Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, τα πλατιά λαϊκά στρώματα και η νεολαία μας βιώνουν μια κοινωνική και οικονομική καταστροφή η οποία δεν έχει προηγούμενο και μόνο σε περιόδους μετά από πόλεμο συναντά κανείς.
Πριν ακόμα ολοκληρωθεί η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου ο ελληνικός λαός είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Οι εργασιακές σχέσεις, τα συλλογικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα θυμίζουν τον καπιταλισμό του 19ου αιώνα. Η υποταγμένη στην τρόικα τρικομματική κυβέρνηση όχι μόνο δεν βάζει φραγμό σε αυτόν τον κοινωνικό κατήφορο αλλά διαρκώς προωθεί και υλοποιεί νέα αντεργατικά και αυταρχικά μέτρα όπως είναι οι δραστικοί περιορισμοί στην άσκηση του δικαιώματος της απεργίας και γενικότερα στην λειτουργία των συνδικάτων.
Παίρνει ακραία αστυνομικού χαρακτήρα μέτρα ενάντια στους αγώνες των εργαζομένων όπως έγινε πρόσφατα με την απεργία των Ναυτεργατών, των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ – ΗΣΑΠ, τις συλλήψεις εργαζομένων και συνδικαλιστών από διάφορους εργασιακούς χώρους.
Η τρικομματική κυβέρνηση λειτουργώντας ως ανδρείκελο των δανειστών δεν δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον για το εάν διαλύεται η κοινωνία, εάν η ύφεση βαθαίνει επικίνδυνα ή αν η ανεργία έχει αγγίξει το 30% και των νέων έχει ξεπεράσει το 60%.
Μέσα στην φρενίτιδά τους να ικανοποιήσουν τις επιταγές της Μέρκελ προωθούν τα ταξικά και απάνθρωπα μέτρα τους χωρίς καμία ενοχή.
Ακόμη και αυτή την αστική δημοκρατία και το σύνταγμα το έχουν ήδη κουρελιάσει δημιουργώντας ένα καθεστώς εκτάκτου ανάγκης και κυβερνούν με διατάγματα.
Η πλήρης εφαρμογή του 3ου μνημονίου θα δώσει και την χαριστική βολή.
Διότι με διαλυμένη την κοινωνία, με στέγνωμα της οικονομίας και ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, η χώρα οδηγείται στον κατήφορο και στην καταστροφή.
Με τον τρόπο αυτό το χρέος θα μεγαλώνει, η οικονομία θα συρρικνώνεται και η κοινωνία και οι εργαζόμενοι βιώνουν και θα βιώσουν ακόμη πιο έντονα μια πραγματική ανθρωπιστική κρίση.
Ποιόν όμως ωφελεί αυτή η βάρβαρη και αντιλαϊκή πολιτική; Τίνος ταξικά συμφέροντα υπηρετεί;
Σίγουρα η πολιτική αυτή είναι προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλοεργολάβων και των μεγαλοκαναλαρχών. Ο ΣΕΒ και οι άλλες εργοδοτικές οργανώσεις πανηγυρίζουν και το δείχνουν.!!!
Η μετωπική επίθεση στους εργαζόμενους και στο σύνολο των κατακτήσεών τους αποτελεί στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου και την υπηρετεί πιστά και με συνέπεια η τρικομματική κυβέρνηση Ν.Δ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ.
Τα αποτελέσματα για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι καταλυτικά.
Έχουμε ριζικές και ουσιαστικές ανατροπές σε όλο το θεσμικό πλαίσιο που χτίσθηκε με μακροχρόνιους αγώνες τις προηγούμενες δεκαετίες.
Με τα μέτρα που έχουν ήδη παρθεί αλλά και με αυτά τα οποία προωθούνται (π.χ απεργία) αμφισβητείται και στην ουσία ακυρώνεται ο θεσμικός ρόλος των συνδικάτων ακόμη και αυτής της ΓΣΕΕ.
Συνάδελφοι,
Αυτή η βάρβαρη πολιτική στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων βρήκε πρόσφορο έδαφος να περπατήσει και σε μεγάλο βαθμό να υλοποιηθεί χάρις στην συμβιβαστική τακτική και στρατηγική που ακολούθησε όλα τα τελευταία χρόνια η ηγετική ομάδα στην ΓΣΕΕ στην ΑΔΕΔΥ και σε άλλες κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ).
Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός έδωσε όλα αυτά τα χρόνια χέρι βοήθειας στην κυβερνητική πολιτική αλλά και στο μεγάλο κεφάλαιο.
Η λογική του κοινωνικού διαλόγου, του ρεαλισμού , του αναγκαίου κακού σε ότι αφορά τα μνημόνια ήταν και είναι πολιτική αφοπλισμού του συνδικαλιστικού κινήματος.
Η άθλια, ανίκανη και χρεοκοπημένη στην συνείδηση των εργαζομένων ηγεσία σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ούτε ήθελε ούτε μπορούσε να αντιδράσει και να αντισταθεί σε αυτή την σκληρή νεοφιλελεύθερη επέλαση.
Στην πραγματικότητα η ομάδα αυτή (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) εδώ και πολλά χρόνια έχει μετατραπεί σε μια γραφειοκρατική και εργατική αριστοκρατία αποσπασμένη πλήρως από τα προβλήματα και τις αγωνίες του εργατικού κόσμου της χώρας μας.
Έχει ταυτιστεί με την συντριβή και την ήττα του συνδικαλιστικού κινήματος και την αφαίρεση των κατακτήσεων των εργαζομένων.
Ούτε θέλει, ούτε μπορεί να οργανώσει την πάλη και τον αγώνα για την ανατροπή της εγκληματικής πολιτικής σε βάρος των κατακτήσεών μας και της κυβέρνησης που την υλοποιεί.
Είναι άραγε τυχαίο ότι άφησε χωρίς ουσιαστική κάλυψη μεγάλους αγώνες που είχαν μάλιστα χαρακτηριστικά ευρύτερης αποδοχής όπως ο αγώνας της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ για τα χαράτσια, οι αγώνες των συγκοινωνιών, οι αγώνες για να σταματήσει η διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών, οι αγώνες για να ξεπουληθούν δημόσια αγαθά και δημόσια υπηρεσία.
Το ΠΑΜΕ από την άλλη έχει τις δικές του σοβαρές ευθύνες για την κατάσταση και τα προβλήματα στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα.
Η λογική της κομματικοποίησης και της κομματικής περιχαράκωσης, η αντιενωτική δράση του και μια γενικότερη σεχταριστική αντίληψη που υποτιμούσε την σημασία του αγώνα για την ακύρωση των μνημονίων ως ρεφορμιστική και οπορτουνιστική επίλυση απ’ όσους το έθιγαν, θέτοντας ως προαπαιτούμενο για την αντιμετώπιση της κρίσης το θέμα της λαϊκής εξουσίας.
Η συστηματική επίθεσή του ενάντια στην ΑΠ και στους συνδικαλιστές που με συνέπεια, σταθερότητα και αγωνιστικότητα υπερασπίζονται τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων είναι
ενταγμένη στην λογική της κομματικής περιχαράκωσης και της συσπείρωσης των δυνάμεών του.
Η συμμετοχή των δυνάμεών του σε πρόσφατες πρωτοβουλίες που αναλήφθηκαν από την μεριά μας όπως στην πρόσφατη απεργιακή κινητοποίηση στον χώρο των Ναυτεργατών και η παρουσία του σε κοινή δράση και αγώνα ενάντια στην κυβερνητική ναυτιλιακή πολιτική συνιστά μια θετική εξέλιξη.
Το κρίσιμο ερώτημα αγαπητοί συνάδελφοι είναι εάν αυτή η αρνητική κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί στο σ.κ, είναι αναστρέψιμη και με ποιες προϋποθέσεις.
Εμείς απαντάμε πως ναι μπορούμε την δύσκολη αυτή κατάσταση να την ανατάξουμε.
Ξεκινώντας από την ιδεολογικοπολιτική ανάδειξη του συνδικαλισμού σαν βασικό όπλο των εργαζομένων, από την αποκατάσταση της σχέσης εμπιστοσύνης των εργαζομένων με το συνδικάτο, πρωτοβάθμιο – δευτεροβάθμιο – εργατικό κέντρο και την ίδια την ΓΣΕΕ.
