Δεν είδα μπάλα. Αυτή είναι η κουβέντα μου. Όλα τα άλλα τα χαρίζω σε όσους κάνουν υψηλή κριτική. Δεν είμαι παίκτης, ούτε προπονητής να βλέπω με το δικό τους μάτι το ποδόσφαιρο. Με δικαιολογίες, δηλαδή. Ούτε ποτέ δήλωσα δημοσιογράφος, μάλιστα της κατηγορίας εκείνων που αναλύουν συστήματα και τακτικές.
Ιταλία και Γερμανία με κούρασαν. Και το παρατράβηξαν το έργο. Μέχρι παράταση. Και στα πέναλτυ, τον απόλυτο ορισμό της στημένης φάσης, ε, εκεί έδωσαν ρεσιτάλ αποτυχίας. Παιδάκια δεκάχρονα της γειτονιάς, της σχολής 5Χ5 θα κτυπούσαν καλύτερα τα πέναλτυ.
Γιατί, όμως, το φιλμ του αγώνα στο σκοτεινό θάλαμο βγήκε με πολλές μουτζούρες; Ελάχιστες φάσεις της προκοπής. Μετρημένες στα δάκτυλα. Γιατί; Εδώ είμαστε. Δεν κάνουμε κριτική για την κριτική. Παρά μόνο να δείξουμε την πραγματικότητα. δεν μπορούν περισσότερο οι φουκαράδες οι ποδοσφαιριστές. Είναι βαρβαρισμός να πηδιώνται στα πρωταθλήματά τους και στα τσιάμπιονς ληγκ και μετά η ΟΥΕΦΑ. το μαγαζί, η κονόμα να τους καλεί σε νέες παραστάσεις.
Είμαι θεατής. Βλέπω ποδόσφαιρο ως θεατής. Αυτό σημαίνει ότι περιμένω να δω μπάλα, δεν μου φθάνει να…βιώσω την αγωνία ποιά ομάδα θα κερδίσει στο τέλος.
Παρακάτω. Ως θεατής λέω ακόμα ότι κάθε παιχνίδι κάτι έχει να μου πει. Τι, λοιπόν, μου έριξε στη μάπα η…καυτή σύγκρουση Ιταλίας-Γερμανίας; Με παίκτες εξ ορισμού της ευρωπαϊκής αφρόκρεμας, αφού οι δύο χώρες αποτελούν καθεστώς, δυνάμεις επικυριαρχίας στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Δεν βγαίνει το έργο. Και πως να βγει όταν οι Ιταλοί έπαιζαν για να μη φάνε γκολ. Αγώνας κορυφής, από δύο υποψήφιες πρωταθλήτριες Ευρώπης, όχι κάποιες από το κάτω συρτάρι, και παρουσίασαν θέαμα για άτομα που δεν χρειαζόντουσαν το χάπι να κοιμηθούν.
………………………………………………..
ΑΠΕΙΛΗΣΑΝ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ! | apodytiriakias.gr
