«”Ο Καραγκιόζης Αχιλλέας”. Ο κουτοπόνηρος Καραγκιόζης ζει παρασιτικά διπλά στον Σαράι και πλαισιώνεται από ταιριαστούς με αυτόν χαρακτήρες. Τα καθ΄ ομοίωση παιδιά του, Κολλητήρι, Κοπρίτη και Μιρικόκο, τον δουλοπρεπή Χατζηαβάτη και τον μέγα τσαμπουκά μπάρμπα-Γιώργο. Τον θίασο ολοκληρώνουν ο θρασύδειλος Κουτσαβάκης, ο μπράβος Βελιγκέκας, ο Νιόνιος και ο φαντασμένος εγωπαθής Βεζίρης, που προσφέρει τον αναγκαίο δράκο στο παραμύθι. Χάρη στο φως, οι χάρτινες φιγούρες αποκτούν υπόσταση. Το σενάριο του θεάτρου σκιών κάνει αναφορές στο ένδοξο παρελθόν. Ο Καραγκιόζης μεταμορφώνεται σε Μέγα Αλέξανδρο, μέχρι Ηρακλή και Οδυσσέα. Παλαιό έργο που ξανανέβηκε πρόσφατα, ο “Καραγκιόζης Αχιλλέας”. Στο θέατρο σκιών, ψυχή δίνει πάντα ο αόρατος καραγκιοζοπαίχτης αλλά πρωταγωνιστές είναι πάντα οι σκιές».
Με αφορμή το παραπάνω άρθρο του κ. Γ. Χουδαλάκη (REAL NEWS) της Κυριακής 13 Μαρτίου 2011, ξανασκέφτομαι την ιστορία του Καραγκιόζη συνοπτικά και πόσο πολύ αυτή επηρέασε τους καιρούς μας. Οι περισσότεροι θεατρικοί συγγραφείς που πλησίασαν τον Καραγκιόζη στάθηκαν τελικά στα θέματα και τα πρόσωπα. Θέλησαν, δηλαδή, να κάνουν καραγκιοζίστικα έργα, που να τα παίζουν ηθοποιοί και σ’ αυτό, τουλάχιστον, επέμεναν, ίσως έτσι να είχε δημιουργηθεί μια κάποια, τεχνική βέβαια, commedia dellarte.
Ίσως εκείνος που επωφελήθηκε περισσότερα από όλους να ήταν ο Γιώργος Θεοτοκάς. Ο ίδιος παρατηρούσε τα εξής: «…Κάποτε, μες τον λόφο, της εχθρικής Κατοχής, πιστέψαμε πως οι νέοι Έλληνες δραματουργοί θα μπορούσαν να αντλήσουν έμπνευση από αυτές τις εθνικές βρυσομάνες, για να πλάσουν ένα πρωτότυπο νεοελληνικό δραματολόγιο με αυθυπαρξία. Αλλά το θέατρο μας σήμερα περί άλλα τυρβάζει και δεν φαίνεται να σκοτίζεται για τους δραματισμούς μας των ιστορικών εκείνων ημερών».
Ο Βυζάντιος, γράφοντας το 1836 τη Βαβυλωνία με τις διαλεκτικές διαφορές και τις παρεξηγήσεις, θα είχε υπ’ όψιν του και ίσως γλωσσομαθής καθώς ήταν, όχι μόνο την ελληνική κακομοιριά και νοοτροπία αλλά κι εκείνες, τις άλλες, των γύρω. Μπαλκάνιων και μη. Παραλληλίζοντας, λοιπόν, τα περί Καραγκιόζη και διανύοντας την Α΄ εβδομάδα των Νηστειών (… με δόγμα τη Νικοτίνη…» όπως σημειώνει ο Γιάννης Κακουλίδης), ο νους ξαναγυρίζει σε εκείνες τις ιστορίες του μπερντέ. Κι αναθυμούμενος μια παλιά επιφυλλίδα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ (1979) που έγραφε: «Το 79 και το 80 είναι όμως η διετία που μας απομένει ως την μέρα που θα γίνουμε πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Έπρεπε συνεπώς να γίνουν οι επιβεβλημένες «διορθώσεις» των επιδοτήσεων τιμών των υπηρεσιών (ηλεκτρικό, τηλέφωνο κ.λπ.) και αγροτικών προϊόντων. Οι «διορθώσεις» έγιναν, με συνέπεια στους πρώτους μήνες του χρόνου να ανέβει το ποσοστό του πληθωρισμού στο επίπεδο που υπολογιζόταν για όλο το δωδεκάμηνο…».
Αναρωτιέμαι τι θα έγραφε σήμερα ο αρθρογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Σε εποχή οικονομικής κρίσης και «…προσωπικής δυσπραγίας» π.χ. «Καταρρέουν τα έσοδα του Προϋπολογισμού». Είναι φοβερό! Καταλογίζεται ανεπάρκεια σ΄ εκείνον που ήταν αρμόδιος για τα έσοδα… Και ουδείς λογοδοτεί! ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ μήνες σάς πήρε να το διαπιστώσετε;
Αναθυμάμαι τον Βολτέρο που έγραφε: «Είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο, όταν η κυβέρνηση έχει άδικο».
