Του Βασίλη Τατσιόπουλου
Πληροφορίες
Τίτλος: The Pathless
Διαθέσιμο σε: PC, PlayStation 5, PlayStation 4
Δοκιμάστηκε σε: PlayStation 5
Εταιρεία Ανάπτυξης: Giant Squid
Εκδότρια Εταιρεία: Annapurna Interactive
Είδος: Action-adventure
Ηλικίες: 12+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 12 Νοεμβρίου 2020
Ξεκίνησα το The Pathless χωρίς να γνωρίζω ακριβώς περί τίνος πρόκειται, εκτός από το ότι αναπτύχθηκε από την Giant Squid, εταιρεία που μας έδωσε το ατμοσφαιρικό Abzu και ότι είναι ένα όμορφο indie παιχνίδι στο οποίο χειριζόμαστε μία μυστηριώδη φιγούρα με τόξο. Από τα πρώτα λεπτά, το The Pathless με κέρδισε. Για να το καταφέρει αυτό, χρησιμοποίησε την εξαιρετική του καλλιτεχνική επιμέλεια, με χρώματα που δημιουργούν έντονες αντιθέσεις και «πιάνουν» το μάτι, αλλά και τον εμπνευσμένο σχεδιασμό της φιγούρας και των διάφορων χαρακτήρων και πλασμάτων που συναντά.
Αυτά, είναι προφανή από την αρχή, από τα trailers μάλιστα. Ωστόσο, αυτό που κλέβει την παράσταση κυρίως, και που δεν ήξερα πως θα δω, είναι το σύστημα κίνησης στον χώρο, που είναι τρομερό και λύνει ένα κλασικό πρόβλημα των παιχνιδιών ανοιχτού κόσμου, αυτό της υπερβολικής τάσης του παίκτη να στηρίζεται στη δυνατότητά του να κάνει fast travel. Έτσι, σε πολλά παιχνίδια πλήττεται το immersion και η συνοχή σπάει, αφού συνεχώς μετακινούμαστε από το ένα σημείο στο άλλο με παρεμβολή οθόνης loading και όχι ταξιδιού, με αποτέλεσμα να χάνεται η αίσθηση του υπαρκτού κόσμου.
Το The Pathless, για να καταφέρει να ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο και να δώσει στον παίκτη την ώθηση να εξερευνήσει χειροκίνητα και να μετακινείται στον χάρτη σε πραγματικό χρόνο και όχι με τηλεμεταφορές, εκτός από το περιορισμένο μέγεθος του κόσμου και την τοποθέτηση επαρκούς όγκου περιεχομένου μέσα του, επιστρατεύει μία ακόμα τακτική: προσπαθεί να φτιάξει ένα σύστημα κίνησης που να είναι τόσο διασκεδαστικό ώστε να μην θέλει ο παίκτης να το παρακάμψει ποτέ. Ναι, κάτι σαν το web swinging του Spider-Man.
Ευτυχώς, το The Pathless τα καταφέρνει πανηγυρικά. Η κίνηση στον χώρο γίνεται αρχικά με απλό τρόπο, αλλά ύστερα βλέπουμε πως παντού στον κόσμο βρίσκονται κάποια αντικείμενα που αιωρούνται και, αν τα χτυπήσουμε με βέλος, παίρνουμε ώθηση και τρέχουμε γρήγορα για λίγη ώρα. Όταν αδειάσει η ώθηση αυτή, πρέπει να χτυπήσουμε άλλο αντικείμενο με βέλος και έτσι, για να κινούμαστε γρήγορα, χρειάζεται να πετυχαίνουμε συνεχώς, ενώ τρέχουμε, τους στόχους που βρίσκονται τριγύρω μας. Οι ταχύτητες είναι χορταστικές, τα animations πολύ ευχάριστα και το σύστημα καταφέρνει να μας έχει σε εγρήγορση, να μας βάζει να παρατηρούμε τον χώρο, και να προσπαθούμε συνεχώς να πετύχουμε συνεχόμενα χτυπήματα για να κάνουμε εντυπωσιακά combos με άλματα και ελιγμούς. Η κίνηση είναι σταθερά διασκεδαστική και δεν γίνεται ποτέ βαρετή, σε σημείο που η απλή μετάβαση από το ένα σημείο στο άλλο είναι δραστηριότητα πιο διασκεδαστική από δεκάδες ασχολίες άλλων παιχνιδιών του είδους.
Ακόμα περισσότερο, ο μηχανισμός της κίνησης εντυπωσιάζει εξαιτίας του νέου χειριστηρίου της Sony, του DualSense, που με έναν ιδιαίτερα απλό τρόπο επιτυγχάνει να κλέψει τις εντυπώσεις. Όταν σημαδεύετε έναν στόχο με το τόξο σας -πατώντας το R2 η στόχευση γίνεται αυτόματα-, για να ρίξετε το βέλος θα πρέπει να αφήσετε το πλήκτρο όταν έχει φορτίσει μία μπάρα. Ωστόσο, επειδή η κίνηση είναι γρήγορη και επειδή πολλές φορές θα ρίχνετε σε στόχους εκτός οθόνης, δεν χρειάζεται καν να κοιτάτε γιατί όποτε το βέλος είναι έτοιμο να εκτοξευτεί και να βρει τον στόχο σας, θα νιώθετε μία ελαφριά δόνηση στη σκανδάλη R2 συγκεκριμένα, η οποία την κατάλληλη στιγμή θα γίνεται λίγο πιο σκληρή, μέσω του νέου συστήματος του χειριστηρίου. Έτσι, θα μπορείτε να ρίξετε τα βέλη σας την κατάλληλη στιγμή χωρίς καν να κοιτάτε, και η αίσθηση είναι πραγματικά μαγευτική.
