Ο ανδρισμός, σύμφωνα με τους ψυχολόγους Jennifer K. Bosson και Joseph A. Vandello, συνιστά ένα καθεστώς που είναι αόριστο, «πρέπει να κερδηθεί», και ασαφές, «πρέπει να αποδεικνύεται κατ’ επανάληψη μέσα από πράξεις».
Υπάρχουν βιολογικοί καθώς και κοινωνικοί λόγοι για τους οποίους ένας άνδρας πρέπει να αποδείξει τον ανδρισμό του, ενώ η γυναίκα δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα για να αποδείξει τη γυναικεία της υπόσταση. Μια νέα προσπάθεια για να εξηγήσει τη διαφορά των φύλων καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η αποκατάσταση του ανδρισμού εξηγεί εν μέρει γιατί οι άνδρες είναι πιο επιθετικοί από τις γυναίκες.
Με βάση την παγκόσμια έρευνα του ανθρωπολόγου David D. Gilmore, ορισμένα αρσενικά χαρακτηριστικά υπάρχουν σε διαφορετικούς πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο. Αυτό κατά πάσα πιθανότητα έχει μια εξελικτική βάση.
Τα παλαιότερα χρόνια, πριν από το Διαδίκτυο, ο άνδρας έπρεπε να κερδίσει τη θέση του, προστατεύοντας την εστία του, αποδεικνύοντας ότι είναι άξιος να ζευγαρώσει, ακόμα και σκοτώνοντας ένα άγριο ζώο. Αλλά, όταν δεν μπορούσε πλέον να σκοτώσει το θηρίο, θα έχανε αυτή του την ιδιότητα, που δείχνει ότι ο ανδρισμός είναι πράγματι ασαφής. Η γυναικεία φύση, σύμφωνα με τον Gilmore, είναι βιολογική, αλλά ο ανδρισμός είναι ένα «πολιτιστικό κατασκεύασμα».
Για να διατηρήσει τον ανδρισμό του, ο άνδρας πρέπει να παραμείνει επιθετικός, αποδεικνύοντας συνεχώς ότι είναι άξιος του «τίτλου» του. Η ανάγκη να σκοτώσει το θηρίο μπορεί να είναι λιγότερο σημαντική σήμερα, αλλά οι άνδρες εξακολουθούν να αισθάνονται την ανάγκη να αποδείξουν τον ανδρισμό τους.
Οι ερευνητές περιγράφουν μια σειρά από πειράματα στη μελέτη τους, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Current Directions in Psychological Science», που δείχνουν ότι, όταν ένας άνδρας αισθάνεται τον ανδρισμό του να απειλείται, κατά πάσα πιθανότητα θα του βγει μια επιθετικότητα, αλλά αυτή η επιθετικότητα μπορεί επίσης να ανακουφίσει το άγχος του.
Στο πρώτο πείραμά τους, οι άνδρες συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Μερικοί εξ αυτών ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν πλεξούδα τα μαλλιά μιας γυναίκας (στερεοτυπικά θηλυκή εργασία) και οι άλλοι να δέσουν ένα σχοινί κόμπο. Στη συνέχεια ρωτήθηκαν αν θέλουν να ρίξουν μια μπουνιά ή να λύσουν έναν γρίφο. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι άνδρες που είχαν εκτελέσει τη γυναικεία εργασία ήταν πολύ πιο πρόθυμοι να ρίξουν μια γροθιά από ό,τι οι άνδρες της δεύτερης ομάδας.
Στο δεύτερο στάδιο της μελέτης, δόθηκαν στους άνδρες γάντια του μποξ και τους ζητήθηκε να χτυπήσουν τον σάκο του μποξ, τον οποίο είχαν εφοδιάσει με έναν αισθητήρα για τη μέτρηση της έντασης της γροθιάς. Οι άνδρες που είχαν πλέξει τα μαλλιά μιας γυναίκας χτύπησαν πολύ πιο δυνατά από ό,τι αυτοί που είχαν κάνει κόμπο το σχοινί.
Τέλος, όλοι οι άνδρες έκαναν πλεξούδα τα μαλλιά μιας γυναίκας, αντί να κάνουν κόμπο το σχοινί, και μόνο οι μισοί είχαν το δικαίωμα να δώσουν γροθιά στον σάκο του μποξ.
Οι άνδρες που χτύπησαν τον σάκο του μποξ μετά το «έργο κομμωτικής» επέδειξαν λιγότερο άγχος από αυτούς που δεν έδωσαν μπουνιά, γεγονός που υποδηλώνει ότι η επιθετικότητα μπορεί να μειώσει το άγχος των ανδρών όταν απειλείται ο ανδρισμός τους. Έτσι, ο ανδρισμός αποκαθίσταται, το άγχος φεύγει!
Η επιθετικότητα μπορεί να είναι τακτική αποκατάστασης του ανδρισμού… Ωστόσο, όπως σε αρκετές μελέτες στον τομέα αυτό, όλοι οι συμμετέχοντες είναι φοιτητές και όχι κατ’ ανάγκη αντιπροσωπευτικό δείγμα της κοινωνίας στο σύνολό της.
Πηγή: ABCnews
Το άρθρο επιμελήθηκε η Ειρήνη Καλαϊτζίδου,
Σύμβουλος Στρες,
επιστημονική συνεργάτιδα
του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,
www.andrologia.gr
