«Ένα προσωπικό ατύχημα, στάθηκε αφορμή, για να έρθουν στην επιφάνεια ξανά, τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζει το Κέντρο Υγείας Καντάνου στην Κρήτη. Προβλήματα που στοιχίζουν σε ανθρώπινες ζωές, εφόσον εξακολουθούν να παραμένουν ανεπίλυτα.
Το Σάββατο 12/6/2010, ένα γεγονός – που μπορεί να συμβεί στον καθένα μας – μια πτώση μου, στο Κακοδίκι, έξω από το σπίτι μου, με παρέσυρε σε κατακρήμνιση ύψους 2 περίπου μέτρων, με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό μου, λόγω του “σοκ” και της εγκατάλειψης των δυνάμεων μου. Επαληθεύοντας τη λαϊκή ρήση, ότι “όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος”.
Χρειάστηκε η επέμβαση της Πυροσβεστικής, από το σταθμό της Καντάνου, ενώ αναγκαία κρίθηκε η άμεση προσέλευση ιατρού, αφού ωστόσο υπήρξε προσωρινή απώλεια των αισθήσεων μου. Όμως παρόλο που το ασθενοφόρο βρίσκονταν, έξω από το κέντρο υγείας Καντάνου, δεν υπήρχε οδηγός να το οδηγήσει!
Μετά από αρκετή ώρα και ενώ οι αισθήσεις μου είχαν επανέλθει, έφτασαν οι γιατροί του Κέντρου Υγείας Καντάνου για τις πρώτες βοήθειες, με όχημα της πυροσβεστικής, αλλά η απαραίτητη μεταφορά μου στο Κέντρο Υγείας, έγινε αναγκαστικά πάνω σε μια καρότσα μικρού φορτηγού, που οδηγούσε η Αντωνία Κωστάκη!
Αξιοσημείωτη είναι η φροντίδα και η αγωνία του ιατρικού προσωπικού του Κέντρου Υγείας με επικεφαλής την ιατρό, Λιγοψυχάκη Κυριακή, που παρά την “αστοχία” κάποιων υλικών και τη μη έρρυθμη λειτουργία κάποιων μηχανημάτων, έπραξαν τα αναγκαία για την ζωή μου, αποδεικνύοντας ότι το Κέντρο Υγείας Καντάνου, υπάρχει χάριν του έμψυχου δυναμικού του.
Ωστόσο και ενώ είχε ξεκινήσει ασθενοφόρο από τα Χανιά, ειδοποιηθείς ο οδηγός, Ευτύχης Σαριδάκης που, επέστρεψε – χωρίς να είναι υποχρεωμένος – αφού είχε λήξη η βάρδια του το πρωί, στην Κάντανο και οδήγησε το ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο Χανίων για τα περαιτέρω.
Πρέπει να σημειώσω, ότι στο Νοσοκομείο Χανίων, στον τομέα των επειγόντων περιστατικών, υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον και φροντίδα από τους εκεί γιατρούς. Μπορεί το ατύχημα μου να αναμόχλευσε προβλήματα και ελλείψεις στο κρατικό σύστημα υγείας, που άλλωστε δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως αυτές τις ημέρες, όμως απέδειξε ότι τουλάχιστον στην επαρχία ενυπάρχουν και λειτουργούν ακόμη, οι πανάρχαιες ηθικές αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, στις δύσκολες στιγμές για τον συνάνθρωπο μας:
Από την πρώτη στιγμή της περιπέτειας μου και μέχρι σήμερα, πριν απ’ όλους βρέθηκαν δίπλα μου και με βοήθησαν ουσιαστικά, γείτονες, συγχωριανοί, συγγενείς και φίλοι. Χωρίς αυτούς, η κατάσταση μου σίγουρα θα ήταν πολύ δύσκολη.
Αισθάνομαι βαθιά την υποχρέωση, να τους ευχαριστήσω από καρδιάς, όπως ευχαριστώ θερμά και όλο το ιατρικό προσωπικό είτε στο Κέντρο Υγείας Καντάνου είτε στο νοσοκομείο Χανίων, τους άνδρες της Πυροσβεστικής Καντάνου, αλλά και τον αστυνόμο του Α.Τ. Καντάνου, Παντελή Καρτσωνάκη, που έπειτα από τηλεφωνική ενημέρωση του αδελφού μου, που βρισκόταν στα Χανιά, ανέλαβε επιτυχώς τον συντονισμό της όλης επιχείρησης διάσωσης μου, δείχνοντας ότι η Αστυνομία μπορεί και πρέπει να έχει και ένα άλλο πρόσωπο, κοινωνικό, ανθρώπινο, πέρα από αυτό, της καταστολής που οι εκάστοτε εξουσίες για χάρη των συμφερόντων τους επιτάσσουν.
Ευελπιστώ, ότι οι ελλείψεις στο Κέντρο Υγείας Καντάνου θα καλυφθούν άμεσα για να μην τίθενται πλέον σε κίνδυνο οι ζωές μας. Στις αρχές Ιουνίου, είχε πάλι παρουσιαστεί αδυναμία μεταφοράς στο νοσοκομείο, με ασθενοφόρο, του συγχωριανού μου Νίκου Χαιρετάκη, που δυστυχώς έχασε πρόωρα τη μάχη με τη ζωή, βυθίζοντας σε θλίψη όλους μας. Ίσως η τύχη του να ήταν διαφορετική αν είχε μεταφερθεί έγκαιρα, με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο Χανίων όπως είχαν κρίνει οι γιατροί, στο Κ.Υ. Καντάνου.
Θα πρέπει να συμβούν και νέες τραγωδίες, ώστε να ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιοι;».
Κωστής Πετράκης, κοινωνιολόγος
