Οι πολιτικές στρατηγικές χτίζονται πάνω σε αρχέτυπα. Πάνω σε φόβους, σύμβολα και επιθυμίες που επιβιώνουν μέσα στον χρόνο. Όταν ο Ίλον Μασκ ανακοίνωσε ότι σκέφτεται τη δημιουργία ενός νέου κόμματος στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι περισσότεροι στάθηκαν στο εκκεντρικό. Άλλοι χαμογέλασαν ειρωνικά, κάποιοι θυμήθηκαν το Twitter που έγινε Χ, το Starlink και το χάος της Tesla. Αλλά όσοι μετρούν τα ρεύματα της ιστορίας, διάβασαν πίσω από τις γραμμές. Όχι για το αν θα εκλεγεί. Αλλά για το πώς μπορεί να μετατοπίσει τον πολιτικό άξονα μιας υπερδύναμης.
Το κόμμα του Μασκ, αν πάρει σάρκα και οστά, δεν θα είναι ένα ακόμη τρίτο κόμμα. Δεν θα είναι καν «τρίτο». Θα είναι μεταπολιτικό. Δηλαδή, ένα υβρίδιο ψηφιακού λαϊκισμού και τεχνοκρατικής εσχατολογίας. Κάτι μεταξύ του αυριανισμού της Silicon Valley και της ρητορικής του Jordan Peterson με μηχανική μάσκα. Ένα κόμμα που δεν θα βασίζεται σε δομές, αλλά σε ροή. Σε πλατφόρμες, σε memes, σε «Αλήθειες» που διαδίδονται ταχύτερα από ό,τι μπορεί να αμυνθεί η παραδοσιακή πολιτική. Και κυρίως: σε έναν απευθείας δεσμό με τη βάση, χωρίς μεσάζοντες, χωρίς κόμματα, χωρίς δημοσιογράφους, χωρίς καν το CNN. Το κόμμα του Μασκ θα είναι το Red Pill Party. Με αναφορά στους Σπαρτιάτες, στα ανδροπρεπή αρχέτυπα του Internet, στους “πατέρες” που λείπουν από τη νέα γενιά.
Δεν θα είναι τυχαίο να επιλεγούν σύμβολα όπως οι Σπαρτιάτες. Η Σπάρτη δεν είναι πια ιστορικό υποκείμενο. Είναι ψηφιακό brand. Είναι η μεταφορά του πειθαρχημένου, ακραία αρρενωπού, αντισυστημικού «πολεμιστή». Ο “Leonidas” που απαντά στο “This is madness!” με το “This is SPARTA!” σε κάθε σχολιασμό κάτω από post του Μπάιντεν, της Κάμαλα ή του WHO. Το κόμμα του Μασκ, αν και δεν έχει καν όνομα, είναι ήδη φτιαγμένο από pixels και υποσυνείδητο. Πατά πάνω στο ίδιο αίσθημα που έκανε εκατομμύρια νεαρούς άνδρες να νιώσουν προδομένοι από τον φεμινισμό, τη γραφειοκρατία, τη woke κουλτούρα. Είναι ένα αντισώμα του τραμπισμού, όχι όμως με λιγότερο τραμπισμό. Είναι ο Τραμπ χωρίς το βάρος των 77 ετών. Είναι ο τραμπισμός χωρίς την αγροτιά — αλλά με τον κώδικα του software engineer.
Στρατηγικά, ο Μασκ σκέφτεται όπως σκέφτεται ένας αλγόριθμος. Τι χρειάζεται για να εκλεγείς; Όχι πλειοψηφία. Διάσπαση. Θόρυβο. Πόλωση. Ο στόχος του δεν είναι να κερδίσει τις εκλογές του 2028. Είναι να γίνει ο ρυθμιστής. Να τραβήξει ψήφους από τη Δεξιά, να αποσυντονίσει τη Συμμαχία Δημοκρατικών-media, να εισβάλει στην πολιτική όπως έκανε με την αγορά διαστημικής μεταφοράς: σαρώνοντας τους παλιούς παίκτες με τεχνολογική υπεροχή και μεσσιανική αφήγηση.
Το πρόβλημα για το σύστημα είναι ότι δεν μπορεί να του απαντήσει με τα δικά του μέσα. Η Δημοκρατία, όπως τη σχεδίασαν οι Αμερικανοί Ιδρυτές Πατέρες, βασίζεται στο επιχείρημα, στην ισορροπία εξουσιών, στους θεσμούς. Ο Μασκ, όμως, παίζει στο πεδίο του υπερθεάματος. Εκεί που η CNN-οποίηση της πολιτικής δεν έχει χώρο για ριζικές αλήθειες, αλλά μόνο για καλά μονταρισμένες σιωπές. Εκεί που δεν χρειάζεται να έχεις απαντήσεις — αρκεί να κάνεις την καλύτερη ερώτηση.
Θα έχει επιτυχία; Εξαρτάται τι εννοούμε επιτυχία. Αν εννοούμε Προεδρία, μάλλον όχι. Αν εννοούμε ανατροπή της ροής, μετατόπιση των αξόνων, κατακερματισμό της σταθερότητας, τότε ήδη έχει κερδίσει. Ήδη μιλάμε για αυτόν. Ήδη επηρεάζει πολιτικές. Ήδη αναγκάζει τον Τραμπ να τον υπολογίσει, τους Ρεπουμπλικάνους να σκέφτονται πώς να τον “ενσωματώσουν” και τους Δημοκρατικούς να τον δαιμονοποιούν. Ήδη παίζει το παιχνίδι του Καπιτωλίου, αλλά με όρους Silicon Valley. Δεν στέλνει φανατικούς με κράνη, αλλά tweet με 50 εκατομμύρια impressions.
Στην πολιτική, όπως και στο branding, ο χρόνος είναι το νόμισμα της προσοχής. Και ο Μασκ αγοράζει πολύ χρόνο. Με ρομποτικά σκυλιά, με neuralink, με διαστημόπλοια, αλλά και με την παλιά, κλασική, απολύτως ανθρώπινη υπόσχεση: ότι θα σε ελευθερώσει από το σύστημα, ότι μπορείς κι εσύ να γίνεις Leonidas σε έναν κόσμο γεμάτο Ξέρξηδες.
Η ερώτηση λοιπόν δεν είναι αν θα ιδρύσει κόμμα. Είναι πότε θα το έχεις ήδη ψηφίσει χωρίς να το καταλάβεις.
Μάκης Σεριάτος
(Γράφτηκε στις 6 Ιουλίου 2025, λίγο πριν χαθεί άλλο ένα λεπτό πολιτικής αθωότητας)