Αυτό απαιτεί και επιβάλει τον ριζικό αναπροσανατολισμό της πολιτικής και της δράσης των συνδικάτων σε ταξική αγωνιστική κατεύθυνση.
Χρειάζεται πλήρης διάρρηξη των σχέσεων με την εξουσία κυβέρνησης και εργοδοσίας που τα ποδηγετεί.
Περνάει από την συγκρότηση εναλλακτικών λύσεων εξόδου από την κρίση κόντρα στις μνημονιακές και κυβερνητικές πολιτικές.
Περνάει από σκληρό αγώνα με νέους ταξικούς όρους.
Περνάει μέσα από συμμαχία ανέργων, νέων εργαζομένων, μερικώς απασχολουμένων, των μικρομεσαίων αγροτών και των νέων κινημάτων.
Περνάει μέσα από την διεκδίκηση νέων αιτημάτων, όπως τα δημοκρατικά δικαιώματα, η εξασφάλιση του δικαιώματος στην εργασία κλπ.
Περνάει μέσα από νέα οργανωτική δομή συνδικάτων.
Περνάει μέσα από συγκρότηση συνδικάτων που μπορούν μαχητικά να αντιπαρατεθούν στην ποικιλόμορφη επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου, κυβέρνησης, τρόικας.
Πρέπει να αποσαφηνίσουμε τώρα ποιο σχέδιο θα ακολουθήσουμε. Η δική μας επιλογή είναι ένα σχέδιο με πολύμορφες καλά σχεδιασμένες και οργανωμένες κινητοποιήσεις με διεκδικητικό και ανατρεπτικό προσανατολισμό (που είναι στον αντίποδα της συμβιβασμένης τακτικής και στρατηγικής που ακολουθεί η σημερινή πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ σε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ) που θα στοχεύει στην ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και της κυβέρνησης που την υλοποιεί.
Μέσα σε αυτό το αγωνιστικό πλαίσιο να επιβάλουμε την υπογραφή νέας Γενικής ΣΣΕ, την υπογραφή των κλαδικών Σ.Σ και την εφαρμογή τους παντού.
Να υπερασπισθούμε τα κοινωνικά αγαθά, την δημόσια περιουσία και τον δημόσιο τομέα υγείας.
Να παλέψουμε με αποφασιστικότητα για την μείωση των τιμών σε αγαθά άμεσης λαϊκής ανάγκης (ρεύμα, εισιτήρια, νερό κλπ).
Να διεκδικήσουμε να μπει τέλος στα χαράτσια, τις φορολογικές επιβαρύνσεις των εργαζομένων και των συνταξιούχων.
Συνάδελφοι,
Σε ότι αφορά την θέση μας για τα προβλήματα των εργαζομένων στον Πειραιά, ισχύουν όλες οι παραπάνω διαπιστώσεις μας που αφορούν το σύνολο των εργαζομένων στην χώρα μας.
Ειδικότερα η ανεργία στον Πειραιά έχει φθάσει σε ιστορικά υψηλά επίπεδα και διαρκώς νέοι άνεργοι προστίθενται στις στρατιές των ανέργων.
Τραγική είναι η ανεργία στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, αλματώδης είναι η αύξηση της ανεργίας στους Ναυτεργάτες και αναμένεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο εάν και εφόσον περάσει το πολυνομοσχέδιο έκτρωμα του ΥΝΑ, επίσης εκατοντάδες είναι οι άνεργοι που έχουν χάσει την δουλειά τους στις ναυτιλιακές επιχειρήσεις (κυρίως της επιβατηγού ναυτιλίας), οι εργαζόμενοι στον Σκαραμαγκά σε λίγο συμπληρώνουν 1 χρόνο απλήρωτοι, το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν σε δεκάδες πλοία οι Ναυτεργάτες και οι εργαζόμενοι σε δεκάδες ναυτιλιακές επιχειρήσεις, στο εμπόριο, στις υπηρεσίες.
Η φτώχεια, η ανέχεια και η κοινωνική περιθωριοποίηση επεκτείνονται σε όλες τις λαϊκές γειτονιές και συνοικίες της πόλης του Πειραιά.
