«Έχουμε ανάγκη μια απόδραση και μια αλλαγή τρόπου σκέψης περισσότερο από ποτέ. Έχουμε ανάγκη να γελάμε περισσότερο και να απολαμβάνουμε τη ζωή μας, αντί να μιζεριάζουμε για αυτά που υφιστάμεθα. Στη ζωή, έμαθα πως δεν καταλήγεις πάντα εκεί που θέλεις να πας. Η επιτυχία βρίσκεται στο να καταλήξεις εκεί που θα έπρεπε να είσαι».
Η μιζέρια που μας έχουν εισαγάγει αρχίζει και εγκαθιδρύεται… αργά αλλά σταθερά! Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει, τα πρόσωπα, ανέκφραστα… πετρωμένα. Το χαμόγελο, ίδιο του Έλληνα, έγινε μελαγχολικό, ή έφυγε…!!! Δεν ξέρω τι μας έκαναν, αλλά αυτό που διαπιστώνω είναι πως μας έχουν αλλάξει!
Κάθε πρωί, όπως πάντα, οι άνθρωποι φεύγουν από τα σπίτια τους για την εργασία, αλλά στο πρώτο σταυροδρόμι σταματάνε και δεν ξέρουν που να πάνε. Δεν έχασαν ξαφνικά τον προσανατολισμό τους. Αυτό που έχασαν είναι η ίδια η πορεία και η διαχείριση της ζωής τους. Αρμενίζουμε σαν τους καπετάνιους που δεν γνωρίζουν που πάνε, και όταν πιάσουν γη, δεν ξέρουν που βρίσκονται…!!! Μας φορολόγησαν για να σώσουν τις τράπεζες από τα συνεπακόλουθα της απληστίας τους, αλλά τώρα οι τράπεζες ζητούν τα σπίτια μας, με τους αλλοδαπούς υπηκόους να ενδιαφέρονται να τα αγοράσουν “μπιρ παρά” παρ’ όλο που, αυτές οι τράπεζες, τα έχουν ήδη πάρει από εμάς υπό την μορφή χορηγιών, ανακεφαλαιώσεων κλπ.
Μήπως αντιληφθήκατε πως σιγά-σιγά μας αρρωσταίνουν; Σήμερα και χθες ήρθαν, στο νοσοκομείο Ελπίς, τρεις πολύ στενοί φίλοι για να με δουν. Και οι τρεις είχαν έναν κοινό γνωστό -τον καρκίνο… Πως είναι δυνατόν, πλέον, να βλέπεις αυτόν τον κύριο, τον καρκίνο, οπωσδήποτε σε κάθε σπίτι, τουλάχιστον μία φορά αν οι άνθρωποι είναι τυχεροί… Οι καρδιοπάθειες θερίζουν… Έχετε αντιληφθεί πως οι αρλούμπες που μας ποτίζουν και μας αραδιάζουν οι εκπρόσωποί μας στη Βουλή, σε λίγο θα αλλάξουν και το DNA μας; Σε λίγο θα ζούμε σε άγνωστες γειτονιές διότι πίσω μας οι σελίδες κλείνουν η μία μετά την άλλη; Δεν πρέπει κάποια στιγμή να αφυπνιστούμε, να επανακτήσουμε την πυγμή, το θάρρος και να αντισταθούμε απέναντι σε όλους αυτούς που μας εκμεταλλεύονται, χαίρονται τη ζωή τους αφαιρώντας τη δική μας? Ως εδώ και μη παρέκει… Δεν το δέχομαι άλλο. Στη ζωή, φίλοι μου, το θέμα δεν είναι να κρατάς, πάντα καλά χαρτιά στο χέρι, αλλά να παίζεις καλά ένα άσχημο φύλλο. Εγώ θα αντισταθώ… Δεν θα χαριστώ πλέον σε κανέναν. Δεν θα φοβηθώ, γιατί, απλά, δεν έχω ανάγκη κανέναν… και το σίγουρο είναι πως δε θα χάσω!!!
….και μην ξεχνάτε. Έχετε τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγραφίστε τον κόσμο που θέλετε και πηδήξτε μέσα.!
