Δε θέλω να σας παραπλανήσω, γι’ αυτό και το καταθέτω εξαρχής. Το θέμα μου δεν είναι το παιδί που άφησε την τελευταία του πνοή στα Εξάρχεια, αλλά ένας άλλος Αλέξης, ο διάσημος ως δικηγόρος Αλέξης Κούγιας, αλλά υπερβολικά ταλαιπωρημένος ως ποδοσφαιρικός ηγέτης. Η σπεσιαλιτέ του είναι όχι τόσο τα δικαστήρια και οι αγορεύσεις (και άλλοι σημειώνουν επιτυχίες μεταξύ έδρας και εδωλίου), όσο η συνεπής επιδίωξη να αναλάβει ηγετικό ρόλο σε μια ποδοσφαιρική δύναμη αυτού του ταλαιπωρημένου τόπου, μια επιδίωξη που του ζημιώνει ενδεχομένως «την τσέπη», σίγουρα όμως του στραπατσάρει το ωραίο προφίλ. Η μανία του να επιτύχει σε ρόλο προέδρου (ή αντιπροέδρου – ό,τι κάτσει!) προκαλεί άμεσο ενδιαφέρον στο φίλαθλο κοινό, όμως ποτέ δεν εμφανίστηκε κάποιος υποστηρικτής να του δηλώσει «ευχαριστούμε καλέ μας για την προτίμηση στην ομάδα μας, περάστε, καθίστε».
Ο Κούγιας διαθέτει στο παλμαρέ του σχεδόν ντουζίνα χρωμάτων και σημάτων, αν και σταθερά θεωρείται «παιδί της αλάνας» με την καρδιά του αφιερωμένη από νεαρή ηλικία στο διάσημο σύλλογο του «άγριας αθηναϊκής Δύσης» Άρη Πετρούπολης. Στο γήπεδο – νταμάρι του Άρη, άλλωστε, ο νεαρός Κούγιας εμφάνισε τα πρώτα του αγωνιστικά σκιρτήματα, αλλά και –κάποια στιγμή από τη θέση του προέδρου– τις πρώτες «αψιμαχίες» με έναν άθλιο εκπρόσωπο του κλάδου της διαιτησίας. Θα σκεφθείτε: τι μας λες τώρα, όλα αυτά είναι γνωστά και… ξαναγραμμένα. Σύμφωνοι. Αν προκύπτει το σημείωμα αυτό είναι για να αναρωτηθούμε όλοι μαζί, πότε και με ποιο τρόπο ο Αλέξης θα καταφέρει να κατασταλάξει σε μια ποδοσφαιρική δύναμη και να της αφοσιωθεί με συνέπεια, υπομονή και κλειστά μικρόφωνα. Δεν είναι εύκολη η πρόβλεψη.
Το ότι το γνωστό παγκοσμίως «γραφείο Γκίννες» δεν έχει ακόμη συγκινηθεί από τις περιπέτειες Κούγια, οφείλεται ενδεχομένως στο ότι «τίποτα δεν είναι σίγουρο» με την εγγραφή του, αφού είναι πολύ πιθανό μέσα σε ελάχιστες ημέρες να προκύψει ανατροπή του ρεκόρ. Ο Αλέξης, με σοβαρή παρουσία δύο χρόνια στα Γιάννενα, απέτυχε να οδηγήσει την καλή ομάδα στη Λίγκα και αυτό το απέδωσε στη διαιτησία. Μάλιστα, πολύ πριν «κυκλοφορήσουν» τα εισιτήρια ανόδου, την περασμένη Άνοιξη, ο ίδιος είχε προβλέψει πως ο Πανθρακικός θα ήταν η Τρίτη ομάδα που θα κέρδιζε την άνοδο σε βάρος του ΠΑΣ. Δικαιώθηκε. Εντούτοις, αν είχε το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά (και όχι να βάλει συνεχώς κατά των διαιτητών), θα μαθαίναμε το… αυτονόητο (για το σκεπτικό των «μεγάλων»). Ότι τα αφεντικά του πρωταθλήματος (παράκληση να μην υπολογιστούν σε αυτά ο Εργοτέλης ή ο Ηρακλής και άλλες δώδεκα ομάδες της Λίγκας…) «δεν ήθελαν ποτέ “στα πόδια τους” το “φωνακλά” Κούγια». Τα γεγονότα τους δικαίωσαν.
Ο Αλέξης, άφησε λοιπόν την κοιλάδα που σχηματίζουν ο Τόμαρος με το Μιτσικέλι, ξέχασε τις «Ζωσιμάδες» «αρνήθηκε» την «Κυρά Φροσύνη» και κατηφόρισε για τα μάτια της ιστορικής (Αθανάσιος Διάκος, Άρης Βελουχιώτης κλπ.) Λαμίας. Δεν μακροημέρευσε, διαπιστώνοντας ότι η κλάση ήταν πολύ χαμηλή για τα δικά του μεγέθη. Ακολούθησε προσπάθεια αγοράς του μετοχικού πακέτου του ΟΦΗ. Λάθος. Το ουσιαστικό αφεντικό (λέμε τώρα…) δε θα έδινε ποτέ τον Όμιλο σε ένα καλό δικηγόρο, διότι απλά δεν αντιμετωπίζει διαφορές με κανέναν. Το να προσπαθήσει ακολούθως να «αγοράσει» την Καλαμάτα από τον πρώην αεροπόρο, Γιώργο Γρηγορόπουλο, ήταν μια πράξη που δύσκολα θα συγχωρήσουν στον εκλεκτό τους οι φαν του Αλέξη. Ώσπου η μπίλια έκατσε επιτέλους σε κάτι σημαντικό: Ο Κούγιας μπήκε με 50% στο μετοχικό κεφάλαιο της ΠΑΕ Παναχαϊκή, ξεσηκώνοντας τους Πατρινούς οπαδούς. Άραγε, γιατί δεν περίμενε να «καθίσει» η σκόνη από τις πορείες και η οργή για το δικαιολογημένο ανάθεμα του κόσμου, που αντιδρά με το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου;
Γιατί ΜΙΑ φορά (έστω ως δοκιμή…) δεν αποφεύγει την πρόκληση και την αρνητική δημοσιότητα;
Απλό είναι: διότι ενδεχομένως από αυτά τρέφεται.
