Αισίως συμπληρώθηκαν 10 under – σε 11 αναμετρήσεις- που σημαίνει ότι οι «μεγάλες» δυνάμεις του Μουντιάλ ή δεν έχουν βρει την φόρμα τους, ή κρατούν δυνάμεις για την συνέχεια. Εντούτοις, η τέταρτη ημέρα επιφύλαξε μία δυνατή έκπληξη, αφού οι Ιάπωνες κατάφεραν να νικήσουν τους Καμερουνέζους και να στείλουν μήνυμα (μετά την άνετη επικράτηση και της Ν. Κορέας) ότι η Ασία αρχίζει να αποκτά ταλέντο και να βάζει λογική στο παιγνίδι της.
Η Ολλανδία, χωρίς τον Άριαν Ρόμπεν δεν απείλησε όσο αναμενόταν την Δανία, μπορεί να νίκησε, αλλά δεν έπεισε, όμως έχει περιθώρια διάκρισης μια και δεν της λείπουν τόσο η ικανότητα όσο και οι σπουδαίοι παίκτες.
Στον «χάρτη» του τουρνουά εμφανίστηκε αργά και η κάτοχος του τίτλου Ιταλία, (ευτυχώς) χωρίς τον Μάρκο Ματεράτσι και (δυστυχώς) κάποιους από τους αποτελεσματικούς αστέρες της (Τότι, Πίρλο, Ντελ Πιέρο). Ο Μαρτσέλο Λίπι, φάνηκε καθαρά πως θα δώσει ευκαιρίες σε μερικούς μαχητές «νεότερης γενιάς», και ήδη είχε αντίκρισμα η χρησιμοποίηση του Ντε Ρόσο, του Πέπε και του Μοντολίβο.
Είναι εντελώς βέβαιο πως αν η ομάδα του Λίπι δεν είχε καταφέρει να ισοφαρίσει, τα σχόλια των ΜΜΕ στην πατρίδα του θα διέθεταν το γνωστό αλατοπίπερο, μολονότι αυτός ο καλός προπονητής έχει κερδίσει τα πάντα στην καριέρα του…
Πάντως, η πρώτη εμφάνιση των Ιταλών δεν αφήνει πολλά περιθώρια να σκεφθείς ότι είναι σε θέση να υπερασπίσουν τον τίτλο τους. Η Παραγουάη, με εξαιρετικούς παίκτες αλλά όχι και καλή συνοχή ως σύνολο, μόλις ισοφαρίστηκε έχασε τον ρυθμό της, αλλά κατάφερε μάλλον εύκολα να πάρει τον βαθμό. Και στις δύο ομάδες η κόπωση ήταν φανερή.
