Το τακτικό ζύγισμα φαίνεται να βοηθάει στη μεγαλύτερη απώλεια ή στη μικρότερη επαναπρόσληψη κιλών, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, και η λογική στην οποία βασίζεται γίνεται εύκολα αντιληπτή: η συνεχής ανατροφοδότηση του ατόμου τού δίνει τη δυνατότητα να αξιολογεί καθημερινά την πρόοδό του και να κάνει προσαρμογές στη διατροφή και στη φυσική του δραστηριότητα, προκειμένου να έρθει πιο κοντά στο στόχο του.
Παρ’ όλ’ αυτά, οι συμπεριφορές που προκαλούν αυξημένη προσοχή στο σώμα έχουν κατηγορηθεί πως μπορεί να συντελέσουν στην ανάπτυξη ψυχοπαθολογικών καταστάσεων -ιδιαιτέρως στις γυναίκες-, με τρανταχτά παραδείγματα τις διαταραχές λήψης τροφής και την κατάθλιψη. Σε αυτό το πεδίο κινούνται και οι ενστάσεις επιστημόνων για τον ψυχολογικό αντίκτυπο του τακτικού ζυγίσματος, που αλλιώς αναφέρεται και ως αυτοπαρακολούθηση βάρους.
Έρευνες έχουν δείξει πως μπορεί να είναι ιδιαίτερα επιζήμιο στην ψυχολογία του ατόμου, ιδίως όταν ο στόχος του βάρους δεν επιτυγχάνεται, και μάλιστα πιθανώς να συνδέεται με τον κίνδυνο ανάπτυξης μη υγιών μεθόδων ρύθμισης του βάρους. Επιπλέον, έχει συσχετιστεί με μειωμένη αυτοπεποίθηση, άγχος και δυσαρέσκεια για το σώμα στις γυναίκες, ενώ στους άνδρες φαίνεται να σχετίζεται με βελτίωση της φυσικής κατάστασης και μεγαλύτερη ικανοποίηση από την εικόνα του σώματός τους.
Ειδικότερα στην εφηβεία, η καθημερινή ζύγιση κρίνεται ιδιαίτερα επιβαρυντική, δεδομένου ότι η συμπεριφορά αυτή έχει συνδεθεί ισχυρά με τσιμπολόγημα και ανορθόδοξες μεθόδους ελέγχου του βάρους. Συνεπώς, στη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα το τακτικό ζύγισμα δε συνιστάται.
Όπως συμπεραίνεται, η τακτική αυτοπαρακολούθηση του βάρους ενδεχομένως να είναι αμφιλεγόμενο εργαλείο διαχείρισης του βάρους, που πρέπει να το διαχειριζόμαστε με προσοχή. Ωστόσο δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι η επίδρασή της διαφέρει από άτομο σε άτομο.
Με πληροφορίες από το shape.gr
