Αγαπητές Αναγνώστριες και Αγαπητοί Αναγνώστες,
ξεκινώ υποβάλλοντάς σας μία απρόσμενη ερώτηση
που ενώνει τη Φιλοσοφία με την Καθημερινότητα:
Ποια είναι η «Αδελφή τής Σοβαρότητας»;
«Είσαι σοβαρός;» θα μονολογήσατε ήδη αν έχετε χιούμορ,
όμως συνάμα ψάχνετε τη λύση στο γριφώδες κοινωνιολόγημα,
διότι έχω πυροδοτήσει τις πνευματικές λυχνίες και την περιέργειά σας.
Αφού, λοιπόν, σάς έδωσα τεχνηέντως κάμποσα δευτερόλεπτα ως περιθώριο,
πάμε να σάς καταθέσω αποφθεγματικώς την απάντηση:
Η Περίσταση είναι η Αδελφή τής Σοβαρότητας.
…
Η Περίσταση, όποια κι αν είναι, έχει τις δικές της απαιτήσεις,
καθώς πρόκειται για συνθήκη
που -ναι μεν, δεν πρεσβεύει απαραιτήτως τη Συστημικότητα, αλλά…-
φέρει πάντοτε ένα πλαίσιο που ορίζει τις προσήκουσες συμπεριφορές.
Επί απλοϊκώ παραδείγματι,
η Ενδυμασία είναι μία από τις χαρακτηριστικότερες περιστάσεις,
αφού άλλο «dress code» υπάρχει σε μία γαμήλια τελετή,
άλλο «dress code» στο γραφείο, στη λαϊκή αγορά, στην παραλία, στο χιονοδρομικό κέντρο
(ως εκ τούτων,
προφανώς δεν μιλάμε για άτομα
που φοράνε σμόκιν για να πάνε στο μπακάλικο τής γειτονιάς
ή για άτομα που κάνουνε ορειβασία φορώντας μαγιό και κοθόρνους).
Και βεβαίως,
επειδή λανθασμένα η Σοβαρότητα έχει συνδεθεί με τα «αγέλαστα πρόσωπα»,
να τονίσουμε ότι,
«Σοβαρός Άνθρωπος» δεν είναι αυτός που δεν γελάει,
αλλά αυτός που ενστικτωδώς γνωρίζει πότε να γελάσει
και ουδέποτε κινητοποιεί τα ειρωνικά χαμόγελα/γέλια με τις ενέργειές του.
…
Υποτίθεται ότι η «Ναυαρχίδα τής Σοβαρότητας» για τα τηλεοπτικά κανάλια
είναι τα δελτία ειδήσεων και οι ενημερωτικές εκπομπές,
όμως η δυστοπική πραγματικότητα σταματά στο ρήμα «Υποτίθεται».
Έτσι, για νιοστή φορά έκανε την εμφάνισή της στα ημεδαπά «Μ.Μ.Ε.» η Γελοιότητα,
με πρωταγωνιστή -εν προκειμένω- νεόκοπο δημοσιολόγο τής εκπομπής «Σήμερα»,
ο οποίος κατέφερε να διασύρει το ρεπορτάζ για την αδελφοκτονία στη Νέα Πέραμο,
ξεστομίζοντας μία αδιανοήτως ανόητη φράση
(η παρήχηση «αδιανοήτως ανόητη» είναι επιλογή έμφασης και όχι παραδρομή).
Για να μην κάνω σπόϊλερ, δείτε-ακούστε την τεράστια κοτσάνα…
«Ο μικρότερος αδερφός -μετά από διαπληκτισμό που έχει με τον μεσαίο αδερφό-
τον μαχαιρώνει με ένα ψαλίδι.».
Το ακούς και δεν το πιστεύεις.
Το ακούς και αναφωνείς «Δεν είναι δυνατόν.».
«Μαχαίρωμα με Ψαλίδι»; Άκουσα καλά;
Ναι, και τα δύο έχουν ακμή/λεπίδα,
αλλά τέτοια γενίκευση δεν θα την έκαναν ούτε οι αρχαίοι Έλληνες,
που είχαν μία διασταλτική προσέγγιση για την έννοια «Μαχαίρι»
επειδή δεν διέθεταν την πλούσια σύγχρονη εργαλειοθήκη
(το Ψαλίδι -με το σημερινό σχήμα του-
εφευρέθηκε γύρω στον 1ο αιώνα μ.Χ. από τούς Ρωμαίους
και η τελειοποίησή του χρονολογείται από τα τέλη τού Μεσαίωνα κι εντεύθεν).
…
«…τον μαχαιρώνει με ένα ψαλίδι.».
Μία οικογενειακή τραγωδία υπόκειται στην «Ασέβεια τής Αμορφωσιάς»
και επέρχεται η «Απόλυτη Καταβαράθρωση τής Ενημέρωσης».
Η Προσοχή διασπάται, η Είδηση μπαίνει σε δεύτερη μοίρα,
οι υγιείς οργανισμοί ακαριαίως κρούουν συναγερμό στα κύτταρά τους
και κινητοποιούν τον πλέον ενδεδειγμένο μηχανισμό αυτοπροστασίας,
που παράγει τα κατάλληλα αντισώματα για τη -διηνεκώς διαβρωτική- Βλακεία.
Σοβαρότητα και Γελοιότητα.
Εσαεί παράλληλες ευθείες (επί τής Ουσίας),
εσαεί τεμνόμενες ευθείες (μέσω τής Σάτιρας).
«Τον μαχαιρώνει με ψαλίδι.»,
λες και χάθηκαν οι δόκιμες διατυπώσεις που δεν θα υπονομεύσουν την είδηση
(«τού επιτίθεται/τον χτυπάει/τον τρυπάει/τον πλήττει με ψαλίδι»).
Ουδεμία έκπληξη θα μάς προκληθεί, λοιπόν,
αν ακούσουμε στο Μέλλον εξελιγμένες σουρεαλιστικές μπαρούφες..:
«Τον ψαλιδίζει με μαχαίρι.»,
«Τον πυροβολεί με τσουγκράνα.»,
«Τον χαστουκίζει με φτυάρι.»,
«Τον προπηλακίζει με ατομική βόμβα.».
«Τον εκτελεί με μπατονέτα.».
Επιμύθιο:
Η Νεοελληνική Τηλεόραση προάγει επί δεκαετίες ένα θλιβερό «lifestyle»,
όπου η Παιδεία, η Καλλιέργεια, η Γνώση είναι απευκταίες έννοιες·
αν τολμάς να διαθέτεις τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά,
επικηρύσσεσαι αυτομάτως επειδή χαλάς την «Πιάτσα».
Το ακόμη τρομακτικότερο δε,
είναι ότι οι αστοιχείωτοι τωρινοί ρεπόρτερς και συντάκτες
θα αναβαθμιστούν μετά από μερικά χρόνια
σε παρουσιαστές, αρχισυντάκτες, έως και σε διευθυντές ειδήσεων,
επικαιροποιώντας τη διαχρονικότητα μίας έξοχης γερμανικής παροιμίας:
«Αυτός που γίνεται δάσκαλος τού εαυτού του, επιλέγει έναν ηλίθιο για μαθητή.».
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
μ.Γ.
