«Η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε περιθώρια επιλογής, όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος και υψηλό έλλειμμα (…).
Αναμφισβήτητα, όμως, η επιμήκυνση θα δώσει μια ανάσα στην ελληνική οικονομία, αλλά άμεσος είναι ο κίνδυνος εφησυχασμού (…), θα πρέπει, λοιπόν, παράλληλα να προσχωρήσει με γρήγορους ρυθμούς η αξιοποίηση και με εκποίηση της τεράστιας περιουσίας του Δημοσίου, που όχι μόνο δεν αποδίδει τίποτα, αλλά και επιβαρύνει τον Έλληνα φορολογούμενο» γράφει ο Βίκτωρας Νέτας, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της Τρίτης 30 Νοεμβρίου του 2010.
Είχαμε παρατηρήσει εμείς ταυτόχρονα πως αυτή τη συναίνεση τη βλέπεις παντού.
Στους απλούς πολίτες, στους ανώνυμους δημοσιογράφους, στους καλλιτέχνες. Ακόμα και στην Α.Δ.Ε.Δ.Υ., στην απώλεια του 2% των μερισμάτων των υπαλλήλων του Δημοσίου, στις εργασιακές δομές, στους εμπόρους, ακόμα και στα ναυτιλιακά σωματεία.
Συναινούν παρ’ όλα αυτά. Η Δεξιά -πέρα από την εγωιστική της επιμονή για «ίδια οφέλη» συμπλέει, συμπάσχει.
Μοναδική εξαίρεση το ΚΚ (ΠΑΜΑ, πάνα πει) που «αντιδρά». Βεβαίως, πως θα αναβάλλει κατά βάθος, για να θυμηθούμε τον Ουράνη.
Οι εκπομπές στην TV (με ελάχιστες εξαιρέσεις) προσπαθούν να φορέσουν ένα πιο «ανθρώπινο πρόσωπο». Αν και κάποια μεγάλα «αφεντικά» απολύουν, χρησιμοποιούν PLAY LISTS στο ραδιόφωνο κλείνοντας βέβαια το μάτι, εννοώντας: «τι να κάνουμε, ρε παιδιά, η κρίση…» Αυτούς, ας τους κρίνει η ιστορία, όμως.
Η ανώνυμη συναίνεση -που αρνήθηκε την ψήφο της- παρ’ όλα αυτά τείνει χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση των 12 μηνών, γνωρίζοντας τη «μοιραιότητά» της.
Και μένει να θυμηθούμε μια συνέντευξη του Ν. Αντωνόπουλου στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», πριν από χρόνια, περί ευθύνης των δημοσιογράφων, αυτών που τόσο έχουν κατηγορηθεί για χειραγώγηση της κοινής γνώμης… Το θέμα της διαμόρφωσης ενός κώδικα δεοντολογίας για τα μέσα ενημέρωσης έχει τεθεί από καιρό… Κι ύστερα, οι δημοσιογράφοι που δουλεύουν σήμερα στα κανάλια ανήκουν σε όλες τις παρατάξεις και είναι σε θέση να εξασφαλίσουν τον πλουραλισμό, τη δημοκρατικότητα των απόψεων. Δεν το κάνουν, διότι δεν τους αφήνουν να το κάνουν.
Τα πολιτικά κόμματα πρέπει να ξαναφέρουν το θέμα στη Βουλή και να πιέσουν για κάτι που είναι όχι απλώς αναγκαίο μα και αναπόφευκτο. Η τηλεόραση θα πάψει έτσι να είναι μονοπώλιο οποιουδήποτε. Με την τηλεόραση, άλλωστε, δεν μπορεί να παίζεις για πάρα πολύ. Γιατί κάποια στιγμή σε εκδικείται. Και στο παρελθόν έχει εκδικηθεί πολλές φορές…».
Η παραπομπή – παρένθεση αυτή (της συνέντευξης) είναι μια απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι ο Τύπος χειραγωγείται και διαμορφώνει γνώμη «κατά το δοκούν».
Για να επανέλθουν όμως, στη συναίνεση: η Ευρώπη, χθες, εκτός της κας Καγκελαρίου, απέδειξε ότι βρίσκεται σε έναν επάλληλο αναβρασμό. Σχέση αλληλέγγυα απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν και θέλουν να την αναιρέσουν.
