Οι γυναίκες που αποφασίζουν να προχωρήσουν σε χειρουργική αντιμετώπιση της ακράτειας ούρων έρχονται συχνά αντιμέτωπες με ένα δίλημμα: ποια είναι η καλύτερη χειρουργική μέθοδος;
Οι χειρουργοί έχουν αναπτύξει διάφορους τρόπους για να διορθώσουν τις διαταραχές στη λειτουργία του ουροποιητικού συστήματος που ευθύνονται για την ακούσια απώλεια ούρων, έπειτα από βήχα, φτέρνισμα ή φυσική άσκηση. Πρόκειται για χειρουργικές μεθόδους που χρησιμοποιούν ταινίες από συνθετικά υλικά με σκοπό την υποστήριξη της ουροδόχου κύστης.
Το 1996 ξεκίνησε η εφαρμογή της ελεύθερης ταινίας ανάτασης οπισθοηβικά (retropubic-sling procedure), για να φθάσει σήμερα να θεωρείται ο χρυσός κανόνας για την αντιμετώπιση της ακράτειας ούρων. Η μέθοδος αυτή, στην οποία η ταινία τοποθετείται πίσω από το ηβικό οστό, είναι αποτελεσματική αλλά όχι τέλεια, με αποτέλεσμα το 2001 να αναπτυχθεί και η μέθοδος εφαρμογής της ταινίας διά του θυροειδούς τρήματος (transobturator approach). Η συγκεκριμένη μέθοδος μειώνει τη γωνία της ταινίας, αφού η προσέγγιση γίνεται μέσω του θυρεοειδούς τρήματος, και ταυτόχρονα μειώνει την πιθανότητα τραυματισμού του εντέρου ή της ουροδόχου κύστης που συχνά σχετίζεται με την οπισθοηβική προσέγγιση.
Είναι, λοιπόν, η προσέγγιση διά του θυρεοειδούς τρήματος καλύτερη; Στην κλινική δοκιμή που σχεδιάστηκε για να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα συμμετείχαν 600 γυναίκες, οι οποίες υποβλήθηκαν σε μία από τις δύο χειρουργικές μεθόδους. Η επιλογή σε κάθε περίπτωση έγινε με τυχαίο τρόπο.
Σύμφωνα με τα ευρήματα, αμφότερες οι προσεγγίσεις ήταν το ίδιο αποτελεσματικές στην ανακούφιση των συμπτωμάτων, αλλά διέφεραν ως προς τις πιθανές επιπλοκές. Αυτό σημαίνει ότι πριν από το χειρουργείο είναι σημαντικό οι ασθενείς να συζητήσουν με τον ιατρό τους τις επιπλοκές που είναι πιθανό να προκύψουν.
Οι περισσότερες γυναίκες δεν θα υποφέρουν από σοβαρές επιπλοκές, αλλά ωστόσο είναι απαραίτητο να αποφασίσουν ποιες είναι αυτές που είναι περισσότερο ενοχλητικές για τις ίδιες και να επιλέξουν το χειρουργείο που ενέχει τον μικρότερο κίνδυνο εμφάνισής τους.
Πιο συγκεκριμένα, διαπιστώθηκε πως οι ασθενείς που υποβλήθηκαν στην οπισθοηβική προσέγγιση είχαν πιο συχνά προβλήματα στην κένωση της ουροδόχου κύστης, ενώ σε γενικές γραμμές η πιθανότητα εμφάνισης των επιπλοκών βρέθηκε αυξημένη, εξαιτίας του μεγαλύτερου κινδύνου διάτρησης της ουροδόχου κύστης που σχετίζεται με την εν λόγω προσέγγιση. Η προσέγγιση διά του θυροειδούς τρήματος, από την άλλη, σχετίζεται με συχνότερες νευρολογικές επιπλοκές που συμπεριλαμβάνουν μούδιασμα και αδυναμία στα πόδια.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, το καλύτερο χειρουργείο για την αντιμετώπιση της ακράτειας ούρων εξαρτάται από τις προτιμήσεις της κάθε γυναίκας ξεχωριστά, καθώς και από την ιατρική εκτίμηση της κάθε κατάστασης.
Πηγή: webmd
Το άρθρο επιμελήθηκε ο Π. Δρέττας,
Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος,
Δ/ντής του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,
www.andrologia.gr
