Κάθε φορά που αναγκάζομαι λόγω της έντυπης ανοησίας του Αναστασιάδη να επανέρχομαι σε όσα τον αφορούν, θυμάμαι κάτι πολιτικούς-ρετάλια της μεταπολίτευσης που έβγαιναν στο μπαλκόνι και τους φώναζε από κάτω ο κόσμος «Πέτρο μαλάκα ήρθαμε για πλάκα;».
Θεωρώ πως το σχετικό σλόγκαν τού πάει κουτί.
Δεν θα μπω στην ουσία της υπόθεσης γιατί αισθάνομαι ότι υποβαθμίζω τη νοημοσύνη των αναγνωστών. Απλώς αναρωτιέμαι πόσο αδίστακτος κακοποιός μπορεί να είναι ένας τέτοιος τύπος, όταν, εκμεταλλευόμενος τον πόνο μίας οικογένειας που έχασε τον άνθρωπό της, προσπαθεί να ξανακερδίσει -εάν την είχε ποτέ- την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Γνωρίζει πολύ καλά, την ώρα που με δείχνει ως εκτελεστή του Γκιόλια, ότι από τον βαλλιστικό έλεγχο που έγινε, τα όπλα έφεραν την υπογραφή της Σέχτα. Επομένως ή θεωρεί τους αναγνώστες του ηλίθιους ή έχει απολέσει κάθε ίχνος ψυχραιμίας, γνωρίζοντας ότι για τον ίδιο και πολλούς ομοίους του πλησιάζει η ώρα της κρίσης.
Από τη στιγμή που πέτυχε τον στόχο του να πλουτίσει, κουβαλώντας μαύρες σακούλες σε τραπεζικά υποκαταστήματα ανά την Ευρώπη, προκειμένου να ικανοποιηθεί η απύθμενη βουλιμία του -τρέμει την πείνα-, αναρωτιέμαι τι διάβολο θέλει και μπλέκει μαζί μας.
Άλλωστε, ό,τι τραβάει η ψυχή του ανθρώπου διαθέτει η Ζυρίχη. Από τις περίφημες ελβετικές σοκολάτες μέχρι τα ξακουστά τυριά της περιοχής, τα κρουτόν, τα μπρικ και τις μαρέγκες.
Το χειρότερο είναι ότι, ενώ καταγγέλθηκε δημόσια κατά τη διάρκεια τηλεοπτικών μου εκπομπών, για συγκεκριμένες περιπτώσεις επιχειρηματιών, των οποίων τις αδυναμίες εκμεταλλεύτηκε εν αγνοία μου κατά τη διάρκεια της συνύπαρξής μας, δεν έβγαλε άχνα. Έτσι κι αλλιώς ο κερατάς το μαθαίνει τελευταίος.
Επειδή από την μπανιέρα του Πρώτου Θέματος βγήκα όχι γιατί ήταν κρύο το νερό αλλά για λόγους αξιοπρέπειας, μπορεί να σταματήσει να φοβάται. Τον διαβεβαιώνω ότι ο θάνατος από τα όπλα της Σέχτα είναι αξιοπρεπέστερος από τον θάνατο του δημόσιου εξευτελισμού ενός ανθρώπου, όταν τον φτύνουν στον δρόμο.
