Από τις πρώτες ώρες της γέννησης, ένα ζήτημα που απασχολεί ιδιαίτερα τους γονείς είναι το πόσο τρώει το νεογέννητο.
Για αρκετούς αυτή η ανησυχία συνεχίζεται ακόμη και όταν το παιδί αρχίζει να μεγαλώνει, ιδιαίτερα αν αυτό, χωρίς να υπάρχει οργανική αιτία, αρνείται να φάει. Η ανορεξία μπορεί να εμφανιστεί σταδιακά ή απότομα, συνήθως όμως παρουσιάζεται έπειτα από κάποιο γεγονός, όπως οι ασθένειες, οι εμβολιασμοί, η αλλαγή μπέιμπι σίτερ και άλλες αιτίες.
Αργά ή γρήγορα, η άρνηση του παιδιού να φάει, γεγονός που συνδέεται με την έντονη επιθυμία του να κυριαρχήσει στο περιβάλλον, προκαλεί την αντίδραση της μητέρας που το πιέζει. Παρατηρούμε, λοιπόν, άρνηση του βρέφους να φάει, πίεση της μητέρας και νέα άρνηση και ούτω καθεξής. Κατά συνέπεια, εγκαθίσταται σταδιακά η αρνητική στάση του παιδιού προς την τροφή και φυσικά μια αντίθεση ανάμεσα σ΄ αυτό και τη μητέρα.
Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά, διαπιστώνουμε ότι η μητέρα εμφανίζει εμμονή στο τάισμα του παιδιού. Χρησιμοποιεί διάφορες μεθόδους και τεχνάσματα κάθε φορά. Άλλοτε προσπαθεί να το ευχαριστήσει, να παίξει οτιδήποτε για να του προσελκύσει το ενδιαφέρον και άλλοτε περιμένει να είναι νυσταγμένο ή ακόμα του κρατά τα χέρια προσπαθώντας να του ανοίξει το στόμα. Συχνά, αυτή η προσπάθεια καταλήγει σε εμετό. Αναμφίβολα, το παιδί βγαίνει «νικητής» απ’ αυτήν τη «μάχη» και η μητέρα εξαντλημένη και απαισιόδοξη.
Διαβάστε τη συνέχεια στο govastileto.gr
