Η Άννα Βίσση κάνει μια αναδρομή στις πρώτες παραστάσεις του μιούζικαλ «Δαίμονες» πάνω από είκοσι χρόνια πριν και εξηγεί τις διαφορές.
«Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα, ήταν κάτι πρωτόγνωρο και πειραματικό τότε η ροκ όπερα. Ούτε ξέραμε ακριβώς να εξηγήσουμε στο κοινό τι πηγαίναμε να κάνουμε. Ήταν τόσο χαώδης αλλά και δημιουργική εκείνη η περίοδος, που δεν χάρηκα την τότε επιτυχία. Σήμερα, αντίθετα, βιώνω όλη την ικανοποίηση και της προετοιμασίας αλλά και του αποτελέσματος. Από τις πρόβες ήδη ένιωθα τέτοιο ενθουσιασμό και τέτοια τύχη να κάνω μια πραγματικά ομαδική δουλειά, όπου δεν είμαι “η Βίσση” αλλά μέρος ενός συνολικού εγχειρήματος που στήσαμε όλοι με πολλή όρεξη και σεβασμό στις οδηγίες του Κακλέα, ο οποίος έδωσε νέα πνοή στο έργο. Είναι δικαίωση για μένα να βλέπω ένα Παλλάς όρθιο στο τέλος και γεμάτο όλες τις μέρες».
Συγκρίνει την παράσταση με τα κέντρα διασκέδασης:
«Η νύχτα είναι ένα πάρτι, μια χύμα κατάσταση. Βεβαίως και πρέπει να είσαι καλός για να προσελκύσεις κόσμο, αλλά σαφώς είναι πιο εύκολο μέσα στη γενική ατμόσφαιρα κεφιού και μέθης να κοροϊδέψεις. Είναι ελαφριά τα κίνητρα, άρα και η προσέγγιση. Στο θέατρο, πάλι, είσαι πλήρως εκτεθειμένος. Το συγκεκριμένο, μάλιστα, είναι ένα έργο που απαιτεί αδρεναλίνη στα ύψη, ουρλιαχτά, extreme χρήση φωνής. Εκεί είσαι εσύ και το κοινό, και κανείς δεν σου χαρίζει τίποτα».
Τέλος, θυμάται την περίοδο που οι σχέσεις της με τον Νίκο Καρβέλα ήταν σε κρίση:
«Ήταν μια περίεργη περίοδος για μένα. Όταν παρεξηγηθήκαμε για δύο χρόνια, “πείσμωσα” και έκανα ό,τι καλύτερο μόνη μου σε ένα άλμπουμ για πρώτη φορά. Δεν το έκανα, όμως, ποτέ με το σκεπτικό να κάνω κάτι καλύτερο από όσα είχαμε μαζί, απλώς ήθελα να καταφέρω κάτι που να έχει μια αξιοπρέπεια. Όταν, όμως, ακούω πως ήταν η καλύτερή μου δουλειά, διαφωνώ κάθετα. Πιστεύω ότι απλώς ο κόσμος με στήριξε, χειροκρότησε την προσπάθειά μου χωρίς τον Νίκο σε μια εύθραυστη στιγμή μου».
ΠΗΓΗ: TV Έθνος
Επιμέλεια: Τέλης Αλεξανδρόπουλος
