Ο διάλογος είναι αυθεντικός.
«Πρόεδρε, σου έφερα τον γιο μου, είναι το μεγαλύτερο ταλέντο που υπάρχει στην πιάτσα».
«Πόσων ετών είναι το παιδί κύριε;»
«Δεκαεπτά και είναι μπαλαδόρος. Καθηγητής στο ποδόσφαιρο, διδάσκει..»
Ο πρόεδρος βάζει τα γέλια.
«Και πόσα ζητάτε για να τον εντάξουμε ως καθηγητή στην ομάδα μας;»
«Μόνο πεντακόσια χιλιάρικα, δώρο στον κάνουμε».
Η συζήτηση, τώρα παίρνει κάποια μορφή σοβαρότητας, καθώς ο ηγέτης απαντά με σαφήνεια:
«Η πρότασή σας απορρίπτεται, δεν μας κάνει. Όσο για τον «καθηγητή» που μου είπατε, προφανώς αστειεύεστε. Πως είναι δυνατόν στα 17 του, μαθητής γυμνασίου να διδάσκει; Θεωρώ ότι ως ποδοσφαιριστής βρίσκεται ακόμα στο δημοτικό. Και έχει πολύ ψωμί μπροστά του για να γίνει αυτό που διαφημίζετε. Την καλημέρα μου και πάψτε να του φουσκώνετε τα μυαλά του νεαρού με τα πολλά χρήματα γιατί θα τον καταστρέψετε».
Και τον έδιωξε από το γραφείο.
Επί της ουσίας τώρα. Επρόκειτο για τον πανέξυπνο πρόεδρο του Απόλλωνα της Αθήνας Κώστα Αλαμάνο, ο οποίος συζητούσε με τον πατέρα ενός ταλαντούχου -πραγματικά- πιτσιρικά, τον οποίο είχε επισημάνει ο ειδικός ανακάλυψης ταλέντων και προτείνει στον πρόεδρο.
Τελικά, ο γονιός επανήλθε μαζί με το καμάρι του, ο πρόεδρος -πολιτικάντης σε υπερθετικό βαθμό- ήταν, τώρα, μελιστάλακτος με τον μικρό, και με συνοπτικές διαδικασίες πήρε την υπογραφή παίκτη και πατέρα, αντί του ποσού των είκοσι χιλιάδων δραχμών και μάλιστα «κλειστών» σε κατάθεση λογαριασμού Τραπέζης. Κλείνοντας, σφράγισε την συμφωνία λέγοντας:
«Αν όλα πάνε καλά, θέλω πίσω το ‘εικοσάρι’ επί πενήντα, για τα δίδακτρα. Να θυμάστε ότι μου φέρατε μαθητή γυμνασίου και όχι ‘Καθηγητή’»
Θυμήθηκα αυτή την ιστορία που είχε προκύψει στο γήπεδο «Καμάρας» της Ριζούπολης, με αφορμή τα αστρονομικά ποσά τα οποία «γυρίζουν» αυτές τις μέρες στο μυαλό του 18χρονου μέσου του Ολυμπιακού Πειραιώς Χρ. Μουζακίτη -ταλαντούχου όπως παραδέχονται οι ειδικοί του αθλήματος. «Τριάντα και βάλε» θέλει ο Θρύλος για να τον δώσει, «Σαρανταπέντε μπορεί να ‘πιάσει’ το καλοκαίρι», τέτοια.
Ουδείς ασχολείται με την αναμενόμενη πρόοδο του πιτσιρικά, παρά μόνο με την πιθανότητα βαρβάτης μεταγραφής, πριν καν ωριμάσει μέσα του η πιθανότητα να αναδειχθεί σε αστέρι που τώρα υπόσχεται με το ταλέντο του. Μιλάμε για μεγάλη ζημιά, που συνήθως χαντακώνει νεοσσούς με προοπτική στα γήπεδα. Το πολύ χρήμα καταστρέφει, εκείνους που ξαφνικά αποτελούν αφορμή εκμετάλλευσής τους.
Στο αγγλικό πρωτάθλημα τα αρνητικά παραδείγματα είναι καθημερινά. Ο Σουηδός στράϊκερ Αλεξάντερ Ίσακ της Νιούκαστλ, ξαφνικά ‘μουλάρωσε’ και ζήτησε μεταγραφή, την οποία πέτυχε -σαφώς υπερτιμημένα- με 150 εκατομμύρια λίρες στην Λίβερπουλ, όπου, με βάση τις επιδόσεις του, είναι ο χειρότερος της ομάδας.
Ο κορυφαίος γκολτζής της Ευρώπης πέρυσι επίσης Σουηδός κυνηγός Γιόκαρες της Σπόρτινγκ Λισαβώνας , πήγε στην Αγγλία με σχεδόν εκατό εκατομμύρια λίρες. Γυαλίζει τον πάγκο, ζαλισμένος από το πολύ χρήμα! Πρόκειται για άθλια τακτική. Δηλαδή να υποχρεώνεται ο ποδοσφαιριστής να έχει το μυαλό του διαρκώς στις τραπεζικές του καταθέσεις και όχι στο πως θα είναι ο πρωταγωνιστής μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Και αν δεν έχει προσωπικότητα ή ψυχικό οπλισμό, το πιθανότερο είναι να «μεταβληθεί» σε μέτριο και ασταθή παίκτη ‘της σειράς’, οπότε ή θα απογοητευθεί ή θα καταλήξει σε ομάδα μικρής ισχύος που θα βρεθεί να του προσφέρει ένα μικρό μισθό και αντίστοιχο -χρονικά- συμβόλαιο.
Πλήθος τα παραδείγματα. Είναι οι λεγόμενοι ‘γυρολόγοι’…
