Τέσσερα απλά ερωτήματα ξαναβγαίνουν στον αφρό των κυμάτων με αφορμή το σκάνδαλο “Παυλίδη” -πέραν φυσικά του γεγονότος ότι, και για αυτά και για άλλα εξίσου σοβαρά συντελεί καθοριστικά αυτή η άτιμη και μόνιμη βεβαιότητα περί (μη) ευθύνης και ατιμωρησίας κακών υπουργών και κακών στελεχών κάθε κυβέρνησης, που ισοδυναμεί άλλωστε με τα bonus της κακής διαχείρισης από τα παμπόνηρα και αδίστακτα golden boys.
Είτε γίνουν πρόωρες εκλογές εξαιτίας της “υπόθεσης Παυλίδη”, είτε δεν γίνουν, στα καφενεία των λιμανιών στα νησιά της χώρας όσοι άνθρωποι καταφέρνουν ακόμα να σκέφτονται και να διαβάζουν εφημερίδες, αποκωδικοποιώντας την ουσία των πραγμάτων και των προβλημάτων, συζητούν συνεχώς και αναρωτιούνται:
Γιατί να διαιωνίζεται, κύριε δημοσιογράφε, αυτό το σαθρό θεσμικό πλαίσιο που επιτρέπει στον εκάστοτε υπουργό ή τους στενούς του συνεργάτες «να βάζουν χέρι» ανενόχλητα στους όρους των διαγωνισμών που γίνονται για την κάλυψη της λεγόμενης “άγονης γραμμής”;
Ποιες ουσιαστικές και πραγματικές δυνατότητες διασφαλίζονται για τους κατοίκους των νησιών, που είναι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, ώστε να έχουν σταθερή συγκοινωνιακή κάλυψη χειμώνα – καλοκαίρι;
Τι φταίει για την απουσία πολιτικής, που αναγκάζει τους νησιώτες π.χ. των Λειψών να πάνε στον Πειραιά πληρώνοντας ναύλο όσο μια πτήση από Αθήνα για Λονδίνο;
Ποιες πολιτικές αποφάσεις έχουμε δει μέχρι σήμερα να λαμβάνονται και να εφαρμόζονται, ώστε η ερήμωση των μικρών νησιών να αποτελεί οριστικά παρελθόν;
Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο στο ότι, μαζί με την απουσία διαφάνειας και την κακή διαχείριση του δημοσίου χρήματος, η «άγονη γραμμή» αποτελεί τον μόνο τρόπο επιβίωσης χιλιάδων συμπολιτών μας στη νησιωτική Ελλάδα, ενώ οι ακτοπλοϊκές συνδέσεις κάθε άλλο παρά λειτουργούν με γνώμονα την εξυπηρέτηση των νησιωτών.
Η διαφάνεια στη διαχείριση των δημόσιων επιδοτήσεων, η συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών στη διαμόρφωση των όρων των διαγωνισμών, αλλά και η διασφάλιση πραγματικού ρόλου στις δημοτικές δρομολογήσεις πλοίων, συνδέονται στενά με την (μη) ανεξαρτησία της Διοίκησης από το εκάστοτε κομματικό Κράτος και τελικά τη (μη) θεσμοθέτηση μιας ουσιαστικής Αυτοδιοίκησης σε επίπεδο περιφερειών.
Αν παράμετρος της Δημοκρατίας είναι η ισότητα των πολιτών, τότε στο δικαίωμα της ελεύθερης και ανεμπόδιστης μετακίνησής τους εντός Ελλάδος το κόστος θα έπρεπε να ήταν ανάλογο με τη διαδρομή που πραγματοποιούν. Αλλά, μέχρι σήμερα, ακόμα και σε πολυσύχναστους προορισμούς, τα δρομολόγια σχεδιάζονται με αποκλειστικό κριτήριο ή κίνητρο το ιδιωτικό υπερκέρδος και όχι τις ανάγκες των απομακρυσμένων και συχνά αποκομμένων κοινωνιών, που όμως καλούνται εξίσου, αν όχι κατά κύριο λόγο, να διαμορφώσουν υπηρεσίες και συνθήκες φιλοξενίας υψηλών προδιαγραφών για την τόνωση της Τουριστικής Βιομηχανίας.
Όχι! Η ουσία στο σκάνδαλο που βαρύνει τον υπουργό, Αριστοτέλη Παυλίδη, δεν είναι καθόλου άσχετη με όλα αυτά. Και η τιμωρία ενός μόνο ανθρώπου δεν αρκεί για να προωθήσει πραγματικές λύσεις στα χρονίζοντα προβλήματα που εμποδίζουν την Πράσινη, την Μπλε, την Κόκκινη και σε ό,τι άλλο χρώμα σας αρέσει Ανάπτυξη.
