Πόση υπομονή, επιμονή και αγάπη χρειάζεται για να μπορέσει κανείς να ταυτίσει τα «θέλω» του μ’ εκείνα ενός άλλου ανθρώπου, ώστε να μπορέσει τελικά να κρατήσει την σχέση; Ατελείωτη. Έχουμε όλοι αντοχές άραγε; Είναι όντως τόσο εύκολο να συγχωρήσουμε, να αποδεχθούμε αρετές και μειονεκτήματα, προκειμένου να κάνουμε μια σχέση ν’ αντέξει στον χρόνο;
Τι γίνεται όταν μια σχέση μάς καλύπτει μεν, υπάρχουν δε κάποιοι τομείς στους οποίους μας απωθεί;
Παλαιότερα, έκανα το λάθος να κάνω συνέχεια υποχωρήσεις στις σχέσεις μου, προκειμένου αυτές να κρατηθούν στον χρόνο. Τελικά, μετά από πολλά που συνέβησαν, κατάλαβα πως για κανέναν δεν αξίζει να καταπιέζω τον εαυτό μου, απλώς για να περνά αυτός καλά. Όταν μια σχέση «νοσεί», θα εξακολουθήσει να νοσεί όσους επιδέσμους κι αν βάλεις. Μια σχέση σωστή σε καλύπτει σε όλα και όχι σε μερικά. Και προπαντός δνε σου δημιουργεί άγχος και στεναχώριες.
Όπως όμως και νά ‘χει, δεν βγαίνει κανείς αμαχητί από μια σχέση. Αποδέχεσαι και αγαπάς τον άλλον για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα ήθελες να είναι. Αυτό δεν είναι αδυναμία. Τίποτα δεν σου δίνει μεγαλύτερη δύναμη, από μια υγιή σχέση.
