O γάμος και το σεξ μοιάζει να μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Tο σεξ σήμερα είναι ο μέγας απών από την καθημερινότητα του γάμου, όπως επιβεβαιώνεται από τα στοιχεία Πανελλαδικής Έρευνας της EMAΣ (Εταιρεία Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας), η οποία πραγματοποιήθηκε σε 18.000 ζευγάρια παραγωγικής ηλικίας και διήρκησε 1 χρόνο.
Οι έγγαμοι, ενώ ξεκινούν με καλές προθέσεις και υπερβολικές επιθυμίες, στο τέλος της 7ετίας, φαίνεται να εξοικειώνονται με την αποχή και την απαρχή των συγκρούσεων (γκρίνια, απιστία), με τελική κατάληξη το διαζύγιο.
Mήπως, τελικά, ο γάμος είναι μια συνθήκη που, ενώ κυριάρχησε ως θεσμός για αιώνες, σήμερα πνέει τα λοίσθια στην εποχή της ατομικότητας και της ισότητας των φύλων; Mήπως η εξομοίωση των φύλων οδηγεί στην ομοιοπληξία (αυτό που μου μοιάζει) που στερεί την απαραίτητη φαντασία για σεξουαλική ηδονή;
Mήπως ο γάμος έχει καταλήξει να είναι απλώς συμβόλαιο οικονομικό και κοινωνικό, όπου το συναίσθημα και το πάθος απουσιάζουν;
Τα ζευγάρια, ξεκινώντας την κοινή τους ζωή, απολαμβάνουν αυθόρμητα το σεξ σχεδόν καθημερινά και ισχυρίζονται ότι αυτό θα κρατήσει για πολλά χρόνια, διότι η ερωτική επαφή και η σεξουαλική ταύτιση είναι η ενέργεια που τροφοδοτεί δύο ανθρώπους να φτάσουν στον γάμο και την ευτυχία. Δυστυχώς, όμως, διαρκεί πολύ λίγο…
Σύμφωνα με τα στοιχεία, ο 7ος χρόνος του γάμου είναι μια κρίσιμη χρονική καμπή για τις σχέσεις των ζευγαριών, αφού σηματοδοτεί την πλήρη σχεδόν αποχή από την ερωτική συνεύρεση.
Στο ερώτημα γιατί ο 7ος χρόνος του γάμου και όχι ο 2ος ή ο 10ος είναι η κρίσιμη καμπή στην ερωτική ζωή των παντρεμένων, δεν υπάρχει, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, επιστημονική απάντηση. Bέβαιο είναι ότι ισχύει, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά διεθνώς. Eξάλλου, πρόσφατα στη Γερμανική Bουλή προτάθηκε από γυναίκα βουλευτή η λύση του γάμου στον 7ο χρόνο υποχρεωτικά και η συνέχισή του μόνο εάν υπάρχει συναίνεση και των δύο συντρόφων.
Όπως αποδεικνύεται από την έρευνα της EMAΣ, τα 2 πρώτα χρόνια του γάμου, τα παντρεμένα ζευγάρια έρχονται σε επαφή τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα, ο αριθμός μειώνεται σε 1 φορά την εβδομάδα στον 5ο χρόνο, για να περιοριστεί στον 7ο σε 1 φορά το μήνα, συχνότητα η οποία οδηγεί στην πλήρη αποχή.
Kαι εδώ ακριβώς είναι η στιγμή που αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. H απιστία και η αναζήτηση νέων ερωτικών συντρόφων παίρνει θέση στη ζωή των παντρεμένων ζευγαριών, οδηγώντας τη σχέση στην καταστροφή.
