Μια Ελληνίδα σκηνοθέτις, η Μαρία Αλεξέα, βραβεύτηκε στο 12ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Τζαϊπούρ, κατά τη διάρκεια του οποίου προβλήθηκε η ταινία της «Φάουστ, μια επιστροφή από το μέλλον».
Το φημισμένο ινδικό φεστιβάλ, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις γυναικείες προσωπικότητες του κινηματογράφου, αποφάσισε να κλείσει το Φεστιβάλ επισφραγίζοντάς το με την προβολή της ελληνικής και μίας κινεζικής ταινίας απονέμοντάς τους τον τιμητικό τίτλο «Masterpieces».
Η ταινία της Μαρίας Αλεξέα ανταγωνίστηκε πολλές σημαντικές παραγωγές από Κίνα, Ιαπωνία, Ινδία και ΗΠΑ (ντοκιμαντέρ του Άρθουρ Μπάντλερ με συμμετοχή της Σ. Σάραντον) κ.λπ.
Ο ινδικός Τύπος κάλυψε εκτενέστατα το θέμα σε εφημερίδες κυκλοφορίας 10 εκατομμυρίων φύλλων.
Η ταινία κινείται μεταξύ αφηγηματικών, πειραματικών και στοιχείων ντοκιμαντέρ. Πρόκειται για μια πρωτοποριακή μορφή ταινίας FICTION.
«Σε αυτό το “docudrama” ή μυθοπλασία με στοιχεία ντοκιμαντέρ -η ταινία ξεπερνάει αυτά τα κινηματογραφικά πεδία- η πραγματικότητα και η σούπερ πραγματικότητα του Faust αλληλοεπικαλύπτονται με τέτοιον τρόπο, ώστε να γίνει το ένα καθρέφτης του άλλου. Η κινηματογράφηση ακολουθεί τη λογική του ντοκιμαντέρ καταγράφοντας την αλληγορία της πραγματικότητας/Faust με τους ήρωες να είναι οι δέκτες και οι δημιουργοί της ιστορίας. Υπήρξε κυρίως ερμηνευτικός προβληματισμός, όσον αφορά την αναβίωση και παρουσίαση του έργου του Goethe “Faust”. Επέλεξα τον εγκιβωτισμό: Μια ταινία μέσα σε μια ταινία. Η ταινία επιχειρεί ταυτόχρονα μια μορφή τεκμηρίωσης των καλλιτεχνικών διεργασιών καθώς και της “νοοτροπίας του Μεφιστοφελή”, που απειλεί το καλλιτεχνικό έργο. Η ταινία είναι κυρίως ποιητική, εμπνευσμένη από το έργο “Faust” του Goethe» αναφέρει η Μαρία Αλεξέα.
Δύο λόγια για την πλοκή:
Αφηγηματικά μια σύγκρουση δύο καλλιτεχνών (του Οδυσσέα και της Ελένης) και ενός επιχειρηματία ( του Αλέξανδρου) για μια υπόθεση πνευματικών δικαιωμάτων γίνεται αφορμή και υπόστρωμα για την «ποιητική πλοκή» της ταινίας, σε μία διαρκή σύγκρουση με τη διάσταση της «πραγματικότητας», πάλι εντός της ταινίας. Το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων προσεγγίζεται όχι σαν ζήτημα Αστικού και Ποινικού Κώδικα φυσικά, αλλά σαν θέμα αυθεντικότητας και ταυτότητας, όπως απασχόλησε τους Γκαίτε και Σίλλερ στην αλληλογραφία τους. Ο Οδυσσέας, μια σύγχρονη μορφή του Φάουστ, εκ πρώτης όψεως όχι τόσο «Προμηθεϊκή» όσο ο πρωτότυπος ήρωας, θα αναγκαστεί να περπατήσει στα φιλοσοφικά και ποιητικά χνάρια του ήρωα Φάουστ – με πολύ ανορθόδοξο και αναπάντεχο τρόπο.
