Του Francesco De Palo από τη Ρώμη
Twitter@FDePalo
Πόσα λάθη από πλευράς πολιτικής έχει κάνει επανειλημμένως η Ιταλία όσον αφορά στη διαχείριση της κρίσης στη Λιβύη; Γιατί, παρά το γεγονός ότι είναι η μόνη χώρα που έχει συμφωνία με την Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου της Λιβύης (NOC), δεν μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση; Τι θα συμβεί με την ενέργεια στην Ανατολική Μεσόγειο μετά τη συμφωνία μεταξύ Ρώμης και Αθήνας και αυτή μεταξύ της Άγκυρας και της Τρίπολης;
Οι στρατηγικές που αναπτύσσονται για την Ανατολική Μεσόγειο έχουν πια μεγάλη σημασία και τους βάζουν όλους σε δοκιμασία, ακόμα και τις υπερδυνάμεις που παρακολουθούν και παρεμβαίνουν από απόσταση.
Η Άγκυρα είναι ο νέος παίκτης στην Τρίπολη και στη Σύρτη, καταρρίπτοντας τους στόχους του στρατηγού Χάφταρ, ενώ η Ουάσιγκτον και η Μόσχα ακολουθούν διαφορετική προσέγγιση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ενόψει των εκλογών για τον νέο κάτοικο του Λευκού Οίκου, επαναφέρουν τον φάκελο της Λιβύης την ώρα που έχουν ενοποιήσει τον άξονα με την Ελλάδα και την Κύπρο. Η Ρωσία, μετά το σχέδιο που εφαρμόστηκε στη Συρία, σκοπεύει να κάνει «είσοδο» στη Λιβύη, αφήνοντας λίγο χώρο για τον Ερντογάν (αλλά για πόσο καιρό;).
Δυστυχώς, αυτός που παραμένει εκτός αυτού του σεναρίου είναι η Ρώμη, που επικεντρώνεται στα εσωτερικά προβλήματα της διατήρησης της κυβέρνησης και της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης μετά τον Covid-19, αλλά χωρίς να καταλαβαίνει ότι αυτή η στρατηγική δεν αποδίδει.
Η κυβέρνηση του Φαγέζ αλ Σαράζ που αναγνωρίστηκε από τον ΟΗΕ πολλές φορές είχε ζητήσει βοήθεια, αλλά η Ρώμη παρέμενε κωφή. Η διεθνής διάσκεψη της Σικελίας, όπως και η πρόσφατη συνάντηση στο Βερολίνο, είχε επίδραση μόνο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά χωρίς συγκεκριμένα αποτελέσματα. Ένα σημάδι ότι η κρίση της Λιβύης δεν μπορούσε να λυθεί μόνο με γενικές υποσχέσεις, αλλά χρειάστηκε δράση από την πλευρά της Τουρκίας και της Ρωσίας.
Από την άλλη πλευρά, έχοντας επίγνωση των δυσκολιών που επιβάλλει ο τουρκικός ενεργειακός φάκελος στην Ανατολική Μεσόγειο, ο Ερντογάν προτίμησε να στρέψει το βλέμμα του στη Λιβύη (μετά τη Συρία), δεδομένου ότι θεωρούσε ότι στην Ελλάδα και την Κύπρο υπάρχει ένα μπλοκ από συμμαχίες (ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτος). Σε αυτό το πλαίσιο, η Ιταλία έχει χάσει αρκετές πιθανότητες και αντικαταστάθηκε από την Τουρκία στο «παιχνίδι» της Λιβύης. Η Ρώμη, δεν πρέπει να ξεχνάμε, έχει μια συμφωνία με τον NOC, τον κύριο πετρελαϊκό φορέα της Λιβύης μέσω της Eni. Είναι σαφές ότι μέχρι σήμερα η Τουρκία βρίσκεται σε ισχυρή θέση, αλλά η ιταλική παρουσία επί τόπου με μια ειδική ομάδα θα μπορούσε πραγματικά να αποτελέσει την τελευταία ευκαιρία για την Ιταλία στη Λιβύη.
Η πρόσφατη συνάντηση μεταξύ του Ιταλού πρωθυπουργού Κόντε και του επικεφαλής της κυβέρνησης της Τρίπολης που αναγνωρίστηκε από τον ΟΗΕ Φαγέζ αλ Σαράζ είχε αυτόν τον στόχο: να προσπαθήσει να φέρει την Ιταλία πίσω στο «παιχνίδι» στη Λιβύη, επίσης χάρη στο έργο του Ιταλού πρέσβη στην Τρίπολη .Το πρόβλημα είναι ότι υπήρξαν πολλές κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση στο παρελθόν, όλες χωρίς επιτυχία, παρά τις πολλές ανακοινώσεις.
Επιμέλεια: Χρήστος Μαζάνης
