Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Το χθεσινό ματς Τότεναμ-Ολυμπιακός
ήταν «Ο Θρίαμβος τής Μαγικής Εικόνας»·
μαγική εικόνα -και μάλιστα, αμφίδρομης ανάγνωσης-
ό,τι βλέπαμε μέχρι το 46ο λεπτό,
μαγική εικόνα -και μάλιστα, αμφίδρομης ανάγνωσης-
και ό,τι είδαμε μέχρι τη λήξη τής αναμέτρησης.
Ήταν ο Ολυμπιακός αυτός
που εξηνάγκασε την Τότεναμ να μοιάζει με ομαδούλα στο πρώτο ημίχρονο;
Ήταν η Τότεναμ που βρισκόταν σε τραγική ημέρα;
Και τα δύο…
Ήταν η Τότεναμ αυτή
που εξηνάγκασε τον Ολυμπιακό να μοιάζει με ομαδούλα στο δεύτερο ημίχρονο;
Ήταν ο Ολυμπιακός που κατέρρευσε ψυχολογικά και σωματικά;
Και τα δύο…
*** Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή…
Ο αγώνας ήρχισε να στέλνει τούς οιωνούς του από πολύ νωρίς·
μόλις στο 3ο λεπτό οι «ερυθρόλευκοι» απείλησαν με σουτ την εστία των γηπεδούχων,
ενώ ήταν ήδη σαφές -όσο κι αν εφάνταζε ως πρόωρο συμπέρασμα-
ότι οι παίκτες τής αγγλικής ομάδας
αντιμετώπιζαν προβλήματα συνεννόησης και αλληλοκάλυψης.
Αυτό επιβεβαιώθηκε και πιστοποιήθηκε με αδιαμφισβήτητο τρόπο μόλις στο 6΄,
όταν ο Ολυμπιακός πήρε κεφάλι στο σκορ
μετά από την παιδιαρώδη ανασταλτική λειτουργία
και τα απανωτά αμυντικά λάθη των αντιπάλων του.
Οι ποδοσφαιριστές τής Τότεναμ δεν… πτοήθηκαν από το γρήγορο γκολ που δέχθηκαν,
διότι είχαν… υψηλότερους στόχους.
Έτσι, στο 19΄ ο Ολυμπιακός επέτυχε και δεύτερο γκολ,
εκμεταλλευόμενος ξανά την αμυντική επιπολαιότητα που επεδείκνυαν οι «πετεινοί».
Το παιχνίδι εσυνέχιζε να κυλάει στο ίδιο τέμπο,
ο Ολυμπιακός ήταν εκπληκτικά στημένος στον αγωνιστικό χώρο
και απειλούσε και με τρίτο γκολ·
την ίδια ώρα (στη Λιμνούπολη),
οι παίκτες τής Τότεναμ πελαγοδρομούσαν,
αλλού πατούσαν κι αλλού βρίσκονταν,
δεν έκαναν -σε επίπεδο δημιουργίας- ούτε υποψία ευκαιρίας
(ο Σα απειλήθηκε μόνο από μία κεφαλιά μετά από εκτέλεση φάουλ),
ο Μουρίνιο έκανε την πρώτη αλλαγή στο 29΄,
ο κόσμος είχε αρχίσει τις γιούχες,
τα πάντα συνέτειναν και συνηγορούσαν
ότι οι «ερυθρόλευκοι» μπορούσαν να έπαιρναν τη νίκη
και να γίνονταν φαβορί για την κατάκτηση τής 2ης θέσης
που οδηγεί στη συνέχεια τού «Τσάμπιονς Λιγκ».
*** Και πάνω που ο Ολυμπιακός είχε καθηλώσει την περυσινή φιναλίστ τού θεσμού
και την απειλούσε με διασυρμό,
ήρθε στις καθυστερήσεις τού ημιχρόνου η φάση
που έμελλε να αλλάξει εκκωφαντικά την ψυχολογία των δύο ομάδων.
Σε μία παντελώς ανύποπτη στιγμή,
ο Μεριά έκανε το «τσαφ» τής χρονιάς
και έδωσε το δικαίωμα στον Ντέλε Άλι να σκοράρει προ κενής εστίας.
Η αρχή τού τέλους είχε μόλις συντελεστεί…
*** Το δεύτερο ημίχρονο ήταν το χρονικό μίας προαναγγελθείσας κατάρρευσης.
Ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει επανειλημμένα και σε πολυετή βάση,
ότι αδυνατεί -με ελάχιστες εξαιρέσεις, βεβαίως-
να μένει συγκεντρωμένος όταν τα πράγματα δεν τού πάνε καλά
ή όταν ένα απρόσμενο γεγονός τού χαλάσει τα δεδομένα του.
Ναι, ο τρόπος που δέχθηκε τη μείωση τού σκορ ήταν σκληρός,
ναι, με βάση την έως εκείνην τη στιγμή εικόνα τής αναμέτρησης,
αυτή η εξέλιξη εφάνταζε άδικη,
όμως μην ξεχνάμε ότι τα λάθη είναι κομμάτι τού αθλήματος (και εν’ γένει τής ζωής)·
άλλωστε,
και ο Ολυμπιακός βρέθηκε να προηγείται στο σκορ από λάθη τής Τότεναμ.
