Είδα τη μαγνητοσκοπημένη συνέντευξη του πρώην Υπουργού κ. Γ. Παπακωνσταντίνου στην Έλλη Στάη. Ένα μεγάλο απόσπασμά της, έχοντας κλείσει εντελώς τον ήχο. Αισθανόμουν ότι λειτουργεί ως παράσιτο στο απροσδιόριστο εκείνο σήμα που προσπαθούσε να φτάσει στο ένστικτό μου. Το σήμα που εξέπεμπε το σώμα και το βλέμμα του πρώην υπουργού. Ήταν το ίδιο με αυτό ενός άντρα που πηδιέται με τη γκόμενα και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα η «νόμιμη». Το ίδιο θλιβερό αλλά και γελοίο συνάμα με το κλασσικό «δεν είναι αυτό που νομίζεις αγάπη μου»…
Ναι, (και αυτός) ο πρώην υπουργός πάτησε τους αιώνιους του όρκους και αντί να σεβαστεί την εξουσία που του δόθηκε, έβγαλε τα μάτια του μαζί της. Και μαζί και τα δικά μας φυσικά. Και ως είθισται, ερήμην ημών των εντολέων που ως βόδια, φορώντας την ροζ νυχτικιά της αιώνιας νύχτας μας, τον αποχαιρετούσαμε κάθε πρωί στην πόρτα πιστεύοντας ότι πηγαίνει να δουλέψει ενώ εκείνος πήγαινε σε κάποιο παρακμιακό ξενοδοχείο για να κορέσει τα ανίερα πάθη του.
Δεν με πειράζει τόσο που με απάτησε, έτσι κι αλλιώς για σουτάρισμα τον είχα αφού και ως άντρας τελείως άχρηστος ήταν, ούτε ένα οργασμό δεν είχα ποτέ μαζί του, εκείνο όμως που με πειράζει είναι ότι την τελευταία φορά φεύγοντας, πήρε μαζί του και τα ασημένια κουταλάκια της γιαγιάς.
Αυτά τα κουταλάκια να φέρει πίσω κι ας πάει στο διάολο. Δεν είναι που τα χρειάζομαι, έτσι κι αλλιώς σπάνια τρώω πια, μα είναι που ως άνθρωπος δεν μπορώ να χωνέψω πως τόσα χρόνια κοιμόμουν στο ίδιο κρεβάτι με ένα τόσο ξεφτιλισμένο φτωχομπινέ.
