Τι δεν έχουμε ακούσει κι ετούτο το καλοκαίρι
στις συνδέσεις που κάνουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί με περιοχές όπου μαίνονται φωτιές·
από τα σαρδάμ που μάς ενημέρωναν
πως από τα φλεγόμενα δέντρα έβγαινε «πορτοκαλί χυμός» και όχι καπνός («Ε.Ρ.Τ.»)
και πως μετά τη δύση τού ήλιου σταματάνε οι ρίψεις νερού από τα… αεροπλανοφόρα («Mega»),
μέχρι σεσημασμένους σολοικισμούς όπως η θλιβερή ελληνικούρα «Δεν έχω ακριβής εικόνα…»
που ξεστομίστηκε σε έκτακτη μετάδοση τής Δημόσιας Τηλεόρασης
και αναφερόταν στην αδυναμία προσδιορισμού τής έκτασης που είχε η πύρινη λαίλαπα.
Όμως,
το «Χρυσό Μετάλλιο τής Παρακμιακής Περιγραφής» ανήκει ασυζητητί σε φυντάνι τού «Σκάϊ»,
που χρησιμοποίησε εις διπλούν -οπότε, δεν επρόκειτο για παραδρομή-
μία λέξη που παραπέμπει ευθέως στον Γκουσγκούνη.
Και ναι μεν η ατάκα «Βάστα τοίχο. Θα σμπρώξω (ζμπρώξω)…»
εκπροσωπεί την «cult-trash» κουλτούρα που εκπέμπουν οι πάλαι ποτέ ταινίες σεξ,
όμως υπάρχει πρόβλημα όταν η Ενημέρωση μετατρέπεται σε «τσόντα».
Έτσι, αφού πρώτα μάς σερβιρίστηκε το «ορεκτικό» μέσω τής κακόηχης φράσης
«…ένα ιδιαίτερα δύσκολα προσβάσιμο σημείο για τις πυροσβεστικές δυνάμεις.»
(σαφώς προτιμότερη και μακράν πιο εύηχη η διατύπωση
«…ένα σημείο με ιδιαιτέρως δύσκολη πρόσβαση…»,
ή έστω «…ένα ιδιαιτέρως δύσκολα προσβάσιμο σημείο…»),
ήρθε κατόπιν το τελειωτικό χτύπημα στα ώτα μας,
όταν ο ρεπόρτερ είπε κι επανέλαβε «Οι άνεμοι σμπρώχνουν τη φωτιά…».
Σοβαρά τώρα;
Σοβαρά;
Πόσο πιο κάτω θα φτάσει η Ελληνική Γλώσσα;
Πόσο;
Εκεί στα κανάλια,
δεν υπάρχει ένας άνθρωπος να προστατεύ(σ)ει τη Γλωσσική Αισθητική;
Εκεί στα κανάλια,
δεν υπάρχει ένας άνθρωπος να ανεβάσει υποχρεωτικώς τον πήχυ;
Ρητορικές ερωτήσεις, βεβαίως,
αφού έχει καταστεί πασίδηλο εδώ και πάααρα πολλά χρόνια
ότι ο Λαϊκισμός και η Αμορφωσιά είναι τα «Όπλα τού Συστήματος»
προκειμένου να χειραγωγούνται-ποδηγετούνται οι πολίτες τής χώρας.
«Βάστα τοίχο. Θα σμπρώξω…».
«Οι άνεμοι σμπρώχνουν τη φωτιά…».
Το μόνο που απομένει,
είναι να ακούσουμε ρεπόρτερ σε επόμενη περιγραφή επελαύνουσας καταστροφικής πυρκαγιάς,
να αναφωνεί πομπωδώς την έτερη πασίγνωστη ατάκα τού Γκουσγκούνη:
«Βεντούζα… Βεντούζα…».
μ.Γ.
