Τι άλλο θ’ ακούσουμε σ’ αυτήν τη ζωή…
*** «Δύο πράγματα είναι άπειρα: Το Σύμπαν και η Άννα-Μαρία.
Αν και για το Σύμπαν έχω τις αμφιβολίες μου…».
Αν ζούσε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν
και είχε την ατυχία να ακούσει την αδιανόητη αυτοσύσταση τής Άννας-Μαρίας Βέλλη
στην εκπομπή «The 2Night Show»,
είναι εκ των ων ουκ άνευ βέβαιο
ότι θα σκεφτόταν πολύ σοβαρά να προέβαινε σε διασκευή τής μυθικής ατάκας του.
Συγκεκριμένα,
όταν η νεαρή παρουσιάστρια ανέφερε στον Γρηγόρη Αρναούτογλου
πως το βασικό χαρακτηριστικό της γνώρισμα είναι η Ειλικρίνεια,
εκείνος την ερώτησε από πού τεκμαίρεται η ειλικρίνειά της.
Η απάντησή της, λοιπόν,
ήταν ένα απρόσμενο και εκκωφαντικό πλήγμα για τα αφτιά μας·
για να μην καταστρέψω το στοιχείο τής έκπληξης,
ακούστε τι είπε η Άννα-Μαρία και το συζητάμε αμέσως μετά…
*** Φίλες και Φίλοι, δεν θέλω να σάς πάρω από τα μούτρα,
ούτε να σάς μεταφέρω πεσιμισμό και απαισιοδοξία,
αλλά όπως κι εσείς αντιλαμβάνεστε μετά ΚΑΙ από αυτήν τη δήλωση,
είναι σαφές ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ.
Ακούς την ατάκα
«Είμαι πολύ ανθρώπινη…,
…έχω ρευτεί πολλές φορές στο κανάλι μου στο “YouTube”.
Δεν είμαι στημένη.»
και συνειδητοποιείς ότι χιλιετίες ανθρωπίνων προσπαθειών για Εκπολιτισμό
έχουν πάει χαμένες.
Βεβαίως, σε περιπτώσεις σαν αυτή,
ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσεις το -κατά Καββαδίαν-
«Τρομαχτικό Ταξίδι τού Χαμού»,
είναι η Σάτιρα, είναι ο Σουρεαλισμός,
είναι, εν τέλει, η Αποδοχή τού Μοιραίου
(όπου «Μοιραίο»,
η ατυχία να ακούς την Άννα-Μαρία Βέλλη
να ξεστομίζει τις… βαθυστόχαστες απόψεις της για τη ζωή).
Έτσι,
θα μοιραστώ μαζί σας
με όσο πιο διακριτικό -και ευσεβή προς τη (Δημόσια) Αισθητική- τρόπο μπορώ,
κάποιες εικόνες που μού δημιουργήθηκαν
άμα τω ακούσματι τής αδιανόητης μπούρδας.
*** Με βάση το «Είμαι πολύ ανθρώπινη…,
…έχω ρευτεί πολλές φορές στο κανάλι μου στο “YouTube”.»,
είναι σαφές ότι πλέον όλες οι ανθρωπιστικές οργανώσεις
και οι συλλογικότητες αλληλεγγύης,
θα πρέπει να αναθεωρήσουν τον τρόπο λειτουργίας τους.
Δεν μπορεί, επί παραδείγματι,
να πηγαίνουν δέκα συμπολίτες μας τρόφιμα και ρούχα σε κάποιαν άπορη οικογένεια
και να μη ρεύονται.
Αν δεν ρευτείς,
πώς θες να καταλάβει κι ο άλλος ότι είσαι εκεί για να τον βοηθήσεις;
Θέλεις να νομίσει ότι είσαι κανάς ληστής
που έχεις πάει για να τού αρπάξεις τη δυστυχία που τού έχει απομείνει;
Όχι βέβαια.
Οπότε, την ώρα που χτυπάς το κουδούνι τής άπορης οικογένειας,
πίνεις μία δίλιτρη «Coca–Cola»
και μόλις σού ανοίξουν την πόρτα
τούς πετάς στα μούτρα ένα προθανάτιο ρέψιμο
(δηλαδή, ένα ρέψιμο σαν να μην υπάρχει αύριο)
και στη συνέχεια διαβαίνεις το κατώφλι τους.
Μάλιστα, τώρα που το σκέφτομαι,
το «ποδαρικό» που αποτελεί παρωχημένο έθιμο τής πρώτης ημέρας τού χρόνου,
καλό θα ήταν να αντικατασταθεί από το «ρευτικό».
Και φυσικά,
ιδιαίτερη σημασία οφείλουμε να δώσουμε στην τεκμηρίωση τής Άννας-Μαρίας,
η οποία αιτιολογεί το γεγονός ότι ρεύεται, με τη φράση «Δεν είμαι στημένη.».
Ως εκ τούτου,
στο ταλανιζόμενο από σικέ αγώνες Ελληνικό Ποδόσφαιρο,
ένας πρώτης τάξεως τρόπος για να καταλάβουμε αν κάποιο ματς έχει «σκιές»,
είναι ο εξής..:
Όταν παρατάσσονται οι δύο ομάδες στη σέντρα,
θα πρέπει και οι 22 παίκτες να ρεύονται
για να πιστοποιούν ότι ο αγώνας δεν είναι στημένος.
Αν τα καταφέρουν,
ο διαιτητής θα κηρύσσει την έναρξη τής αναμέτρησης αφήνοντας μία… χορδή
(το πιάσατε το υπονοούμενο).
Όπως γίνεται αντιληπτό,
το εξαιρετικό και πάνω απ’ όλα ουμανιστικό «Savoir–Vivre»
που εισάγει πλέον στη ζωή μας η Άννα-Μαρία Βέλλη,
θα μπορεί να έχει πάρα πολλές εκδοχές ακόμη.
Αν, ας πούμε, εσύ ρευτείς,
και οι γύρω σου εξακολουθούν να διατηρούν τις επιφυλάξεις τους
για την ειλικρίνεια και την ανθρωπιά σου,
μπορείς κάλλιστα να ρίξεις ένα κατουρηματάκι ή μία αφοδευσούλα μπροστά τους
και θα πειστούν ότι είσαι αληθινός άθρωπας.
*** Επιμύθιο:
Φίλες και Φίλοι,
καθίσταται σαφές ότι δεν απέχουμε από τον «Νεάντερταλ» όσο νομίζουμε.
Τουναντίον,
το γεγονός ότι το Ανθρώπινο Είδος δεν έχει -σε αισθητικό επίπεδο-
καταφέρει να απογαλακτιστεί από τις απεχθείς σωματικές λειτουργίες του
και εμμένει να τις θεωρεί
ως «Τεκμήρια Ανθρωπιάς, Ειλικρίνειας, Εξυπνάδας και Αυθορμητισμού»,
αποδεικνύει πως είμαστε ακόμη πολύυυ πίσω.
Και όπως πάει το πράγμα,
ακόμη και όταν καταφέρουμε να φτάσουμε στην «Εποχή των Ρομπότς»,
ένα από τα πρώτα στοιχεία
που -καθώς φαίνεται- θα σπεύσουμε να εγγράψουμε στο λειτουργικό τους,
θα είναι να μπορούν να ρεύονται (κ.λπ., κ.λπ.).
Διότι, έχουν και τα ρομπότς δικαίωμα στην… Ανθρωπιά.
Γι’ αυτό σάς λέω..:
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ.
μ.Γ.
