Το ότι ο φωτογράφος Jim Marshall έφυγε ήσυχα στον ύπνο του το 2010 σε ηλικία 74 χρόνων δεν ήταν ό,τι πιο αναμενόμενο για κάποιον του οποίου η ταραχώδης ζωή είχε ως καύσιμο τα ναρκωτικά και το ροκ εν ρολ. Η φωτογραφική μηχανή στα χέρια του έγινε όμως εργαλείο ακτιβισμού, καταγραφής της ιστορίας και μέσο σωτηρίας. Το ντοκιμαντέρ «Show Me the Picture: The Story of Jim Marshall», που πλέον είναι διαθέσιμο σε Apple και iTunes – με παρουσίες από τον ηθοποιό Michael Douglas, τους μουσικούς Peter Frampton, Graham Nash και Kamau Kenyata, τους φωτογράφους Anton Corbijn και Bruce Talamon – είναι ένα χρονικό του ταξιδιού του Marshall προς το να γίνει, μέσα από την αντι-κουλτούρα, ένας από τους με τη μεγαλύτερη επίδραση φωτογράφους της μουσικής σκηνής. Όλων των εποχών.
Μεγαλώνοντας στην Καλιφόρνια της δεκαετίας του 1950, χωρίς πατέρα, ο Jim πάλευε με τα συναισθήματα τής εγκατάλειψης και στράφηκε στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τα όπλα και τα γρήγορα αυτοκίνητα για να αντιμετωπίσει τη λύσσα του και τη θλίψη του. Μόνον όταν αγόρασε την πρώτη του Leica το 1959 μπόρεσε να κρατά αλυσοδεμένους τους δαίμονές του. Άρχισε να πηγαίνει στα τζαζ κλαμπ της φημισμένης North Beach στο Σαν Φρανσίσκο. Είτε φωτογράφιζε τον Jimi Hendrix, είτε την Janis Joplin ή, τον Jim Morrison – τα ιδρυτικά μέλη του 27 Club – ο Marshall καταλάβαινε την ουσιώδη ανθρωπιά κάτω από το ταλέντο που έκοβε την ανάσα και τη φήμη που έφερνε ζαλάδα. Στις φωτογραφίες του Marshall δεν βλέπουμε απλά καλλιτέχνες ή διασημότητες, βλέπουμε ανθρώπους χωρίς τις άμυνές τους, ανοιχτούς και άφοβους.
«Εξέθεταν το εαυτό τους στον Jim. Έδειχναν την τρωτότητά τους και του επέτρεπαν να τη φωτογραφίσει – και αυτό είναι τόσο σπάνιο, λέει η Amelia Davis, βοηθός για πολλά χρόνια του Jim Marshall, κληρονόμος του Jim Marshall Estate και εκδότρια του λευκώματος «Jim Marshall – Show Me the Picture: Images and Stories from a Photography Legend».
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
