Τον βραβευμένο με Νόμπελ Ιταλό συγγραφέα, Ντάριο Φο, προτείνει ο Μπέπε Γκρίλο για Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας, σύμφωνα με δημοσίευμα της Repubblica.
Ο ηγέτης του Κινήματος 5 Αστεριών δήλωσε μεταξύ άλλων για τον μεγάλο θεατράνθρωπο και πρωτοπόρο στην πολιτική σάτιρα: «Για πρόεδρο της Δημοκρατίας; Προσωπικά έχω μια ιδέα. Θα ήθελα τον Ντάριο Φο, ένα διάσημο νομπελίστα σε όλο τον κόσμο, έναν άνθρωπο με μεγάλη διαύγεια, έναν τύπο που έχει μιλήσει με τα παιδιά του κινήματός μας και έχει καταλάβει το κίνημά μας».
Παράλληλα πρόσθεσε, τονίζοντας την ιστορική σημασία των εκλογών αυτών: «Συνεχίζετε να μου μιλάτε για συμμαχίες, ε λοιπόν, δεν έχετε καταλάβει τίποτα. Είμαστε αντιμέτωποι με μία ριζική αλλαγή στον πολιτισμό και την οικονομία. Φτάνει με τις συμμαχίες. Αν καταλήξουν σε προτάσεις, που μπορούμε να ενστερνιστούμε, τότε θα τις ψηφίσουμε, όπως το κάναμε και στη Σικελία. Εκείνοι που ψήφισαν τα “άρματα του καθεστώτος”, τότε δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι πολιτικά έχουν τελειώσει» και διευκρίνισε: «Δεν είμαστε εναντίον του κόσμου. Πράγματι, οι πολίτες έχουν γίνει μέρος της πολιτείας, χωρίς “μεσάζοντες”».
Και ο Ντάριο Φο, πάντως έχει ήδη εκφράσει τον θαυμασμό του για τον Μπέπε Γκρίλο. Μάλιστα, τη Δευτέρα, μετά την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων είχε δηλώσει στην ίδια εφημερίδα: «Το Κίνημα 5 Αστέρων είναι πρώτο κόμμα. Τώρα επιτέλους θα μπει στο κοινοβούλιο. Θα μπορέσει να φτιάξει τους νόμους που θα αλλάξουν την Ιταλία και τους οποίους ούτε καν το Δημοκρατικό Κόμμα δεν είχε το θάρρος να φτιάξει όταν ήταν στην κυβέρνηση».
Παράλληλα, δεν παρέλειψε να εκφράσει τη βεβαιότητά του για τον παλιό του φίλο, πως είναι σε θέση να διαπραγματευτεί σοβαρά, χαρακτηρίζοντας «λαϊκιστή» τον Μπερλουσκόνι. «Θα φέρει στην εξουσία καλά προετοιμασμένους νέους που θα ανανεώσουν την Ιταλία. Τους έχω γνωρίσει από κοντά. Δεν έδωσα την ψήφο μου χωρίς να ενημερωθώ. Συζητώντας με τον Γκρίλο για το πρόγραμμά του, κατάλαβα ότι μόνο αυτός μπορεί να εγγυηθεί μια πραγματική επανάσταση. Δεν είναι αλήθεια ότι είναι λαϊκιστής. Ο Μπερλουσκόνι είναι λαϊκιστής», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Η θητεία Ναπολιτάνο
Σημειώνεται ότι η θητεία του Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο στην προεδρία της Ιταλίας λήγει σε λιγότερο από έναν μήνα, και ο ίδιος με ανακοίνωση που εξέδωσε στις 21 Φεβρουαρίου, ξεκαθάρισε πως δεν ενδιαφέρεται να αναλάβει το ύπατο αξίωμα της χώρας για δεύτερη φορά.
Ειδικότερα, στην ανακοίνωση αναφερόταν: «Ο Πρόεδρος Ναπολιτάνο έχει εξηγήσει εδώ και καιρό τους προσωπικούς και θεσμικούς λόγους για τους οποίους δεν θεωρεί ότι μπορεί να ληφθεί υπόψη η δυνατότητα να προταθεί εκ νέου το όνομά του για την προεδρία της Δημοκρατίας».
Υπενθυμίζεται ότι το νέο κοινοβούλιο, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 24ης και 25ης Φεβρουαρίου, αναμένεται να εκλέξει τους προέδρους της Βουλής και της Γερουσίας και στην συνέχεια τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τα ονόματα που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα ήταν εκείνα του κεντροαριστερού πρώην πρωθυπουργού και προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι, του επίσης πρώην πρωθυπουργού Τζουλιάνο Αμάτο, ο οποίος προέρχεται από το σοσιαλιστικό κόμμα, της πρώην επιτρόπου της Κομισιόν Έμμας Μπονίνο και της Άννας Φινοκιάρο, εκπροσώπου του Δημοκρατικού Κόμματος στην Γερουσία της Ρώμης.
