Στις 11 Δεκεμβρίου ήταν η παγκόσμια μέρα του παιδιού. Τι ειρωνεία για τις μέρες που διανύουμε…
Μια ημέρα το χρόνο είναι και όμως οι περισσότεροι από εμάς την ξεχνάμε. Και άλλοι πάλι, ενώ έχουν παιδιά, οπλίζουν το χέρι τους με ένα όπλο και δεν διστάζουν να στοχεύσουν ένα παιδί.
Διακόσια εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο εργάζονται. Παιδιά που δεν έχουν να φάνε, δεν έχουν νερό να πιουν, δεν έχουν ρούχο να βάλουν και στέγη να κοιμηθούν.
Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των παιδιών ζουν στην Ασία κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης, εξαναγκασμένα να μην πηγαίνουν στο σχολείο και φυσικά για ελάχιστα, όχι χρήματα, αλλά φαγητό.
Άραγε αυτές οι αθώες ψυχές δεν έχουν όνειρα, σχέδια και απαιτήσεις από την κοινωνία; Όχι. Γιατί πολύ απλά τα παιδιά αυτά δεν έχουν μέλλον.
Αύριο μεθαύριο το πιο πιθανό είναι να πέσουν στα χέρια κάποιου επιτήδειου που δεν θα διστάσει να τα προωθήσει στη πορνεία και να τα υποχρεώσει να κουβαλάνε τόσο τραύματα σωματικά, αλλά το κυριότερο ψυχικά. Πληγές που δεν θα επουλωθούν ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν και όσα κορμιά κι αν βιάσουν την ψυχή τους.
Όταν τελικά τα παιδιά αυτά καταφέρουν να ξεφύγουν, τότε έχουν να αντιμετωπίσουν την κοινωνική κατακραυγή και απόρριψη και πολύ πιθανό μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και κατά συνέπεια άμβλωση.
Τα φαινόμενα αυτά μην σας φαίνονται μακρινά. Έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους και στη χώρα μας με το κράτος να στέκεται απλός παρατηρητής.
Η βία πολλές φορές στην οικογένεια αποτελεί ένα ακόμη σοβαρό ζήτημα για τα δικαιώματα του παιδιού. Κάποιος που βιώνει τη βία μέσα στην ίδια του την οικογένεια είναι σχεδόν βέβαιο ότι μεγαλώνοντας θα μάθει να επιλύνει τις διαφορές του με τη βία.
Παιδιά που οι γονείς τους, δια ασήμαντον αφορμή, σηκώνουν το χέρι και όπως λέει ο πάνσοφος λαός «όποιον πάρει ο χάρος», όταν βγουν στη κοινωνία θα χτυπάνε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η τιμωρία αφενός προσβάλλει την προσωπικότητα του παιδιού αφετέρου θίγει το γονιό, αφού δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να κουβεντιάσει με το παιδί του. «Μα ούτε ένα χαστουκάκι, έστω μία στον ποπό». ΟΧΙ. Ούτε χαστούκι, ούτε τίποτα. Μάθετε έστω και τώρα που έχετε μεγαλώσει και δεν έχετε τις ίδιες αντοχές και την ίδια υπομονή να μην σηκώνετε το χέρι ούτε για πλάκα.
Το παιδί καταλαβαίνει ότι λείπετε πολλές ώρες για τη δουλειά, ότι οι υποχρεώσεις είναι πολλές αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή είμαστε κουρασμένοι μπορούμε και να κακομεταχειριζόμαστε αυτό που εμείς φέραμε στο κόσμο κατόπιν, φαντάζομαι, ωρίμου σκέψεως.
Γιατί σε τελική ανάλυση, αφού δεν μπορείς να το αναθρέψεις σωστά και δεν μπορείς να του παρέχεις τα απαραίτητα, τί το κάνεις; Για να φέρεις έναν ακόμη δύστυχο άνθρωπο στο κόσμο; Δεν φτάνουμε όλοι εμείς;
Μια μάνα της διπλανής πόρτας