Συγκεκριμένα, ενώ τα 2 πρώτα χρόνια, το 19,5% των ανδρών και μόνο το 6% των γυναικών δηλώνουν ότι απιστούν, τα ποσοστά αυτά στον 7ο χρόνο ανεβαίνουν για μεν τους άνδρες στο 56,5%, για δε τις γυναίκες στο 64,5%. Eδώ παρατηρούμε ότι τα ποσοστά απιστίας στις γυναίκες αυξάνονται κατακόρυφα (περίπου 300%).
Συμπερασματικά, η αναπαραγωγική δέσμευση του ζευγαριού φαίνεται πως δεν είναι σήμερα αρκετή, για να κρατήσει τα δύο φύλα ενωμένα. Αυτό δείχνουν τόσο τα υψηλά ποσοστά απιστίας όσο και ο μεγάλος αριθμός των διαζυγίων κυρίως στον κρίσιμο 7ο χρόνο του γάμου.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, τα ζευγάρια που βρίσκονται στην παραγωγική ηλικία (35-39) είναι εκείνα που παίρνουν ευκολότερα διαζύγιο, σε αντίθεση με τις ηλικίες 55-59, όπου ο αριθμός των διαζυγίων είναι κατά πολύ μικρότερος.
Επίσης, ένα ακόμη στοιχείο που αφορά στα διαζύγια είναι ότι η αναλογία στην Αθήνα είναι 1 προς 3, ενώ στη Θεσσαλονίκη 1 προς 2.
Αιτία αυτής της κατάστασης είναι η κάθετη μείωση της επιθυμίας, δηλώνοντας και οι δύο, (62%), ότι δεν νιώθουν καμία ερωτική έλξη για τον άλλον.
Υπάρχει ερμηνεία γι’ αυτό;
Σήμερα οι ερμηνείες που επικρατούν για τη μείωση της επιθυμίας στις μόνιμες σχέσεις είναι:
• H βιολογική, η οποία αφορά στα γονίδιά μας που είναι από τη φύση τους πολυγαμικά, με το καλύτερο να επιβιώνει και έτσι υπάρχει εξέλιξη στο ανθρώπινο είδος. Πρόσφατες έρευνες έχουν ανακαλύψει γονίδια έκφρασης διαφορετικής σεξουαλικής συμπεριφοράς σε ανθρώπους με έντονη σεξουαλική δραστηριότητα από αυτή σε ανθρώπους με χαμηλή σεξουαλική δραστηριότητα. Επίσης, στις μακροχρόνιες σχέσεις τα ανδρογόνα που είναι οι επιθετικές ορμόνες που κινητοποιούν τον μεν άνδρα να κατακτήσει τη δε γυναίκα να επιλέξει, φαίνεται να μειώνονται, άρα το βιολογικό κίνητρο εξασθενεί. Εδώ παρατηρούμε και το σύνδρομο της ομοιοπληξίας. Όπως προκύπτει από πειράματα, ο συγχρωτισμός και η εξοικείωση φέρνουν απέχθεια για σωματική επαφή. Aυτό διαπιστώνεται και από απλή παρατήρηση, ότι δηλαδή πολύ δύσκολα οι συγγενείς ερωτεύονται μεταξύ τους (οι εξαιρέσεις αιμομικτικής διάθεσης ενισχύουν αυτόν τον κανόνα).
• H ψυχολογική, σύμφωνα με την οποία η επιθυμία, ένα συναίσθημα επιθετικό, υποκαθίσταται από την αγάπη και την τρυφερότητα, αφαιρώντας από το ζευγάρι, το παιχνίδι της διεκδίκησης και της κατάκτησης.
• H πολιτισμική, ο γάμος δηλ. νομιμοποιεί αυτό που στο μυαλό του καθένα είναι παράνομο. H διαπίστωση ότι «όταν αγαπώ, δεν ποθώ, και, όταν ποθώ, δεν αγαπώ», μοιάζει να ερμηνεύει την υποκατάσταση των ορμητικών σεξουαλικών ενστίκτων με πιο κοινωνικά και καθώς πρέπει συναισθήματα με ιδεολογική υπεροχή.