Ως εκ’ τούτου,
το πρόβλημα τού Ολυμπιακού -κατά την προσωπική μου άποψη-
δεν είναι ο κάθε «Μεριά»,
αλλά τα δύο στοιχεία που διαπιστωμένως ταλανίζουν τον «ερυθρόλευκο» οργανισμό:
η στρεβλή νοοτροπία και η έλλειψη σημασίας στις λεπτομέρειες.
Το χθεσινοβραδινό ματς ήταν ύμνος στη Λεπτομέρεια·
ναι μεν το «τσαφ» τού Μεριά έπαιξε τον ρόλο του,
αλλά υπήρξαν δύο στιγμές στον αγώνα που αποτελούν ποδοσφαιρικά διδάγματα.
*** Εν’ αρχή, η αλλαγή που έκανε ο Μουρίνιο στο 29ο λεπτό,
αποδεικνύει γιατί αυτός ο τύπος είναι σούπερ-σταρ και κορυφαίος προπονητής.
Κόντρα στα μίζερα στερεότυπα τής Προπονητικής,
ο Πορτογάλος τεχνικός δεν επερίμενε στωϊκά να τελειώσει το ημίχρονο,
δεν συμβιβάστηκε με τη θλιβερή εικόνα των ποδοσφαιριστών του,
δεν έχασε χρόνο στηριζόμενος σε φαντασιοπληξίες και φρούδες ελπίδες.
Όταν βλέπεις την ομάδα σου να καταρρέει,
όταν διαπιστώνεις πως ένας ή και περισσότεροι παίκτες υστερούν,
κάνεις κάτι και δεν κάθεσαι σαν χάνος να… χάνεις
(τσουπ, να και η παρήχηση).
Ε, λοιπόν, ο Μουρίνιο το έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει,
και -αυτό που έκανε- τού βγήκε.
*** Βεβαίως, η ακόμη σημαντικότερη λεπτομέρεια,
είναι ό,τι συνέβη στο 50ό λεπτό και (απ)έφερε την ισοφάριση τής Τότεναμ
(παρεμπιπτόντως,
οι αναμετρήσεις των δύο ομάδων σημαδεύθηκαν και από μία εκπληκτική σημειολογία·
τόσο στο ματς τού «Γ.Καραϊσκάκης», όσο και χθες,
οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν νωρίς με 0-2,
δέχθηκαν το 1-2 στο τέλος τού ημιχρόνου
και ισοφαρίστηκαν στο δεύτερο·
μόνο που η Τότεναμ εσυνέχισε ως γηπεδούχος να σκοράρει
και επάτησε φρένο μετά το 4-2).
Το φάουλ, λοιπόν, που γίνεται στον Τσιμίκα λίγο μετά τον χώρο τού κέντρου,
δεν καταλογίζεται από τον διαιτητή·
η φάση καταλήγει σε πλάγιο-άουτ για την Τότεναμ
και -ενώ οι παίκτες τού Ολυμπιακού ολιγωρούν διαμαρτυρόμενοι-
ένα «ball boy» δίνει γρήγορα την μπάλα στον Οριέ
που εκτελεί -επίσης γρήγορα- δίνοντας στον αφύλαχτο Μόουρα,
αυτός μπαίνει ανενόχλητος στην περιοχή τού Σα,
βγάζει την ασίστ στον Κέϊν,
και… ΓΚΟΛ!
Όχι, ο Ολυμπιακός δεν δέχθηκε γκολ από τον Κέϊν,
αλλά από το «ball boy» που αντέδρασε πιο έξυπνα, εύστροφα και ώριμα
από ποδοσφαιριστές που αμείβονται με εκατομμύρια.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία,
ότι η κάκιστη νοοτροπία τού «Διαμαρτύρεσθαι»
που -με τη συνέργεια τής διοίκησής τους-
έχουν αναπτύξει οι «ερυθρόλευκοι» στο ελληνικό πρωτάθλημα,
έκανε εδώ την εμφάνισή της
και έπαιξε τον καταλυτικό ρόλο της στην τελική ανατροπή.
Διόλου τυχαίο,
ότι ο Μουρίνιο πήγε αμέσως μετά την επίτευξη τού γκολ στον πιτσιρικά,
τον συνεχάρη, τον αγκάλιασε και τον εφίλησε…
Ένα «ball boy» τής Τότεναμ, όλος ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός.
*** Επιμύθιο..:
Το στιγμιότυπο με τον Μουρίνιο και το «ball boy»,
αυτή η υπέροχη και ανυπέρβλητη στιγμή Ποδοσφαιρικής και Κοινωνικής Παιδείας,
αποτελεί την απόλυτη αντιδιαστολή προς τον πρόσφατο λίβελλο
που εξαπέλυσε διά ζώσης ο ιδιοκτήτης τού Ολυμπιακού
στην ομάδα Νέων τού συλλόγου.
Οι παιδικές ψυχές χτίζονται με την Αγκαλιά
και όχι με αυτοαναιρούμενα κίβδηλα δόγματα
που λένε ότι τα παιδιά πρέπει να πηγαίνουν χαρούμενα στο σχολείο,
αλλά τούς φερόμαστε σαν να είναι σκουπίδια
όταν δεν ικανοποιούν το παραφουσκωμένο ενήλικο «εγώ» μας.
Και, για να κάνω κι ένα ελληνο-βρετανικό λογοπαίγνιο,
αυτούς που κακοποιούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την Παιδική Ψυχή,
τούς γράφουμε στα… «balls (boys)» μας.
Γκέγκε;
Ο Αθλητάμπουρας
