Αντιπαθώ θανάσιμα τους πολιτικάντηδες εκείνους που σχίζουν τεχνικά, ήπια, αλλά και με την έντεχνη ωμότητα του “δήμιου – γνώστη”, τον άνθρωπο, με το χειρουργικό κοπίδι του απύθμενου ταλέντου τους, ώστε να σφραγίσουν με ότι πιο ελεεινό και κτηνώδες έχει μέσα του, αυτός και η μίζερη ζωή του.
Όπως αντιπαθώ κι εκείνους όλους, που αγωνίζονται για να μας αποδείξουν την ασημαντότητα της καθημερινής μας ζωής που κυλά… Έτσι, για την αποσύνθεση της καθημερινής μας ασημαντότητας φτάνουν στα όρια της παράκρουσης, μ’ εκείνους τους ανισόρροπους μονολόγους τους, από το όποιο βήμα… απ’ όποιο βήμα, σημαντικό ή ασήμαντο βρεθεί στο διάβα τους, με εμάς, χαϊβάνια, να παρακολουθούμε με ανοιχτό το στόμα… να τους ακούμε, μπας και χάσουμε κάποια λέξη, και μ’ αυτήν τον συνειρμό της αφούγκασης των λεγομένων τους, διακινδυνεύοντας, όμως, η παχιά αλογόμυγα, που μας τριγυρίζει, να βρει μέσα του καταφύγιο και να γεννήσει τα’ αυγά της.
Τόσο “ασήμαντα” είναι αυτά που λέγονται και γίνονται πράξη στην καθημερινότητά μας, που κάλλιστα θα μπορούσαν, εύκολα, ν’ αντικατασταθούν με κάποιες ισοδύναμες… μπαρούφες.
Το να αντιστέκεσαι σε ορισμένες πτυχές της ζωής , στη βία, την ασχήμια, την αδικία, το ψέμα και την υποκρισία, με απώτερο στόχο και σκοπό να συνδράμεις στο καλύτερο, είναι για εμένα, ως άνθρωπο, μια αποστολή αντάξια της ανθρώπινης φύσης… της ανθρώπινης υπόστασης, ενός ανθρώπου που γράφει ιστορίες, ενός ανθρώπου της διπλανής πόρτας, ενός, απλά, ανθρώπου με ζεστή καρδιά. Ν’ αποδομούν, όμως, κάποιοι, μέχρι κι αυτά που, μέχρι χθες, πιστεύαμε ως όμορφα και ιδεατά, για να μας δείξουν, πως πίσω και απ’ αυτά ακόμα κρύβεται κάτι κακό… υφέρπει ασχήμια και αθλιότητα, δείχνει διάθεση άρρωστη και διεστραμμένη και ιδιοσυγκρασία φαύλη και επικίνδυνη, που όσο και αν προσπαθούν, πάνω στο σερβίρισμα, να την εξιδανικεύσει το ταλέντο και οι γνώσεις τους, τόσο μου προκαλείται αηδία και αποτροπιασμός… Γι’ αυτό ποτέ δεν χώνεψα πομπώδεις πολιτικούς, με τα παχουλά λόγια και τη ρηχή καρδιά. Μπορεί να θαυμάζω τη δύναμη του λόγου τους, αλλά αντιπαθώ βαθύτατα το έργο και τους απώτερους σκοπούς τους.
Δεν έχουν, βέβαια, καμιά πρόθεση κριτικής οι γραμμές αυτές που γράφω, διότι η ενασχόληση αυτή ανήκει σ’ άλλες αρμοδιότητες, άλλωστε προ πολλού έχουν αναφερθεί, επ’ αυτού άλλοι, πιο ειδικοί επί της ψυχιατρικής…. Τις προσωπικές μου απόψεις, μόνο μοιράζομαι μαζί σας, κατά καιρούς, εδώ, από αυτό το ταπεινό βήμα, όταν συμβαίνει να με ενοχλεί ή να με γοητεύει κάτι και ν’ ασκεί επάνω μου μία ξεχωριστή επίδραση. Νιώθω πως πρέπει να ενημερώνω τους αναγνώστες μου, με τους οποίους, τόσες φορές, έχει τύχει, να έχουμε ταυτόσημες απόψεις και συχνά κοινές αντιδράσεις.
Πέρα, όμως, απ’ αυτά, πόση αισθητική προσωρινή χαρά και πόση πρόσκαιρη απόλαυση μας δίνει ο ποιητικός οίστρος του πολιτικού με το ανορθόγραφο όνομα, που φτιάχνει απ’ την περιφρονημένη, ακριβώς, καθημερινότητα της ανθρώπινης ζωής το θαυμάσιο ποιητικό, θεατρικό του έργο… για να μας ρίξουν, άτσαλα, λίγο αργότερα στο καναβάτσο της πραγματικότητας οι εξελίξεις που συνεχίζουν, παράλληλα με το θεατρικό έργο, να κυλούν; Η αισθητική του τόλμη, και το υποκριτικό ταλέντο του συνέλαβε την χαρά και την αξία της τετριμμένης καθημερινότητας απ’ το θλιβερό εκείνο σημείο, που μας ανοίγει κι εμάς τα μάτια… φευγαλέα, όμως, και παροδικά, όπου ο θάνατος που παραμονεύει, τα μεταβάλλει σε οριστικό και τελεσίδικο παρελθόν.
Η δραματική τέχνη δεν πέθανε στον τόπο μας. Είναι ευτύχημα ότι ο πολιτικός με το ανορθόγραφο όνομα ζει ανάμεσά μας για να μας θυμίζει πως η τέχνη της παρωδίας ποτέ δεν απέθανε, αλλά ζει δίπλα μας, με τον ίδιον να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της.
