Και αν ο όρος λαθρομετανάστης είναι βαρύς συγχωρέστε με που τον χρησιμοποιώ. Σίγουρα κανείς δεν είναι λαθραία πάνω στη γη. Όλοι μας είμαστε πολίτες του κόσμου και πέρα από την εθνική ταυτότητα, πρέπει να έχουμε και ευρωπαϊκή και παγκόσμια, αλλά να έχουμε και στον ήλιο μοίρα,
Οι μετανάστες συχνά ίσως (σχεδόν πάντα και μάλιστα ανέκαθεν) να είναι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι, αλλά είμαστε και εμείς εδώ και καταθέτουμε απόψεις όχι εθνοκεντρικά αλλά ταπεινά , σεβόμενοι την αρχή της διαφορετικότητας και ανοιχτοί σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, όπου όμως η ενσωμάτωση τους θα ήταν ομαλή και θα υπήρχε κάποια σοβαρή μεταναστευτική πολιτική αλλά και ένα όραμα και ενδεχομένως μία ανιδιοτέλεια ( λέμε τώρα) για όλους μας.
Ματώνω για τους μετανάστες αλλά ματώνω και για τα νέα παιδιά και για την ανεργία που είναι στο 16,5 % ( σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Τραπέζης Ελλάδος) ποσοστό το οποίο όταν αναφέρεται σε άτομα 24 έως 34 χρόνων, σκαρφαλώνει στο 25% , χωρίς να υπολογίσει κανείς τα άτομα που υποαπασχολούνται και είναι σε καθεστώς «τυφλής ανεργίας». Οι πολίτες δηλαδή που έχουν ελάχιστες οικονομικές απολαβές και θέλουν τα διπλά χρόνια για να συνταξιοδοτηθούν. Αν υφίσταται η μετενσάρκωση και κάποτε επιστρέψουμε πίσω ως σκύλοι , σίγουρα τότε… θα έχουμε ένσημα! Χωρίς να υπολογίσει κανείς την πραγματική ανεργία στις γυναίκες η οποία σε ορισμένες ηλικίες ξεπερνά το 30%.
Ματώνω όμως και για τα μαγαζιά που κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο. Γι’ αυτό και δεν κάνω πλέον βόλτες στη γειτονιά μου, γιατί δεν μπορώ πια ν’ ανταλλάξω καλημέρες με τον κυρ-Γιάννη, αφού το ψιλικατζίδικο πια δεν υπάρχει, όπως και δεν υπάρχει το καφέ της Ελένης, το μαγαζάκι της Μαρίας αλλά και γιατί μαζί τους χάθηκαν και τα χαμόγελα τους.
Και είναι στιγμές που αναρωτιέμαι για τη δημοκρατία και αν αυτή υφίσταται …αν περνά κρίση ή απλά έχουμε την πιο έξυπνη μορφή χούντας (μη με παρεξηγήσετε πάλι) μιας και κλεινόμαστε όλοι σπίτια μας- αλλά και στον εαυτό μας- και νομίζουμε από πάνω ότι είναι και η δική μας επιλογή . Είναι άραγε ή μήπως ακόμη πιο απλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς; Δουλεύουμε για να κυνηγάμε λογαριασμούς; Και όταν αυτοί έρχονται νιώθουμε ότι θα μας καταπιούν καταπίνοντας και τα χαμόγελα και τα όνειρα μας ; Σπουδάζουμε για να είμαστε εν δυνάμει πτυχιούχοι άνεργοι; Ποιος φταίει τι φταίει; Όλοι μας…γιατί όταν δεν είσαι μέρος της λύσης είσαι μέρος του προβλήματος.
Φταίμε γιατί κλείνουμε σχολεία και ανοίγουμε φυλακές, υπερβολή θα μου πείτε αλλά σίγουρα φταίμε γιατί λειτουργούμε ιδιοτελώς. Φταίμε γιατί δεν αλλάζουμε αφού..μόνο αν αλλάξουμε όλοι σε ατομικό επίπεδο θα αλλάξουμε και συλλογικά και εθνικά και θα έχουμε πολιτισμό στην καθημερινότητα μας…
«Αν δεν καώ εγώ αν δεν καείς εσύ πως θα γίνουν τα σκοτάδια φως;»
Γιατί η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά κοινωνική και τίποτα δεν θ αλλάξει αν δεν επενδύσουν οι κρατούντες στην παιδεία και αν δεν αφουγκραστούν τα θέλω των νέων παιδιών.
Είμαι 27 και είμαι καθηγήτρια και είναι στιγμές που ντρέπομαι να κοιτάξω τους μαθητές μου στα μάτια, τα παιδιά μου που σε λίγο καιρό δίνουν πανελλαδικές. Ντρέπομαι για όσα συμβαίνουν γύρω μας και για όσα θα τους κληροδοτήσουμε…αλλά και ελπίζω βλέποντας το καθάριο των ματιών τους και βλέποντας ότι κάνουν όνειρα…αυτά που ίσως δεν κάνουμε εμείς ή οι έχοντες την εξουσία…για εμάς.
Σίγουρα όμως όταν ονειρεύεσαι, διεκδικείς, παλεύεις, προσπαθείς υπομένεις, επιμένεις, διαφυλάσσεις την εσωτερική σου ελευθερία και μένεις ακόμα εδώ εν Ελλάδι και δεν μεταναστεύεις όπως μέχρι πρότινος σκεφτόμουν και όπως αρκετοί από τους μαθητές μου σκέφτονται.
Θέου Κατερίνα
Φιλόλογος-Δημοσιογράφος