Η διάλυση και το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, η καταβαράθρωση της κοινωνικής ασφάλισης, η συρρίκνωση των κοινωνικών υπηρεσιών και αγαθών (υγεία, παιδεία, κοινωνική πρόνοια) υποβαθμίζουν συνολικά την ζωή στην πόλη μας.
Αυτή είναι η πραγματική εικόνα του Πειραιά για τα λαϊκά στρώματα και τον εργαζόμενο λαό και καμιά μαγική και απατηλή εικόνα που πλασάρει το σύστημα και το μιντιακό κατεστημένο για να θολώσουν τα μυαλά των ανθρώπων, για να τους διατηρήσουν στην αδράνεια και την ακινησία δεν πρόκειται να ανατρέψει την ωμή και σκληρή πραγματικότητα.
Σε αυτή την κρίσιμη χρονική συγκυρία για τους εργαζόμενους πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι το ΕΚΠ, με μεγάλες αγωνιστικές παραδόσεις, δεν έπαιξε τον ρόλο που του αντιστοιχούσε, δεν ανταποκρίθηκε στις ανάγκες και τις προσδοκίες των εργαζομένων, δεν σχεδίασε , δεν οργάνωσε, δεν κατεύθυνε ως κέντρο την πάλη και την αντίσταση των εργαζομένων.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ που έχουν την πρώτη ευθύνη στην Διοίκηση του ΕΚΠ κινήθηκαν στην λογική προώθησης της κομματικής γραμμής, της πολιτικής συσπείρωσης και κινητοποίησης των δικών τους δυνάμεων, αρνήθηκαν πεισματικά την οργάνωση κοινών αγώνων και δράσεων από το σύνολο των συνδικάτων και άλλων κοινωνικών φορέων της πόλης.
Δεν πήραν καμιά ουσιαστική πρωτοβουλία έτσι ώστε το ΕΚΠ να γίνει σημείο αναφοράς λαϊκών και εργατικών αντιστάσεων, αλληλεγγύης και οργάνωσης στον αγώνα επιβίωσης των εργαζομένων και του λαού, να αποτελέσει σημείο συνάντησης όλων των μαζικών δράσεων που πραγματοποιούνται στην πόλη ενάντια στις μνημονιακές, κυβερνητικές και αντεργατικές πολιτικές.
Η αποδιοργάνωση και αποδυνάμωση αυτή του ΕΚΠ έγινε πλήρως αποδεκτή από τις άλλες δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) οι οποίες έχουν τεράστιες ευθύνες για την ανυποληψία, την έλλειψη εμπιστοσύνης των εργαζομένων στο ΕΚΠ καθώς και για την ανύπαρκτη παρέμβαση στα μικρά και μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν όλους τους εργαζόμενους στην πόλη μας.
Θεωρούμε ότι από κοινού οι δυνάμεις του εργοδοτικού – κυβερνητικού και κομματικού συνδικαλισμού στο 33ο Συνέδριο διαμόρφωσαν ένα κοινό πλαίσιο (στην λογική των ισορροπιών και της διατήρησης των
συσχετισμών) προκειμένου να αναπαραχθούν συσχετισμοί που δεν αντιστοιχούν ούτε στην κοινωνία ούτε στους εργαζόμενους.
Στην πραγματικότητα βάζουν από κοινού την σφραγίδα τους για την αλλοίωση και παραχάραξη της θέλησης των εργαζομένων και της νομιμοποίησης τελικά δεκάδων συνέδρων.
Συνάδελφοι,
Εμείς δηλώνουμε ότι θα συνεχίσουμε τις προσπάθειες, τις πρωτοβουλίες και τον αγώνα για την ενότητα όλων των εργαζομένων και των συνδικάτων ενάντια στην αντεργατική – μνημονιακή κυβερνητική πολιτική και σε κάθε άλλη αντιλαϊκή πολιτική.
Έχουμε εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους, από αυτούς αντλούμε την δύναμη αλλά και την αισιοδοξία και είμαστε πεπεισμένοι ότι θα γίνει – παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες – το μεγάλο βήμα που είναι η συσπείρωση των εργαζομένων, η ανάπτυξη κοινής μαζικής συντονισμένης δράσης για την ανατροπή των αντεργατικών, αντιλαϊκών και μνημονιακών πολιτικών και της κυβέρνησης που τις υλοποιεί
.jpg)
