Νιώθοντας χαμένοι αλλά χωρίς να θεωρούν τους εαυτούς τους ηττημένους, οι τζιχαντιστές κάνουν σχέδια για την επόμενη κίνησή τους μετά την απώλεια του ‘Χαλιφάτου’ υποστηρίζει δημοσίευμα του SPIEGEL.
Στην έρημο μεταξύ του Ιράκ και της Συρίας, κυρίως οι κουρδικές δυνάμεις κατέλαβαν την τελευταίo καταφύγιο κυριαρχίας του «Ισλαμικού Χαλιφάτου». Αλλά ενώ οι τρομοκράτες μπορεί να έχουν υποκύψει για την ώρα, πολλοί έχουν διαφύγει για να προγραμματίσουν την επόμενη θανατηφόρα φάση του αγώνα τους.
Το “στρατόπεδο Baghouz”, το το τμήμα του χωριού στην άκρη της ανατολικής Συρίας, όπου δεκάδες χιλιάδες εξτρεμιστές είχαν εγκατασταθεί, γνώρισε την κόλαση.
Κάθε λίγες μέρες, όταν οι υποστηριζόμενες από τη Δύση Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) κατάφεραν να κάνουν σταδιακή προώθηση. Οι συγκρούσεις σταματούσαν για λίγο και τότε, οι Κούρδοι πολιτοφύλακες επέτρεπαν σε λίγους δημοσιογράφους να περάσουν για λίγο μέσα. Εκεί που δεν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι, αλλά η μυρωδιά εξακολουθούσε να μπερδεύεται από τους μήνες που είχαν περάσει χωμένοι σε τάφρους και λακκούβες. Τα είδη ένδυσης, τα μαγειρικά σκεύη και τα υποσιτισμένα ζώα βρίσκονταν ανάμεσα σε παλιά περιοδικά, μερικά απ΄αυτά χρησιμοποιούσαν ως σημειωματάριο για παιδιά με ασκήσεις ορθογραφίας μέσα σε εκρηκτικές περιοχές. Περιστασιακά ο αέρας μετέφερε τη δυσωδία ενός ξεχασμένου πτώματος.
Έχοντας περάσει μιάμιση εβδομάδα αφότου κάποιος μονοπόδαρος άντρας κατόρθωσε να φτάσει πάνω στην απότομη βραχώδη πλαγιά, Στις 23 Μαρτίου, νικήθηκε το «χαλιφάτο». Όταν η SDF, με επικεφαλής τους Κούρδους, υποστηριζόμενοι πρωτίστως από αμερικανικά μαχητικά αεροσκάφη και βρετανικές και γαλλικές ειδικές δυνάμεις, κατέλαβε τα τελευταία εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα του χωριού Baghouz στην αιματοβαμμένη γωνιά της ανατολικής Συρίας.
Το γεγονός ότι οι τζιχαντιστές συνέχιζαν να πυροβολούν από σήραγγες στον κοντινό βραχώδη ορεινό όγκο, καθώς οι απελευθερωτές διεξήγαγαν την επίσημη τελετή ανάρτησης της σημαίας και το γεγονός ότι οι Κούρδοι δημοσιογράφοι από τις στήλες του Τύπου είχαν υποσχεθεί από τις αρχές Φεβρουαρίου ότι η νίκη ήταν μόνο λίγες μέρες μακριά, καθιστούσε εύκολο να χαθεί η απώλεια της ιστορικής σημασίας του τι συνέβαινε.
Από τότε που ο στρατός του φυλάρχου ηγέτη Ibn Saud κατέκτησε με ομάδα ιππέων αυτό που τώρα είναι Σαουδική Αραβία μετά από περίπου 100 χρόνια, ομάδα τζιχαντιστών κατάφερε να καταλάβει και να διαχειριστεί τεράστια περιοχή. Εν συντομία: να κυβερνήσει. Αυτο έκανε ακριβώς τι Ισλαμικό Χαλιφάτο. Κάτι που η Αλ Κάιντα και άλλοι έβλεπαν μόνο στα όνειρά τους.
Τον Ιούλιο του 2014, ο ηγέτης των τζιχαντιστών Αμπού Μπακρ-Μπαγκντάντι στάθηκε στον άμβωνα του μεγάλου τζαμιού του Αλ Νούρι στη Μοσούλη και είχε ανακηρύξει το αποκληθέν Ισλαμικό Χαλιφάτο. Ήταν ένας φαινομενικά ανούσιος θρίαμβος. Στο αποκορύφωμα της εξουσίας του, το Χαλιφάτο είχε στον έλεγχό του περιοχή του μεγέθους της Ιορδανίας και κυβερνούσε περισότερους από εκατομμύριο υπηκόους. Τώρα, σχεδόν πέντε χρόνια αργότερα, μετά από αμέτρητες μάχες όλα έχουν τελειώσει με την ανάκτηση των εδαφών.
