Σε εφιάλτη έχει μετατραπεί οποιαδήποτε σκέψη για προσφυγή στις κάλπες. Όχι μόνον για τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ της συγκυβέρνησης αλλά και για τον Σύριζα που βλέπει τα ποσοστά του να παραμένουν στάσιμα.
Η ταυτόχρονη άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι ένας παράγων ο οποίος ανατρέπει τις φιλοδοξίες και τις όποιες σκέψεις για ανατροπή της δυσαρέσκειας μεγάλου τμήματος του εκλογικού σώματος.
Τα χαράτσια, η απειλή για πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας, η αυξανόμενη ανεργία, ακόμα και η πιθανή απαγόρευση της χρήσης των τζακιών μέσα στο καταχείμωνο λόγω αιθαλομίχλης, ενισχύουν τη δυσφορία αλλά και τα επιχειρήματα της εθνικιστικής ακροδεξιάς. Υπ’ αυτήν την έννοια και με την ηγεσία της Χρυσής Αυγής στο κελί αναδεικνύονται πρόσωπα και πράγματα, τα οποία σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα.
Νέοι ήρωες, πρωτόγνωρες καταστάσεις, διαφορετικοί κανόνες, άλλη γλώσσα πολιτικής επικοινωνίας, δημιουργούν αμηχανία στα πολιτικά επιτελεία, τα οποία ψάχνονται να ανακαλύψουν δίαυλους επικοινωνίας με τους εξαγριωμένους πολίτες.
Η διαχείριση της αγανάκτησης και του θυμού των ψηφοφόρων είναι η «βρόμικη» δουλειά των κομματικών μηχανισμών, οι οποίοι προς το παρόν αυτοσχεδιάζουν αμήχανα από την κεντροαριστερά μέχρι την κεντροδεξιά. Από την άλλη πλευρά η Τρόικα δεν φαίνεται να συμμερίζεται την αγωνία τους και συνεχίζει ακάθεκτη στην απαίτηση της επιβολής δυσβάστακτων και απάνθρωπων μέτρων. Ενδεικτική ή φράση στελέχους του μηχανισμού ελέγχου των δανειστών «προχωρήστε στη λήψη μέτρων αφού έτσι κι αλλιώς θα πέσετε».
Ποιοί θα ανεβούν και με ποιόν θα συνεργαστούν δεν φαίνεται να τους απασχολεί, εφ’ όσον έτσι κι αλλιώς αισθάνονται ασφαλείς στην διαχείριση της κρίσης, μέσα από τους κανόνες που διέπουν αυστηρά τις σχέσεις δανειστή και δανειζόμενου.
Στο βάθος πάντοτε τα σενάρια συνομωσίας-σωτηρίας για επιστροφή στη δραχμή. Οπαδοί τους όσοι συντηρούν αυτήν τη μικρή φλόγα ελπίδας σε περίπτωση κατάρρευσης του όλου εγχειρήματος, περισσότερο λόγω εσωτερικής ανάγκης της φύσης του ανθρώπου να ελπίζει σε κάτι, με το επιχείρημα ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντοτε τελευταία.
Η αριστερά ανίκανη να διαχειριστεί την κρίση. Είναι η μόνιμη επωδός των κρατούντων όπως και το ΄81 όταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα αναλάμβανε την εξουσία. Απεδείχθη τελικά πως ήταν ικανό ακόμα και για τα χειρότερα, χωρίς να παραγνωρίζει κανείς τη συμβολή του στην ανάδειξη της μεσαίας τάξης, με την ταυτόχρονη μετατόπισή του σ’ ένα συστημικό μοντέλο εξουσίας.
Τον Σύριζα δεν θα τον οδηγήσει η ηγεσία του στο μοντέλο διαχείρισης. Ο κόσμος του είναι ο πιλότος, αυτός ο λαός που προσετέθη στο 3% για να γίνει 23 και πιθανόν 33 κι αυτός ο κόσμος δεν πειθαρχεί στους κανόνες και τις συνήθεις αρχές ιδεολογικού περιεχομένου πλέον. Οι ηγεσίες είναι ανίκανες να διαχειριστούν κι ακόμα πιο δύσκολα να καθοδηγήσουν υπό τις σημερινές συνθήκες τον πολίτη.
Έχει δημιουργηθεί μία άλλη φυλή, η οποία μέσα από την αγωνία της επιβίωσης χρησιμοποιεί ως έσχατο όπλο το θυμικό και βολεύεται καταφεύγοντας στην άκρατη αμφισβήτηση. Αμφισβητεί τους πάντες και μη έχοντας τίποτα άλλο να διεκδικήσει, απαιτεί την τιμωρία των ενόχων που ταυτόχρονα όμως βρίσκονται και ανάμεσά της. Η απονομή δικαιοσύνης κατόπιν εορτής τείνει να μετατραπεί σε ανθρωποφαγία μέσα από τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Δυστυχώς το επιχείρημα ότι κρίση απαιτεί κανόνες, πειθαρχία, απόλυτο σεβασμό στους θεσμούς και αξιοκρατία, ελάχιστοι το αναδεικνύουν και πολλές φορές το εκφράζουν άτομα που δεν είναι άμοιρα ευθυνών για τον υπάρχοντα ζόφο, με αποτέλεσμα να επιτείνεται η σύγχυση και να διαδραματίζονται κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Με λίγα λόγια… ο Θεός να βάλει το χέρι του.
