Ή όταν ο εθνικισμός γίνεται παραλήρημα ανόητων πολιτικών και οπαδών με τυφλότητα
Αλήθεια, μήπως θυμούνται οι ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, σήμερα, ποιος ξύπνησε το θηρίο Ατατούρκ, που μας πήρε τα σώβρακα το ’22, όταν θελήσαμε, ως κρατίδιο, να κόψουμε την πίτα της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Μήπως, έχουν ξεχάσει πως κάποιοι άλλοι ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ τουρκοφάγοι, έκαναν πραξικόπημα στην Κύπρο και μπήκαν τα φουσάτα και κατέλαβαν το μισό νησί, το ’74;
Θυμήθηκαν τώρα τους Ποντίους, που πριν λίγο τους έφτυναν σαν βλάχους και άξεστους, οι εδώ αριστοκράτες του κλεινού άστεως, γιατί ο Φίλης είπε μία άποψη, που στην ουσία δεν αλλάζει το γεγονός πως οι Τούρκοι, τότε, ξεκαθάρισαν τους Ποντίους, όπως και τους Αρμενίους, με οδηγίες της Γερμανίας, κυρίως.
Η ιστορία δεν έχει ηθική και γράφεται σχεδόν πάντα από τους νικητές. Η βαρβαρότητα στους πολέμους δεν έχει αισθήματα. Δεν είναι ούτε φιλική, ούτε εχθρική. Η βαρβαρότητα είναι απλά το κτήνος που κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους, το οποίο ξυπνούν κατά καιρούς οι εξουσίες. Αυτές που ελέγχουν τα πόπολα με βρυκολακιασμένες ιστορίες από τα ένδοξα παρελθόντα, όπου η αιματοχυσία του εχθρού δεν είναι σφαγή αλλά ηρωϊκό έπος, ενώ η δική μας πανωλεθρία δεν είναι ήττα, αλλά ηρωϊκή αντίσταση.
Όλοι οι λαοί έχουν αντίστοιχη εικόνα της ιστορίας τους. Οι Εγγλέζοι έλεγαν τον Ριχάρδο, τον απατεώνα, Λεοντόκαρδο. Οι Ρώσοι, τον Ιβάν το σφαγέα, τη μια τον είπαν τρελό και επί Στάλιν, Μέγα. Οι Γάλλοι είχαν το Μέγα Ναπολέοντα. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά για να τα γράψεις και μόνο. Γενοκτονίες, εθνοκτονίες, ολοκαυτώματα, γκετοποιήσεις. Από Δύση σε Ανατολή θα βρούμε άπειρα παραδείγματα. Όταν οι δυνατοί κατακτούν έναν λαό, συνήθως, τον εκπολιτίζουν κιόλας. Δεν είναι αποικιοκράτες. Είναι, απλά, Απόστολοι του πολιτισμού αφού φορούν, πάντα, το φόρεμα ενός ιερέα, ενός παπά. Ενός αθώου για τα μάτια των φτωχών, που θέλουν το θαύμα και το μύθο για να ξεχάσουν τη μιζέρια τους.
Ο Kant, στο ουτοπικά παραλήρημά του για την αιώνια Ειρήνη, προσπαθεί, ο δυστυχής, να περιγράψει μία ιδανική πολιτεία. Κάτι σαν αυτή του Πλάτωνα, όπου οι μορφωμένοι και οι καλοί θα διοικούν και θα αποφασίζουν για το καλό των κακών και των αμόρφωτων. Κάτι σαν μία δημοκρατία του Περικλέους, όπου οι πολίτες θα είναι όλοι Περικλήδες, τουλάχιστον. Άρα οι ψηφοφόροι και οι ψηφοδέκτεςunafatsaunaratsa…
Οι ιδανικοί, συνήθως, εθνικόφρονες αυτόχειρες, σε όλες τις εποχές, έχουν ένα πνεύμα να τους καθοδηγεί. Κάτι σαν το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ, που έρχεται από το υπερπέραν και δίνει εντολές για το ξέπλυμα της ντροπής, από την ήττα των προγόνων. Πάντα κάποιοι πρόγονοι έχουν ηττηθεί στην ιστορία, έστω κι αν έπεσαν, βεβαίως, ηρωϊκά, μαχόμενοι. Πάνω σε αυτό, δεν υπάρχει καμία ιστορική και ψυχολογική αμφιβολία, αφού τους γονείς και τους παππούδες, το συλλογικό φάντασμα τους θέλει πάντα ήρωες που δεν τρώνε, δεν πίνουν, δεν γαμάνε και δεν χέζονται από φόβο.
