«Ήμουν η Λίζα, (τι πρωτότυπο!). Ήμουν σαν όλες τις άλλες Λίζες. Ένας κυνηγός πλήρωσε καλά λεφτά για να με πάρει γιατί ήμουν, του ‘πανε, καλό κυνηγόσκυλο. Για τις υπηρεσίες που προσέφερα στο αφεντικό είχα
λίγο φαΐ, ένα μπολ νερό κι’ ένα μέρος να κοιμάμαι, όχι και τίποτα ιδιαίτερο βέβαια. Και μια μέρα σ’ ένα ατύχημα στο βουνό, έσπασα το ποδαράκι μου… τόσο νωρίς στην μικρούλα μου ζωή, μόλις ενός χρόνου.
Δεν μπορούσα πια να τρέξω, ούτε καν να περπατήσω, και σύνταξη… αναπηρική δεν προβλέπεται. Έτσι βρέθηκα σε ένα άγνωστο μέρος, ένα βράδυ με σκοτάδι. Το αφεντικό εξαφανίστηκε και έμεινα εκεί στο άγνωστο να τον περιμένω, μάταια…Ο ήλιος ερχόταν και ξανάφευγε. Άλλες φορές έβρεχε άλλες φορές έκανε κρύο. Έπρεπε να περιπλανιέμαι από ‘δω και από ‘κει σε αναζήτηση τροφής. Τα αυτοκίνητα περνούσαν επικίνδυνα από δίπλα και οι άνθρωποι πολλοί και αδιάφοροι. Σιγά-σιγά οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν.
Πήγαινε πολύ καιρός πια που δεν είχα βρει να φάω τίποτα. Με δυσκολία μεγάλη μπορούσα να κάνω ένα βήμα σέρνοντας το πονεμένο ποδαράκι μου. Δεν μπορούσα πια ούτε καν να σταθώ. Είχε ζέστη πολύ, εκείνο το απόγευμα. Σύρθηκα έξω από την καυτή άσφαλτο σε κάτι πορτοκαλιές στην άκρη και εκεί, σκέφτηκα, θα μπορούσα να ξεκουραστώ για πάντα…. κι έκλεισα τα μάτια. “Αααα ένα κοκαλιασμένο σκυλί…” κάποιος φώναξε από απέναντι… Πάνε μερικές μέρες, από ‘κείνη τη στιγμή. Μένω τώρα στο σπίτι του διασώστη μου…
Τρώω και πίνω πολύ… Α, με πήγε και στον κτηνίατρο. Δεν έχω ούτε καλαζαάρ, ούτε ερλιχίωση. Όμως, στο σπίτι αυτό μένουν κι’ άλλα σκυλάκια. Και ‘γω πρέπει σύντομα να βρω ένα άλλο, δικό μου σπίτι…. Μου άλλαξε και το όνομα. Γιατί είμαι, λέει … μοναδική. Είμαι η Ρίτα». Αν ενδιαφέρεστε επικοινωνήστε με τον Φιλοζωικό Σύλλογο Ναυπλίου «Οι Αδέσποτοι» στο τηλέφωνο 6983234342.