Αλλά τι είδους τέλος είναι αυτό; Τι μας λένε οι τελευταίες μέρες του “χαλιφάτου” για την επιμονή του μύθου του ΙΣ; Μήπως ο ίδιος θα επιζήσει τελικά να θριαμβεύσει την ιδεολογία; Ή μήπως έχει ένα σχέδιο να επιστρέψει στην απόκρυψη και να προετοιμαστεί κρυφά για μια νέα επίθεση;
Αλλά τι είδους τέλος είναι αυτό; Τι μας λένε οι τελευταίες μέρες του “χαλιφάτου” για την εμμονή του μύθου του «Ισλαμικού Κράτους»; Πρόκειται τελικά για θρίαμβο απέναντι σε κάποια ιδεολογία; Ή μήπως υπάρχει σχέδιο να επιστρέψει στην συνωμοτική διαδικασία ώστε να προετοιμαστεί κρυφά για νέα επίθεση;
Η μάχη για την Baghouz δεν ήταν το φινάλε αυτοκτονίας που περίμεναν πολλοί. Οι μαθητές του Ισλαμικού Χαλιφάτου δεν είχαν σφίξει συλλογικά τις ζώνες αυτοκτονίας τους και χρεώνουν τις εχθρικές γραμμές για να ανέβουν στον παράδεισο σε πύρινη θάλασσα. Αντιθέτως: Δεκάδες χιλιάδες από αυτούς παρουσιάσθηκαν και επέτρεψαν να συλληφθούν.
Από τα τέλη Φεβρουαρίου, το χαλιφάτο είχε αρχίσει να απαλλάσσεται από κάθε επιπλέον στόμα για να ταΐσει, απομακρύνοντας οποιονδήποτε δεν μπορούσε ή δεν θα πολεμούσε. Οι γυναίκες, τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και οι τραυματίες – όλοι οι ‘άχρηστοι αδελφοί’ που μέχρι τότε δεν ήθελαν να αφήσουν τον ψεύτικο παράδεισό τους – είχαν φύγει.
Κρίνοντας από εκείνους που βρέθηκαν την τελευταία ημέρα που οι Κούρδοι επέτρεψαν σε λίγους δημοσιογράφους, να περάσουν φαινόταν σαν να είχαν ανοίξει οι πύλες της κόλασης.
Για ώρες, μια έξοδος από καμπουριασμένες, βρώμικες και σιωπηλές φιγούρες διέφευγαν από στενό μονοπάτι στο χαμηλό οροπέδιο, τις οποίες οι Κούρδοι μαχητές έψαχναν με ανιχνευτές μετάλλων χειρός και τους οδηγούσαν σε σημεία συλλογής πριν τους μεταφέρουν μακριά.
Ήταν σουρεαλιστικό το θέαμα. Οι δημοσιογράφοι με κάμερες τηλεόρασης και τηλεφακούς στέκονταν στις στέγες και σε ψηλούς τοίχους, ενώ μόνο 20 με 30 μέτρα μακριά, το ρεύμα παραδομένων ανθρώπων ανακατεύονταν γύρω τους. Οι γυναίκες φορτωμένες με αποσκευές και πλαστικές σακούλες σκόνταφταν στο βραχώδες έδαφος.
Μετά από πολλή επιμονή, οι δημοσιογράφοι είχαν τη δυνατότητα να πλησιάσουν 2 έως 3 μέτρα από τη γραμμή των ανθρώπων που έφευγαν. Αλλά δεν τους επιτρεπόταν να μιλάνε σε κάποιον από αυτούς. “Είναι επικίνδυνο!” υποστήριζαν οι ηγέτες της κουρδικής ομάδας. “Εδώ έρχονται οι φανατικοί!” Παρόλο που δεν είχε συμβεί κάποιο ανάλογο περιστατικό.
Κι όμως, μόλις την επομένη ημέρα, έγινε φανερό πόσο δίκιο είχαν. Και πάλι, εκατοντάδες άνθρωποι πέρασαν από το σημείο ελέγχου στη βάση του βράχου, ανάμεσα σε φοινικόδεντρα και ερείπια. Αυτή τη φορά δεν ήταν παρόντες δημοσιογράφοι. Γύρω στο μεσημέρι, μητέρα με δύο παιδιά ανατίναξε τον εαυτό της μαζί με τα παιδιά.
Δευτερόλεπτα αργότερα, άνδρας ντυμένος με γυναικεία ρούχα έτρεξε προς τους θεωρούμενους διασώστες και πυροδότησε δεύτερη βόμβα αυτοκτονίας. Ενώ, τρίτος τζιχαντιστής πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε προτού προλάβει να ενεργοποιήσει την βόμβα που είχε κρυμμένη κάτω από την ζώνη του.
Το DER SPIEGEL μπόρεσε να μιλήσει με πολλούς ανθρώπους που εγκατέλειψαν τον Baghouz τις τελευταίες εβδομάδες.
Οι απολογίες τους ζωγραφίζουν εικόνα απόλυτης τρέλας – ή πιο συγκεκριμένα από την φονική πάλη ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα: Τους «προδότες» και τους φανατικούς, εκείνους που σκόπευαν να αυτοκτονήσουν μετά την υποταγή τους και τους περισσότερους άλλους που πετούσαν στην άκρη τις ζώνες αυτοκτονίας , που μπορεί να τις έβλεπε κάποιος ότι βρίσκονταν παντού γύρω.
Οι τζιχαντιστές έχασαν κάθε πόλη μετά την πόλη, περιοχή με περιοχή, μέχρι που τελικά το Baghouz έπεσε κι αυτό. Εκεί, Κουρδος κυβερνήτης στο πεδίο μάχης, έκανε νηφάλια ανάλυση: “Μας επιτέθηκαν ως συμβατική δύναμη, αυτό ήταν το λάθος τους. Ως αντάρτικη δύναμη θα ήταν πολύ πιο δύσκολο, ίσως αδύνατο, να τους νικήσουμε».
Πληροφορίες από SPIEGEL ONLINE
Σύνταξη: Κώστας Μπετινάκης