Αυτός ο φόβος των κληρονόμων των νικητών της ιστορίας, πως αν κάνει κάποιος κριτική για τα αίτια των πολέμων και τις συνθήκες που γέννησαν τις σφαγές, θα πάει στο πυρ το εξώτερον, κάτι σαν την κόλαση του Δάντη, θολώνει το μυαλό τους, αλλά και το μυαλό το δικό μας, ταυτόχρονα. Έτσι, όταν εγώ συνάντησα μία Τουρκοκύπρια, στο Παρίσι δεν μπορούσα να κατανοήσω πώς μία Τουρκάλα μπορεί να είναι γαλανομάτα, όμορφη και έξυπνη ταυτόχρονα, αφού στο μυαλό μου είχα τους Τούρκους μουστακαλήδες, με σπαθιά ματωμένα με το αίμα των Ελλήνων. Άσε δε, και τον ανασκολοπισμό του Αθανάσιου Διάκου…εφιάλτης!
Οι σημερινοί κληρονόμοι του Μεγαλέξανδρου, του Παλαιολόγου, του Παλαιών Πατρών Γερμανού δεν μπορούν να διανοηθούν πώς σε έναν πόλεμο, όπως και σε ένα γάμο, όταν σφάζονται τα ανθρωπάκια που κουβαλάμε μέσα μας, ακόμα και για τις κρεμάστρες των ρούχων που αγοράσαμε μαζί, όταν ζούσαμε μαζί, δε μπορεί να φταίνε μόνο οι μεν, αλλά και οι δε. Δεν μπορούν να διανοηθούν ότι οι ιστορικές συνθήκες είναι κάτι σαν το ταμπού της αιμομιξίας και θέλει χρόνια για να καταλάβεις πως γεννήθηκε. Και ότι οι ηθικές και κατηγορικές αρχές δεν αρκούν για να ξορκίσουν το τέρας που κουβαλά η ανθρώπινη ψυχή.
Όπως οι Γερμανοί, που ακούγοντας ΓκέοργκΦρήντριχ Χαίντελέβαζαν στους φούρνους τους Εβραίους, έτσι κι όλες οι φυλές του κόσμου μπορούν να κάνουν το ίδιο. Όπερ ομφαλοσκοπώντας πως το γένος των Ελλήνων δεν έφταιξε στη Μικρασιατική καταστροφή ή πως στην Κύπρο οι Ελληνοκύπριοι δεν έσφαξαν Τούρκους, αλλά μόνο σφάχτηκαν.
Οι εχθροί είναι χρήσιμο ιδεολογικό φάντασμα για να γονατίζουν τους υπηκόους οι δήθεν μορφωμένοι και οι υπεράνω της εξουσίας. Όμως, πάντα, δούλοι άντε και δουλοπάροικοι, για να μην το βαρύνω. Οι εθνοκαθάρσεις και οι γενοκτονίες δεν είναι γενετικό χάρισμα των Τούρκων γιατί, από αρχαιοτάτων χρόνων, οι ημέτεροι Αθηναίοι, τους Μήλιους τους πήδηξαν για να υποτακτούν και αργότερα, στην Τριπολιτσά, οι νεώτεροι πρόγονοι μας κατέσφαξαν Τούρκους, σχεδόν μία ολόκληρη πόλη. Εδώ στον εμφύλιο οι Έλληνες σφάχτηκαν μεταξύ τους και ας μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Όπως έκαναν, αντίστοιχα, οι Ισπανοί και ακόμα πιο πρόσφατα, οι Ιρλανδοί, οι Σκωτσέζοι και πολλοί άλλοι λαοί.
Ο Φίλης, τελικά, είπε την αλήθεια του για το πως πρέπει να διαβάζεται η ιστορία. Όχι σαν μελόδραμα δηλαδή, αλλά σαν δράμα. Μήπως και ξεπλύνουμε τα μάτια μας από τον φανατισμό και γράψουμε μία ιστορία της προκοπής. Για να διαβάζουν τα παιδιά μας και να μη ντρέπονται με τις ανοησίες των ανιστόρητων εθνοκτόνων, βουλγαροκτόνων και πάει λέγοντας…
Το άρθρο υπογράφει ο Κ.Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, www.andrologia.gr
