«Εάν κάποιος ήθελε να διεισδύσει στο σώμα ενός ανθρώπου χωρίς τη συναίνεσή του, εάν ο άνθρωπος αυτός έκλαιγε γοερά πριν την ώρα της πράξης αλλά και μετά, αλλά δεν μπορούσε να την αρνηθεί γιατί είχε ένα μαχαίρι δίπλα στην καρωτίδα του, εάν αυτός ο ίδιος άνθρωπος μετά την πράξη αποχωρούσε με το κενό βλέμμα της εξαθλίωσης, πώς θα αποκαλούσατε την πράξη αυτή;
»Εάν για την επιβράβευση της πράξης το αντάλλαγμα ήταν 500 και κάτι ευρώ… πώς θα αποκαλούσατε εκείνον που δίνει το αντάλλαγμα αυτό;
»Δεν χρειάζεται να λύσουμε κανένα ιδιαίτερο γρίφο, μιας και η εικόνα αυτή έχει γίνει αρκετά οικεία στους υγειονομικούς. Όταν μία μάνα μεγαλώνει το παιδί της μόνη και από τη μία έχει το μαχαίρι των εξόδων στο λαιμό και από την άλλη την γκιλοτίνα του κράτους που ορίζει ότι θα χάσει τη δουλειά της, τότε η διείσδυση μιας βελόνας, όχι δεν είναι συναινετική. Και αυτό λέγεται βιασμός.
»Ως εργαζόμενοι στον κλάδο της υγείας πλέον βλέπουμε σκοτεινά βλέμματα, βιασμένα να τείνουν χείρα βοηθείας, αλλά αντ’ αυτής λαμβάνουν χείρα κρατούσα μία απεχθή βελόνα. Κι όμως αν δεν τη δεχτούν, ο μαστροπός με την αμφίεση της πολιτικής εξουσίας διατείνεται ότι δεν πρόκειται να πληρώσει και μάλιστα απειλεί ότι θα πάρει και πίσω χρήματα…
»Ως υγειονομικός, όχι δεν δέχομαι ότι η πράξη αυτή με τον τρόπο που γίνεται είναι για το κοινό καλό και για την “υγεία” της κοινωνίας. Όταν εκατομμύρια σώματα και ψυχές βιάζονται, δεν με ενδιαφέρει καν εάν η κοινωνία αυτή θα επιβιώσει τρώγοντας τις σάρκες των παιδιών της, δεν με αφορά καν το επιχείρημα ότι θα σωθούν ζωές (επιχείρημα που καταρρίπτεται μέρα με τη μέρα ακόμα και για αυτούς που σπεύσανε οικειοθελώς για την εν λόγω διείσδυση) με το θλιβερό κόστος κάποιων άλλων και δη πολλαπλάσιων.
»Σύμφωνα με τον ΠΟΥ (μιας και είθισται να επικαλούμαστε φίρμες) και τον ορισμό που διατυπώθηκε στο καταστατικό του το 1946, η υγεία είναι “η κατάσταση της πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας”.
»Και τώρα ας αναλογιστούμε τον ορισμό.
»Πόσο υγιής είναι η κοινωνία που έχουμε δομήσει όταν εκατομμύρια ανθρώπων βιάζονται σε μία ακούσια πράξη, όταν αυτή η πράξη ενέχει εκατομμύρια παρενέργειες -έως και τον θάνατο – που υποκαταγράφονται, όταν η κοινωνία αυτή έχει εγκαθιδρύσει ένα σύστημα οικονομικής εξαθλίωσης, κοινωνικού στιγματισμού και αποκλεισμού, ένα σύστημα χειραγώγησης μέσω φόβου, απειλών και της ακούσιας “πειθούς” μέσω της καταστρατήγησης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
»Όχι, κύριοι, δεν με ενδιαφέρει η κοινωνία σας. Ύψιστο αγαθό ποτέ δεν ήταν η απλή επιβίωση, εκτός και εάν επιστρέψαμε στην εποχή των σπηλαίων. Ύψιστο αγαθό είναι η ελευθερία σε ψυχή, νου και σώμα. Καμία επανάσταση δεν θα είχε ξεκινήσει εάν επικρατούσε ως απόλυτος μόνο ο φόβος του θανάτου. Αν τα ιδεώδη και οι αξίες του ανθρώπου ήταν ήσσονος σημασίας, ο Σωκράτης ουδέποτε θα είχε πιεί το κώνειο και οι 300 θα είχαν καταγραφεί στην ιστορία ως ριψάσπιδες.
»Ο φόβος θανάτου ανήκει σε μία κοινωνία που έχει ήδη πεθάνει πολύ πιο σπαρακτικά και απελπισμένα από τον σωματικό θάνατο. Είναι το γνώρισμα μίας κοινωνίας που έχει ήδη πεθάνει πνευματικά».
