Υπάρχουν φίλοι που δεν ξεθώριασαν ποτέ από τη μνήμη μας, ακόμη κι αν έχουν περάσει χρόνια. Άνθρωποι που κάποτε υπήρξαν παρόντες στις πιο αληθινές μας στιγμές, αλλά χάθηκαν μέσα στο βάρος της καθημερινότητας. Και κάπου εκεί, μαζί τους, ξεχάσαμε και μια σημαντική αλήθεια: ότι οι σχέσεις αυτές δεν είναι απλώς αναμνήσεις. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κρατούν μέσα τους το νήμα της ιστορίας μας.
Αυτή την εβδομάδα, ας μιλήσουμε για κάτι που αφορά όλους μας, αδιακρίτως χαρακτήρα ή ηλικίας: την ανάγκη μας για ανθρώπινη σύνδεση. Για τη σημασία του να κρατάμε κοντά μας τους ανθρώπους που κάποτε μας έδωσαν χαρά, νόημα, γέλιο και θαλπωρή. Γιατί η αλήθεια είναι μία – και το ξέρουμε όλοι μέσα μας: δεν μπορούμε να είμαστε πραγματικά καλά χωρίς επαφή. Χωρίς σχέσεις. Χωρίς αληθινούς ανθρώπους δίπλα μας.
Όταν ήμασταν φοιτητές, η φιλία ήταν απλή. Έμπαινες απρόσκλητος σε ένα σπίτι, άφηνες τα παπούτσια στην πόρτα και έφτιαχνες καφέ ακόμα και μόνος σου! Δεν υπήρχαν πρωτόκολλα ούτε χρονικά όρια. Εκείνοι οι άνθρωποι σε ήξεραν πριν “γίνεις ενήλικος”. Πριν γίνεις το άτομο που κουβαλάει ρόλους και υποχρεώσεις. Σε ήξεραν όπως ήσουν στην πιο αυθεντική σου εκδοχή. Εκεί βρίσκονται και οι μνήμες σου, και η εμπιστοσύνη, και η ασφάλεια. Αυτές οι σχέσεις έχουν τη δική τους αξία, γιατί είναι ριζωμένες σε μια αλήθεια που δεν φθείρεται εύκολα από τον χρόνο.
Και ναι, η ζωή συμβαίνει. Έρχεται η δουλειά, οι λογαριασμοί, τα παιδιά (για όσους έχουν), οι ευθύνες – και μαζί τους η απόσταση. Αλλά ξέρεις κάτι; Εκείνες οι σχέσεις, οι αληθινές, δεν αντικαθίστανται.
Ομολογώ πως κι εγώ έχω πέσει σ’ αυτή την παγίδα. Περνάει καιρός που δεν έχω πάρει τηλέφωνο ανθρώπους κάποτε πολύ σημαντικούς για μένα. Και πολλές φορές σκέφτομαι να το κάνω, αλλά ντρέπομαι. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Είναι δύσκολο μετά από τόσο καιρό. Κι όμως, κάθε φορά που τυχαίνει να δω κάποιον από αυτούς ξανά, νιώθω κάτι σαν επιστροφή στο σπίτι. Συνεχίζουμε την κουβέντα σαν να μην σταμάτησε ποτέ. Και σκέφτομαι πάντα: γιατί άφησα να περάσει τόσος καιρός;
Γιατί πάντα, μα πάντα, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μιλάμε λες και απλώς συνεχίζουμε μια παλιά κουβέντα. Και νιώθω ευγνωμοσύνη που το τόλμησα. Γιατί υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο σε αυτές τις σχέσεις – χτίστηκαν με χρόνο, εμπιστοσύνη, κοινές εμπειρίες. Και δεν χάνονται έτσι απλά.
Η κοινωνική μας ευημερία, η ψυχική μας υγεία, η ποιότητα της ζωής μας – όλα περνούν μέσα από σχέσεις. Νομίζουμε ότι η ευτυχία είναι μόνο στόχοι και επιτεύγματα. Και δεν μιλάω μόνο για τις μεγάλες, βαθιές φιλίες. Όμως η αληθινή ευημερία, η καθημερινή χαρά, προκύπτει από τα πρόσωπα γύρω μας. Ακόμα και οι μικρές, καθημερινές επαφές έχουν σημασία. Ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα βλέμμα. Αυτές οι μικρές στιγμές χτίζουν το αίσθημα του “ανήκειν”.
Η πρόσκληση είναι απλή: Σκέψου κάποιον που έχεις καιρό να δεις. Κάποιον που κάποτε υπήρξε σημαντικός. Που σε στήριξε. Που υπήρξε παρών. Πάρε τηλέφωνο, στείλε ένα μήνυμα, πρότεινε έναν καφέ. Μην περιμένεις «την κατάλληλη στιγμή». Η κατάλληλη στιγμή είναι τώρα. Η αληθινή σύνδεση δεν μετρά το χρόνο. Μετρά την πρόθεση. Και καμιά φορά, μια κίνηση είναι αρκετή για να ξαναζωντανέψει κάτι όμορφο. Οι άνθρωποι που αγαπήσαμε δεν είναι παρελθόν. Είναι δυνατό παρόν, αρκεί να τους ξανακάνουμε χώρο.
Ιουλία Καζάνα-McCarthy
Δρ. Κοινωνιολογίας (University of Surrey, UK)
Πιστοποιημένη Life Coach (International Coaching Federation, ICF)
Solution Focused Θεραπεύτρια (BRIEF)
