Πρώτος τα είχε γράψει ο αποδυτηριάκιας. Ότι δεν υπάρχουν φίλαθλοι, ότι όλοι είναι οπαδοί, ότι αυτό που τους δένει με το ποδόσφαιρο είναι η ομάδα τους. Είχε πει και το άλλο πριν 35 χρόνια ο αποδυτηριάκιας. Ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μεγάλες ομάδες.
Δεν πα’ να λέγεσαι Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Παναθηναϊκός. Δεν είσαι μεγάλη ομάδα. Θα σε πω μεγάλη αν παίζεις μεγάλο ποδόσφαιρο. Αν έχεις συμπεριφορά μεγάλου, δυνατού, αξιοπρεπούς, όχι γύφτου, όχι κλ@ψομ@νη. Δεν θα σε πω μεγάλη ομάδα επειδή έχεις πολύ κόσμο. Αυτό δεν σε κάνει μεγάλο. Δεν σε κάνει άρχοντα.
Κλαίνε στον Παναθηναϊκό σαν τη Μάρθα Βούρτση. Οι νέοι, ίσως, δεν γνωρίζουν την εθνική κλάφτρα. Πρωταγωνίστρια στα μελό, τα φτηνά και χυδαία, λέω εγώ, ο κινηματογραφικός λαϊκισμός της συμφοράς. Καρδιά μου πάψε να πονάς. Ορφανή σε ξένα χέρια. Με πόνο και με δάκρυα. Ταινίες που δεν υπάρχει ούτε ένα, αριθμός 1, ναι, ούτε ένα πλάνο να μην κλαίει, να μην είναι έτοιμη να κλάψει η Μάρθα Βούρτση.
Μια σοβαρή ηθοποιός, ποιοτική, από την Οδησσό της Ρωσίας, αριστερών φρονημάτων, ο μαέστρος πατέρας της ήταν από τους ιδρυτές της Λυρικής Σκηνής, που όμως σπαταλούσε το ταλέντο της και την καριέρα της σε ταινίες πατσαβούρες. Ταινίες ντροπής, που όμως άρεσαν στον λεγόμενο λαϊκό κόσμο.
Ισοφάρισε ο ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο 2-2 και κλάμα οι δημοσιογράφοι του Παναθηναϊκού. Μικρή ομάδα. Τα βάζουν με τους… παίκτες. Ότι δεν αξίζουν τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Έχουν δίκαιο. Δεν τους ήθελε η ΠΑΕ, αυτοί, οι παίκτες εκβιαστικά ήρθαν στην ομάδα.
Χάνει ο Παναθηναϊκός από την ΑΕΚ. Κι άλλο κλάμα οι μεγάλες υπογραφές. Έτσι πάει. Όσο πιο πολύ δακρύζεις, όσο περισσότερο πονάς και βρέχεις τον υπολογιστή όταν γράφεις, τόσο περισσότερο Παναθηναϊκός δείχνεις.
Καμία αυτοκριτική. Καμία αυτογνωσία. Μόνο βρισίδι. Για τη διαιτησία. Για την εγκληματική οργάνωση. Για τους παίκτες του Παναθηναϊκού. Αυτοί φταίνε. Που δεν τους πήρε κανείς. Δεν τους διάλεξε η ΠΑΕ, αλλά τους έστειλαν οι εχθροί της ομάδας.
Ο Παναθηναϊκός φταίει για την εξαφάνιση του Μπεργκ, διάβασε στο apodytiriakias.gr
