Το internet είναι ανίκητο, γιατί δεν έχει το πρόβλημα του «εδώ».
Από όποιο μέρος του πλανήτη (κι όχι μόνο) είσαι, μπορείς να στείλεις τη δουλειά σου… μερικοί το αμφισβητούν… αλλά δεν έχουν δίκιο… Μου ‘λεγε τις προάλλες μια φίλη μου, η οποία είναι στέλεχος σε μια τεράστια (πολυεθνική) εταιρεία κατασκευής ιατρικών (χειρουργικών) εργαλείων, ότι εδώ και μερικά χρόνια έχουν πάψει να ασχολούνται με τα αναλογικά εργαλεία και έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους αποκλειστικά στα ρομποτικά συστήματα που θα χειρουργούν remotely (δηλαδή από απόσταση).
Ο γιατρός στα αριστερά της φωτογραφίας κινεί με τα χέρια του remotely το ρομπότ-χειρουργό. Προς το παρόν, απέχει 2 μέτρα από τον ασθενή… αύριο θα απέχει μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα.
Αν, λοιπόν, κάποιος μπορεί να κάνει από το Λος Άντζελες λεπτότατες εγχειρήσεις στον εγκέφαλο στην Καρδίτσα, δεν καταλαβαίνω γιατί ένας μπογιατζής δεν θα μπορεί να βάψει από τη Ρόδο ένα δωμάτιο στα Γιάννενα…
Προσωπικά το ‘χω λύσει το πρόβλημα στη δική μου δουλειά με το που πρωτοεμφανίστηκαν τα fax… πόσο μάλλον τα e-mails. Δεν ήταν εύκολο…το ομολογώ… ειδικά πριν από χρόνια οι προϊστάμενοι απαιτούσαν την παρουσία μου… έδωσα σκληρές μάχες… δεν έκανα ΠΟΤΕ πίσω… μου κόστισε και χρήμα και καριέρα… αλλά τελικά…. χαχαχαχαχαχα νίκησα.
Έτσι, φέτος το καλοκαίρι, κατάφερα από τον Ιούνιο να είμαι συνεχώς στη Χαλκιδική, να χαίρομαι τη θάλασσα και τον ήλιο, αλλά κυρίως το μωρό μου, που μεγαλώνει αλματωδώς… Έστελνα, συνεπώς, τα κομμάτια μου στη «Veto», και φυσικά ξανα-άρχισα τη συνεργασία μου εδώ, στη Ζούγκλα.
Χθες, όμως, έπρεπε να έρθω στην Αθήνα. Ας μην τρελαθούμε εντελώς… δεν γίνονται όλα από απόσταση.
Ήδη από το Σχηματάρι ο αέρας άλλαξε.
Το πράσινο έδωσε τη θέση του στο μπεζ και το γκρι.
Η ροή των αυτοκινήτων αυξήθηκε απότομα.
Το προσπέρασμα γινόταν από όλες τις πλευρές.
Έφτασα στην οδό Πειραιώς και έστριψα προς την Ομόνοια, για να κατευθυνθώ προς το Σύνταγμα.
Η αδυσώπητη πόλη μού έβγαλε αμέσως τη γλώσσα.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ. Βασικά είμαι ένας άνθρωπος-κατσαρίδα. Όμως, αυτή τη φορά είχα λείψει πολύ. Προφανώς, το καθαρό οξυγόνο, η ηρεμία της μικρής πόλης, τα καθημερινά προβληματάκια των ανθρώπων της είχαν παρέμβει στα κατσαριδο-κύτταρά μου.
Πλησιάζοντας την πλατεία-έκτρωμα, η προσοχή μου ανέβηκε στα ύψη. Άνθρωποι άσπροι (φυσικά δεν το εννοώ φυλετικά) προχωρούσαν με παράξενα αργαααα-αργάααα βήματα κάθετα, παράλληλα, διαγώνια στην Πειραιώς…
Τα ζόμπι των ναρκωτικών είχαν βγει βόλτα.
Πάνω στην πλατεία ήταν ξαπλωμένοι, καθιστοί, όρθιοι, αποχαυνωμένοι στο λιοπύρι.
Τα ζόμπι των ναρκωτικών.
Τα ζόμπι της ανεργίας.
Τα ζόμπι της δυστυχίας.
Τα ζόμπι της μακρινής (γι’ αυτούς) πατρίδας.
Ένιωσα ξαφνικά το air condition να γεμίζει την καμπίνα του αυτοκινήτου με καυτό αέρα. Μια χαρά ήταν το μηχάνημα… το δικό μου «είναι» βρέθηκε απλώς στις φλόγες.
Αυτοί οι άνθρωποι εκεί έξω μπορεί να μην ήταν όλοι συμπατριώτες μου, αλλά όλοι τους ήταν συμπολίτες μου. Δεν ήξερα αν εγώ (ή εσείς) διέφερα απ’ αυτούς… ή αν αυτοί διέφεραν από μας.
Πάντως, είμαστε στην ίδια ομάδα.
Διαφωνείτε, ε;
Δεν συμφωνώ, αν διαφωνείτε.
Όσο ήμουν στη Χαλκιδική, εύρισκα τον εαυτό μου μέλος της ομάδας των εκεί ανθρώπων… γιατί να συμβαίνει το αντίθετο στο μέρος που ζω (ζούμε) το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας; Πολύ εγωιστικό και ανόητα ασφαλές δεν νομίζετε ότι είναι;
Δεν μπορώ να τους βοηθήσω… και το πιο βασικό: Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θέλουν (επιθυμούν) βοήθεια.
Μπαίνω σπίτι μου.
Γράφω αυτή την ιστορία και με ένα send τη στέλνω στον (από παλιά) φίλο μου Νίκο Γεωργιάδη, εδώ, στη «Ζούγκλα».
Πολλοί ισχυρίζονται ότι όλη αυτή η remote ζωή δεν είναι ανθρώπινη.
Μάλλον, έχουν καιρό να κάνουν μια βόλτα στην Ομόνοια.