Ποιος είναι ο Ντάριο Φο
Ο Ντάριο Φο γεννήθηκε το 1926 στο Σαν Τζιάνκο, κοντά στο Βαρέζε της Ιταλίας. Μεταξύ άλλων είναι θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός και σκηνογράφος. Σπούδασε αρχιτεκτονική, την οποία όμως εγκατέλειψε για να ασχοληθεί με το θέατρο, αρχικά ως σκηνογράφος, ύστερα ως ηθοποιός και, φυσικά, ως συγγραφέας και σκηνοθέτης. Ο ίδιος ερμήνευσε αρκετά από τα έργα του, ενώ έγραψε πολλά για την Ιταλική Ραδιοφωνία και τον κινηματογράφο.
Στα έργα του έχει ασκήσει κριτική, μεταξύ των άλλων, στην πολιτική της Καθολικής εκκλησίας για τις αμβλώσεις, τις πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, την πολιτική διαφθορά και το Μεσανατολικό. Τα έργα του συχνά βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, στο ύφος της commedia dell’arte. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες, ενώ πάμπολλες είναι οι φορές που έχουν ανέβει από θιάσους στην Ελλάδα, σημειώνοντας τεράστια καλλιτεχνική, αλλά και εισπρακτική επιτυχία. Παγκόσμια φήμη έχουν τα έργα του: «Μυστήριος μπούφος», «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», «Κλέβε λιγότερο», «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!», «Οι αρχάγγελοι δεν παίζουν φλίπερ» και πολλά άλλα. Το 1997 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί και έχουν ανέβει σε θέατρα όλου του κόσμου.
Από την αρχή της καριέρας του, βρέθηκε «απέναντι» στην εξουσία και δέχθηκε τις συνέπειες των επιλογών του. Ειδικότερα, το 1953 γράφει και σκηνοθετεί το σατιρικό έργο Δάχτυλο στο μάτι (Il dito nell’occhio). Μετά από αρχική επιτυχία, η κυβέρνηση και η εκκλησία αντιδρούν και εν συνεχεία η θεατρική ομάδα με δυσκολία έβρισκε θέατρο όπου μπορούσε να παίξει. Παρ’ όλα αυτά, το έργο έτυχε θερμής υποδοχής απ’ το κοινό.
Η Φράνκα Ράμε και ο Ντάριο Φο παντρεύτηκαν στις 24 Ιουνίου 1954. Ο Φο δούλευε στο Μικρό Θέατρο (Piccolo Teatro) στο Μιλάνο και παρόλο που η σάτιρά του υπέφερε όλο και πιο πολύ απ’ τη λογοκρισία, συνέχιζε να παραμένει δημοφιλής.
Το 1962 γράφει και σκηνοθετεί την εκπομπή Καντσονίσιμα στη RAI. Ο Φο χρησιμοποιεί το σόου για να περιγράψει τη ζωή των απλών ανθρώπων και γρήγορα γίνεται επιτυχία. Ένα επεισόδιο για ένα δημοσιογράφο που σκοτώθηκε απ’ τη Μαφία ενόχλησε τους πολιτικούς που είχε ως συνέπεια ο Φο και η Ράμε να λάβουν απειλές κατά της ζωής τους και να μπουν κάτω από αστυνομική προστασία. Φεύγουν απ’ την εκπομπή όταν η RAI αρχίζει να λογοκρίνει το πρόγραμμα. Η ιταλική ένωση ηθοποιών καλεί τα μέλη της να αρνηθούν να τους αντικαταστήσουν. Απαγορεύεται η εμφάνισή τους στη RAI για τα επόμενα 15 χρόνια. Συνεχίζουν να παίζουν στο Οντεόν. Την ίδια χρονιά, το έργο του Φο για τον Χριστόφορο Κολόμβο ενοχλεί ακροδεξιές ομάδες και προκαλεί βίαιες επιθέσεις. Το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα προμηθεύει τον Φο, τη σύζυγό του και την ομάδα τοηυ, σωματοφύλακες.
Το La Signora e da buttare (1967) είχε σχόλια για τον πόλεμο του Βιετνάμ, τον Λι Χάρβι Όσβαλντ και τη δολοφονία του Κένεντι. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ το θεώρησε ασέβεια προς τον πρόεδρο Τζόνσον, και ο Φο δεν μπορούσε να βγάλει αμερικανική βίζα για πολλά χρόνια μετά. Ειδικότερα, μόλις το 1984, το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ συμφώνησε να του δώσει μία για έξι μέρες μετά από διαμαρτυρίες Αμερικανών συγγραφέων.
Επιμέλεια: Μαριάννα Μαρμαρά
