντα στους μεγαλοτραπεζίτες. Έπειτα, καταργήθηκαν εργασιακές συμβάσεις και παραμερίσθηκε το κοινωνικό κράτος, παρά τις συμφωνίες στη Λισαβόνα… Στους επικριτές συμπεριελήφθη και ο νομπελίστας αρχιεπίσκοπος Ντέσμοντ Τούτου, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε με επιστολή του στην επιτροπή. Κάτοικοι του Όσλο είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στο δημαρχείο, πριν από την τελετή βράβευσης (που ξεκίνησε με μεσαιωνικό μεγαλείο και τρομπέτες), για να διαμαρτυρηθούν. Ανάλογη διαμαρτυρία είχε γίνει και το βράδυ της Παρασκευής.
Η ειρωνεία είναι πως η χώρα που δύο φορές με δημοψήφισμα έχει αρνηθεί την ένταξή της στις δομές της Ε.Ε. βραβεύει την Ένωση… Αλλά τι έχει να ζηλέψει η Νορβηγία από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα -μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Είναι η πλουσιότερη χώρα, και το κυριότερο με τις πιο πλουσιοπάροχες κοινωνικές παροχές. Κι όλα αυτά χάρη στα πετρέλαιά της.
Ακούσαμε και τον πρόεδρο της Επιτροπής Νόμπελ, που βράβευσε τους τρεις εκπροσώπους των «δομών» της Ε.Ε. εκπροσωπώντας τα 27 κράτη-μέλη, τον πρόεδρο Βαν Ρομπάι, τον πρόεδρο της Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο και τον πρόεδρο (ενός χωρίς εξουσία Ευρωκοινοβουλίου) Μάρτιν Σουλτς, να εξαίρει τις ειρηνευτικές προσπάθειες των Ευρωπαίων. Θυμήθηκε ακόμα και την αλήστου μνήμης Γιουγκοσλαβία, όχι όμως και τους βομβαρδισμούς της από τα ευρωπαϊκά (και αμερικανικά) μαχητικά…
Ο Μανουέλ Μπαρόζο δήλωσε στο BBC ότι το βραβείο Νόμπελ δίνει στην Ε.Ε. την εξουσία να τεθεί επικεφαλής στις ειρηνευτικές προσπάθειες παγκοσμίως και είπε πως το βραβείο δεν απονέμεται μόνον στις δομές της Ε.Ε., αλλά και στα 500 εκατομμύρια κατοίκους της. Δεν σχολίασε, όμως, το γεγονός ότι τα μέλη της Ε.Ε. ψήφισαν άλλα αντ’ άλλων στον ΟΗΕ, για το αίτημα ένταξης της Παλαιστίνης με καθεστώς του κράτους παρατηρητή.
Γράφτηκε από χρήστη του twitter πως, αν το χρηματικό ποσό του βραβείου μοιραστεί στους κατοίκους των χωρών-μελών, τότε αντιστοιχούν 0,2 σεντς στον καθένα. (Ε.Ε.: κάτοικοι 503 εκατ. Βραβείο Νόμπελ 1.200.000 $).
Ο Βαν Ρομπάι εξήρε τους μεταπολεμικούς ηγέτες Γαλλίας και Γερμανίας, που παραμέρισαν παλιές έχθρες χάριν των οικονομικών τους συμφερόντων.
Κάθε τόσο, ως οι πρωτεργάτες της ευρωπαϊκής ειρήνης -η Μέρκελ και ο Ολάντ- όρθιοι ευχαριστούσαν τους άλλους ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών και τους παρισταμένους που τους χειροκροτούσαν. Αλλά δεν ήταν όλοι εκεί. Απόντες από την τελετή έξι Ευρωπαίοι ηγέτες κι ανάμεσά τους ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος έχει αρχίσει να το παίζει ευρωσκεπτικιστής.
Άλλωστε, στο τελευταίο του τεύχος ο «Economist» με υπέρτιτλο «Το μέλλον της Βρετανίας» και τίτλο «Goodbye Europe» δείχνει στο εξώφυλλό του τη Βρετανία να εκτοξεύεται από ένα Γιουροφάιτερ που πέφτει…
Το κόμμα της Ανεξαρτησίας (Independence Party -UKIP), που διακαώς έχει εξαγγείλει πως το Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να φύγει από την Ε.Ε., δεν είναι πλέον περιθωριακό, αλλά συμπεριλαμβάνεται στα κόμματα του συρμού. Κι ένα δημοψήφισμα για τη συνέχιση της συμμετοχής της Βρετανίας στην Ε.Ε. είναι πλέον ζήτημα χρόνου. Η Βρετανία ουδέποτε ήταν από τις πρόθυμες χώρες να συμμετάσχει στις ευρωπαϊκές δομές. Οι κακές γλώσσες λένε πως το 1973 η χώρα εντάχθηκε τελικά στην ΕΟΚ, επειδή το Λονδίνο «είδε ότι εκεί στην Ευρώπη υπάρχουν πολλά χρήματα». Αλλά, τώρα πια, η Ευρώπη δεν είναι πια εκείνο το οικονομικό κλαμπ. Η κρίση της Ευρωζώνης εξέθεσε την έλλειψη δυναμισμού από μία αδύναμη ευρωπαϊκή ηγεσία για ομοσπονδιακές αποφάσεις και δικαιολογεί τώρα την άρνηση της Βρετανίας να υιοθετήσει το κοινό νόμισμα.
Τι θα μπορούσε να σημαίνει σε απόλυτους αριθμούς αν η Βρετανία εγκαταλείψει την ΕΕ; Είναι απλό. Θα εξοικονομήσει περίπου οκτώ δισεκατομμύρια στερλίνες τον χρόνο από τη συνεισφορά της στον κοινό προϋπολογισμό. Τι θα συμβεί όμως με τις εξαγωγές της; Με την αυτοκινητοβιομηχανία της; Τα πράγματα εδώ περιπλέκονται.
Δεν είναι μόνο οι Βρετανοί που αλλάζουν, εδώ άλλαξε η ίδια η Ε.Ε.. Πού είναι εκείνο το «Ευρώπη των λαών»;
Πάμε τελικά σε ομοσπονδία, αλλά δύο ταχυτήτων;
Αυτό που έχει εισηγηθεί ο Βαν Ρομπάι είναι η μεταφορά των εξουσιών της άσκησης δημοσιονομικής, οικονομικής, εργασιακής και φορολογικής πολιτικής από τα εθνικά κοινοβούλια στις Βρυξέλλες.
Αν εγκριθούν τελικά οι προτάσεις αυτές, θα θιγεί ο σκληρός πυρήνας της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-µελών της Ευρωζώνης µε τη δηµιουργία µιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων. Δηλαδή, όσοι δεν συµφωνήσουν θα µείνουν εκτός.
Αφού δεν φάγαμε με χρυσά κουτάλια, όπως μας είχε υποσχεθεί ο γερο-Καραμανλής όταν μας έμπασε στην τότε ΕΟΚ και φτάσαμε να πουλάμε τα σημικά, τα χρυσά δόντια και τις βέρες των γονιών μας στα γωνιακά καταστήματα, που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια, κι αγοράζουν χρυσό, μας έχουν περάσει την αγωνία μπας και μας διώξουν από το ευρώ. Τι να τα κάνω τα ευρώ, άμα δεν μένει φράγκο…
