«Τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, αντί να εφαρμόζουν τη στρατηγική εξυγίανσης οικονομίας και κράτους που οι ίδιοι έχουν εξαγγείλει, την αντιστρατεύονται παντί τρόπο, με λαϊκίστικες θέσεις και πράξεις». Καθημερινή 3/4/2011.
Το πάλαι ποτέ… Ο προπάππος. Πάντοτε υποψήφιος του συνδυασμού Δεληγιάννη. Καπέλο. Μιραμπό. Ρεντιγκότα. Παντελόνι ριγέ. Ύφος ελαφρώς δολοφόνου. Ως ήρμοζε εις πολιτικόν εποχής. Ουδέποτε αποτυχών. Επάγγελμα δικηγόρος. Ήτο το στιλ της οικογενείας. Ο διάδος (υιός) ήτο μελετηρός και προορίζετο να διαδεχθεί τας πατρικάς αρετάς. Επιπλέον, φιλόπατρις και ηρωικούς είχε καταφέρει να εξελιχθεί ως βοηθητικός του στρατεύματος και ούτω συνέτεινε εις το μεγαλείον των Βαλκανικών. Τρίτος (υιός) ούτω, ολίγος μύσταξ, εγγεγραμμένος και αυτός εις την Νομικήν… Υπήρξε καθόλα άρτιος – πλην φευ, οι επίγονοι, ανάξιοι της παραδόσεως. Η θυγατήρ (μετά από ατυχή γάμον) κατέληξεν εταίρα. Ο δε υιός (γεννηθείς ευθύς μετά την Κατοχήν) μετά την εφηβείαν εξεδήλωσε καλλιτεχνικά ένστικτα. Αφήκε γενειάδα, απήτει να σπουδάσει εις Αγγλικόν Πανεπιστήμιον.
Δεν απεστάλη εις Αγγλίας, διότι απεστάλη προηγουμένως εις σωφρονιστήριον, κατόπιν διαρρήξεως περιπτέρου.
Ούτος αποτελεί την τελευταίαν, επί του παρόντος, σελίδα της πολιτικής οικογενείας. Η οικογένεια έχει προγόνους. Φιλοδοξούν πολιτικούς. Με ικανότητα στα ρουσφέτια, χάρες σε κυρίους εκ της επιχειρηματικής τάξεως. Ασκώντας (διά της τέχνης του εκλέγεσθαι) την στρατηγική που εκφράζει (διά του νόμου της άνωσης) τον φελλόν που επιπλέει. Ειδικότης, ο λαϊκισμός. Η κουβέντα που να μοιάζει του καφενείου και της γειτονιάς. Να συγκινεί εδωδιμοπώλες, αλλά και «εγγραμμάτους» (σχεδόν) των Ανωτάτων Σχολών, από τας οποίας μάλλον νύχτα επέρασαν.
Όπως σημειώνει, ο κ. Απόστολος Δοξιάδης (Καθημερινή 3/4/2011):
Να είναι: «άνθρωπος μέσης (και κάτω) νοημοσύνης, αλλά κουτοπόνηρος, αμβλυμμένης ηθικής αντίληψης, ημιμαθής (όταν δεν είναι εντελώς αμαθής) πολιτιστικά και πολιτισμικά υπανάπτυκτος. Αν έχει πτυχίο πανεπιστημίου, μάλλον το πήρε χαριστικά, ως στέλεχος φοιτητικής νεολαίας, ενώ, αν δηλώνει κάποιο επάγγελμα, είτε δεν το άσκησε ποτέ είτε, αν το άσκησε λιγουλάκι, κινήθηκε στον πάτο του. (Αν για παράδειγμα, δηλώνει οδοντίατρος, δεν θα του εμπιστευόμαστε σε καμιά περίπτωση τα δόντια μας).
Και συμπληρώνει: «Τέτοιους πολιτικούς χρειαζόμαστε… είναι οι ιερείς της θρησκείας του χειρότερου εαυτού μας, του εαυτού που μας οδήγησε στην κρίση. Αυτό αρχίζουμε πια, οι περισσότεροι, να το καταλαβαίνουμε. Αλλά είναι αργά. Οι ιερείς καλόμαθαν, καλόκατσαν, κι αρνούνται να το κουνήσουν, υπερασπίζοντας, ο καθένας με τον τρόπο του, το κοινό τους συμφέρον: να μη χάσουν τη δουλίτσα τους, του επαγγελματία Έλληνα πολιτικού».
Η ατιμωρησία, το ανεξήγητο, το «μαζί τα φάγαμε», οι ιδιότητες του πάλαι ποτέ υποψήφιου του συνδυασμού Δεληγιάννη. Όπως κάποτε λέγαμε επαγγελματικός προσανατολισμός «εταίρα», σήμερα θα λέμε «πολιτικός…».
