Του Πολύβιου Κανέ
Κορίτσια και αγόρια στα πρώτα μόλις χρόνια της ενήλικης ζωής τους, με μία Κεφίγιε γύρω από τον λαιμό ή δεμένη στο χέρι, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις ακτές της Γάζας, κλεισμένα σε κάποιο Campus των καλών πανεπιστημίων της Ανατολικής Ακτής των ΗΠΑ ή ξαπλωμένα στα γρασίδι των ηλιόλουστων πανεπιστημιακών πάρκων της Καλιφόρνιας. Μία εικόνα οικεία από το μακρινό παρελθόν των 60’ s όταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες αυτών των παιδιών, με χαϊμαλιά και σφιγμένες γροθιές διεκδικούσαν τον Κόσμο μέσα από την καταδίκη του πολέμου στο Βιετνάμ. Όπως και τώρα έτσι και τότε το «συμβάν» δηλαδή η επίκαιρη «πραγματικότητα» ήταν το άλλοθι που επέτρεπε την υιοθέτηση ενός συνθήματος. Διότι το σύνθημα είναι η ουσία και όχι το άλλοθι.
Όπως και τότε έτσι και τώρα η βία, ο πόλεμος, η αδικία, η ανισότητα, ήταν τα «οικοδομικά» υλικά με τα οποία μία νεολαία πάσχιζα να σταθεί στα πόδια της από το Μπέρκλεϋ έως το Γιέιλ , την Σορβόννη έως την Λυών και το Βερολίνο ή την Φρανκφούρτη και από την Μπολόνια έως το Μιλάνο και την Περούτζια. Ένας κόσμος καινούργιος θα ανέτειλε μέσα από τις ομάδες και τις παρέες αυτών των αγοριών και των κοριτσιών, Μία δυναμική που θα εισέβαλε στην Λογοτεχνία, το Σινεμά, το Θέατρο, την Εκπαίδευση. Την Δημόσια Υγεία, τις Θετικές Επιστήμες, την δημόσια συμπεριφορά των πολιτών. Μία δυναμική που θα άγγιζε τον έρωτα και τις σχέσεις των δύο φύλων, που θα απελευθέρωνε το πάθος και το πόθο, που θα τοποθετούσε το sex στην πραγματική ανθρώπινη διάσταση του χωρίς ντροπές και ψευδεπίγραφα ηθικά βάρη. Μία δυναμική που θα έδινε στην γυναίκα το δικαίωμα του ελέγχου στο σώμα της, στη μάνα το δικαίωμα να κάνει παιδιά όποτε η ίδια θα το επιθυμούσε , στην γυναικεία κοινότητα να διαθέτει τα όπλα, τα επιστημονικά όπλα ,για να επιλέγει τον τρόπο ζωής της. Ήταν η εξέγερση εκείνη που έφερε τον Μάη του 68 ,δηλαδή την κορύφωση μία πορείας που άλλαξε τον κόσμο, την κουλτούρα, ακόμη και τις διεθνείς σχέσεις.
Εξήντα χρόνια μετά, σε μία χρονική στιγμή όπου τα πάντα φαίνονταν βαλτωμένα και παρηκμασμένα, όπου οι διεθνείς ισορροπίες όπως είχαν διαμορφωθεί μεταπολεμικά είχαν ανατραπεί, όπου ο διπολικός μας κόσμος είχε μετατραπεί σε ένα πολυπολικό ρευστό σύστημα αλληλοϋπονόμευσης και όπου η ανασφάλεια αναδεικνυόταν σε κοινή αναφορά σε Ανατολή και Δύση, εξήντα χρόνια μετά τα εγγόνια εκείνων των παππούδων ξεσηκώνονται και πάλι. Αυτή τη φορά το «άλλοθι» δεν αφορά το Βιετνάμ. Αλλά την Γάζα. Σήμερα τα αγόρια και τα κορίτσια στο Χάρβαρντ και στη Σορβόννη δεν αντιδρούν στον συντηρητισμό των πατεράδων τους αλλά στην ακροδεξιά λαίλαπα με την οποία απειλούνται οι Δημοκρατίες. Σήμερα δεν αμφισβητείται ο καπιταλισμός ως σύστημα παγκόσμιας διαχείρισης αλλά οι ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων, των κρατών, των γεωγραφικών περιοχών που έχουν δημιουργήσει ένα κόσμο παράλυτο, ανασφαλή, οικολογικά επισφαλή, οικονομικά μη διαχειρίσιμο, κοινωνικά απαράδεκτο, θεσμικά απάνθρωπο.
Με μία Κεφίγιε γύρω από τον λαιμό ή δεμένη στο μπράτσο τα αγόρια και τα κορίτσια τούτου του κόσμου, του μικρού αλλά και του Μεγάλου, όπως θα το διατύπωνε ο ποιητής, φωνάζουν με σφιγμένες γροθιές απαιτώντας να σταματήσει η αδικία, η βία, ο πόλεμος, το θανατικό.
Κάποιοι στέλνουν τις Αύρες και τα ΜΑΤ για να τους πετάξουν έξω από τα πανεπιστήμια αλλά εις μάτην. Αυτά ξανάρχονται και κάθε φορά είναι περισσότερα και οι γροθιές ακόμη πιο σφιγμένες. Γιατί αυτά τα παιδιά όπως και οι παππούδες τους και οι γιαγιάδες τους τότε, ξέρουν πώς έχουν δίκιο. Τότε το σύνθημα ήταν «Do it». Τώρα το σύνθημα είναι «Do it again».