Η βάση του The Pathless, εκτός από τη μετακίνηση, περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο γρίφους και εξερεύνηση. Δεν υπάρχει χάρτης, mini-map ή πυξίδα και έτσι αναγκαζόμαστε να κυκλοφορήσουμε και να ψάξουμε κάθε τοποθεσία, με οδηγό κάποιες ενδείξεις μόνο που μας δείχνουν που βρίσκονται τα σημεία ενδιαφέροντος. Οι γρίφοι απαιτούν παρατήρηση του χώρου, γνώση των συστημάτων και αξιοποίηση του συντρόφου μας, που είναι ένας αετός που μπορεί να κουβαλά αντικείμενα και να βοηθήσει έτσι στην επίλυση των παζλ. Οι γρίφοι είναι από τα δυνατά στοιχεία του The Pathless, ταιριαστοί στο ύφος, αρκετά απαιτητικοί ώστε να μας βάζουν να σκεφτούμε, όχι όμως τόσο δύσκολοι ώστε να κολλάμε συνεχώς.
Η ατμόσφαιρα είναι επίσης από τα πιο πετυχημένα χαρακτηριστικά του τίτλου, με έναν κόσμο που μοιάζει ρημαγμένος και διάχυτη άγρια ομορφιά, αλλά και μια παράξενη ηρεμία. Η μουσική κερδίζει τις εντυπώσεις, με διάφορα ασυνήθιστα στοιχεία και όργανα να ντύνουν τις έξοχες μελωδίες που χτίζουν την ατμόσφαιρα στα χνάρια του Journey, με τον ίδιο συνθέτη στα ηνία μάλιστα. Οπτικά, πρόκειται για ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα που δεν εντυπωσιάζει με την τεχνική υπεροχή του, τραβάει όμως βλέμματα με την καλλιτεχνική επιμέλεια και καταφέρνει να διατηρήσει την προσοχή με τα ακατέβατα 60 καρέ το δευτερόλεπτο (αν επιλέξετε αυτό το mode και όχι εκείνο της υψηλότερης ποιότητας της εικόνας, κάτι που προτείνεται ανεπιφύλακτα καθώς η κίνηση ρέει υπέροχα).
Ο χειρισμός δυστυχώς δεν είναι πάντα ιδανικός, καθώς η κίνηση του χαρακτήρα μας έχει μία κάπως χαλαρή αίσθηση, σαν να αιωρείται συνεχώς, και δεν ικανοποιεί σε όλες τις περιπτώσεις. Για παράδειγμα, στα σημεία που πρέπει να κάνουμε platforming ο τρόπος της κίνησης στέκεται εμπόδιο στην ακρίβεια και κουράζει. Επίσης, υπάρχει ένας ακόμα μηχανισμός που είναι ελαφρώς κουραστικός: στον χάρτη κυκλοφορεί μία κόκκινη, απόκοσμη καταιγίδα που, αν μας πιάσει, αναγκαζόμαστε να παίξουμε ένα σύντομο stealth κομμάτι που δεν είναι και ό,τι καλύτερο όσον αφορά στα mechanics, αν και είναι όμορφα παρουσιασμένο. Το ίδιο ισχύει και για τις μάχες (αντιμετωπίζουμε μόνο bosses, δεν περιφέρονται εχθροί στον κόσμο) που είναι εντυπωσιακά στον σχεδιασμό αλλά μέτρια στην εκτέλεση. Στις μονομαχίες αυτές φαίνεται πως το παιχνίδι έχει στηθεί με βάση την εξερεύνηση και τους γρίφους και, έτσι, δεν αποδίδει εξίσου σε γρηγορότερα τμήματα γεμάτα δράση.
Πάντως, η πλοκή, αν και εντελώς μίνιμαλ, καταφέρνει να είναι ενδιαφέρουσα και δίνει εδώ κι εκεί στοιχεία για τον κόσμο του παιχνιδιού που συνθέτουν ένα ελκυστικό κάδρο, γεμάτο μυστήριο, ομορφιά και γαλήνη, αλλά και άγριες, φλογισμένες συναντήσεις με μυθικά πλάσματα. Η διάρκεια είναι κάπως μικρή, αφού σε 6 ώρες μπορείτε να φτάσετε στο τέλος, αλλά τουλάχιστον έτσι δεν υπάρχει κορεσμός των μηχανισμών και μένουν φρέσκοι από την αρχή ως το τέλος.
Συμπέρασμα
Το The Pathless είναι ο δυνατός indie τίτλος του λανσαρίσματος της νέας γενιάς κονσολών (κυκλοφορεί και σε PS4 αλλά και PC, όμως το ότι έρχεται μαζί με την κυκλοφορία του PS5 του δίνει αυτήν την ταυτότητα) και αξίζει να το δοκιμάσετε χωρίς αμφιβολία, γιατί είναι ένα ιδιαίτερα καλοσχεδιασμένο παιχνίδι με έξυπνους μηχανισμούς, όμορφη παρουσίαση και ενδιαφέρον σενάριο. Οι γρίφοι του είναι εξαιρετικοί, η εξερεύνηση χορταστική και η κίνηση στον χώρο ακολουθεί την προσέγγιση του Spider-Man της Insomniac, κάνοντάς μας να μην θέλουμε να αφήσουμε το χειριστήριο κάτω. Από τις ευχάριστες εκπλήξεις του PS5 launch.
Βαθμολογία: 
8/10
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.
.jpg)
