Του Ζαφείρη Σπυριδάκη
Δεν είναι λίγοι οι ποδοσφαιρόφιλοι εκείνοι, που στεναχωρήθηκαν πραγματικά που ο Ατρόμητος έμεινε την τελευταία αγωνιστική εκτός διεκδίκησης τσάμπιονς λιγκ.
Μεγάλη ομάδα ο Πάοκ, ιστορική με κόσμο και πρόεδρο που δείχνει διάθεση να βάλει βαθιά το χέρι στη τσέπη, όμως η αναγνώριση ήρθε για την ομάδα του Περιστερίου.
Η υγεία που βγάζει αυτός ο σύλλογος, είναι εμφανής. Κι όταν λέμε υγεία εννοούμε σε όλα τα επίπεδα.
Με σταθερότητα στην απόδοση, με στόχους και προσήλωση σε αυτούς, χωρίς μεγάλα λόγια και χωρίς έπαρση.
Ποια ομάδα, ή ποιος πρόεδρος δεν θα κέρδιζε μέσα στο Καραϊσκάκη με 3αρα και δεν θα ήταν πρώτη μούρη την επομένη στις φυλλάδες, διεκδικώντας το χρυσό στεφάνι του Καίσαρα του ελληνικού ποδοσφαίρου!
Κι επειδή το ψάρι βρωμάει απ το κεφάλι, αλλά και στην αντίθετη περίπτωση για τα καλά, απ το κεφάλι ξεκινάμε. Και στον Ατρόμητο, το κεφάλι, έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.
Ο Γιώργος Σπανός, είναι ένας άνθρωπος επιτυχημένος στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, και «άρρωστος» με την ομάδα του. Δεν υπήρχε στιγμή στην αγωνιστική περίοδο που να μην ήταν δίπλα στην ομάδα και σε όλα τα γήπεδα. Και στα καλά και τα άσχημα.
Με πράξεις. Έχει στηρίξει την ομάδα, με όλους τους τρόπους. Κι όχι μόνο οικονομικά. Την πονάει πραγματικά.
Ότι μετά από την ήττα με τον Παναθηναϊκό στο Περιστέρι, είχε πει ότι θα παραιτηθεί, δεν ήταν καθόλου παραπλανητικό, ή της στιγμής. Ένα νάζι.
Ήταν απόφαση που είχε πάρει, γιατί στην Ελλάδα δυστυχώς έχουμε μάθει να σηκώνουμε στα ύψη εκείνους που μας ευεργετούν, αλλά τόσο εύκολα τους αποκαθηλώνουμε όταν νομίσουμε ότι κάτι συμβαίνει.
Ε, λοιπόν εγώ διαβεβαιώνω, γνωρίζοντας αυτόν τον άνθρωπο, ότι με τον Σπανό δεν συμβαίνει τίποτα άλλο, παρά πάθος για την ομάδα.
Χωρίς να έχει κάνει κάποια αναφορά, εικάζω ότι το μεγάλο του παράπονο είναι πως είναι δυνατόν ο μεγαλύτερος δήμος της Ελλάδας, να μην γεμίζει ένα γήπεδο 7 χιλιάδων θέσεων.
Και να πεις ότι δεν έπαιζε μπάλα ο Ατρόμητος!
Και είμαι σίγουρος ότι ο Σπανός θα κάνει ότι πρέπει για να γίνει το όνειρο πραγματικότητα και να μπει η ομάδα στους ομίλους του Γιουρόπα.
Αρκεί βέβαια να μην πετύχει στο δρόμο του κανέναν ανεκδιήγητο πάλι διαιτητή όπως στα παιχνίδια πέρυσι με τη Νιούκαστλ.
Το μήνυμα λοιπόν που έστειλε ο φετινός Ατρόμητος, είναι απλό και θα πρέπει να το πάρουν όχι μόνο οι μικρομεσαίες ομάδες, αλλά και οι μεγαλύτερες.
Σταθερά πόδια στη γη, στόχοι εφικτοί(κι όχι φτιάχνω προθήκη για να βάλω το κύπελλο του τσάμπιονς λιγκ) και συνεχής παρουσία της διοίκησης. Όταν οι εργαζόμενοι, εν προκειμένω οι ποδοσφαιριστές νιώθουν ότι ο εργοδότης υπάρχει και δεν είναι μια αόρατη μετοχική σύνθεση, τότε οι συνθήκες εργασίας γίνονται πιο απλές. Πιο ανθρώπινες.
Και φαίνεται ότι αργά ή γρήγορα, σε ομάδες σαν τον Ατρόμητο, η ιστορία θα τους δώσει αυτό που τους οφείλει!
