Είναι κάποιες στιγμές που η πικρή είδηση φτάνει και σε πλημμυρίζει με κράμα λύπης και νοσταλγίας, καταλήγοντας σε δυνατή φόρτιση. Και όταν «καθίσει» για τα καλά το γεγονός και αντιλαμβάνεσαι πως τίποτα δεν αλλάζει, σου μένουν μερικά «γιατί» και μια φτωχή αναπάντητη κρίση.
Ελάχιστα πριν εμφανιστούν οι απριλιανοί πραξικοπηματίες – μιλάμε για το καλοκαίρι του ’66- ένας 20χρονος τερματοφύλακας προτάθηκε στον Εθνικό, που μετά τον αρχοντικό Μανταλόζη και τον στυλίστα Μακρυωνίτη, έψαχνε «κάτι καλό» για την εστία του.
Ο χρηματοδότης Καρέλλας (γνωστός και ως «Δημήτριος ο πολυέλεος» – όλα με έψιλον) στην ομάδα, ρώτησε μόνο «από πού είναι ο νεαρός». «Από την Ακαδημία Πλάτωνα» του είπαν και έχει συστάσεις από τον Μαντζουράνη που φωνάζει «εθνικααααάρα».
«Τότε να τον πάρουμε», γνωμάτευσε ο Καρέλλας. Έπιασε το μάγουλο του παίκτη και του πέταξε: «Καλά θα τα πας, είσαι και ομορφόπαιδο».
Αυτό το ομορφόπαιδο άκουγε στο ονοματεπώνυμο Στέλιος Τουρκομένης. Αποδείχτηκε εξαιρετικός κάτω από τα γκολπόστ, φάνηκε από τις πρώτες εμφανίσεις του ότι θα διαπρέψει. Τολμηρός, θρασύς απέναντι στα «κανόνια» του πρωταθλήματος όταν τον σημάδευαν, με απίστευτο χιούμορ.
Κάποτε, σε αγώνα που οι αμυντικοί, μπροστά του αγωνίζονταν νωχελικά (ή απρόσεκτα – μην το ψάχνουμε περισσότερο…), ο Τουρκομένης απείλησε να φύγει από το γήπεδο αν δεν σοβαρεύονταν. Κι όταν διαπίστωσε ότι δεν του έδιναν σημασία, τότε, με ένα σάλτο ζογκλέρ, βρέθηκε να ισορροπεί πάνω στο οριζόντιο δοκάρι. Ο διαιτητής τα έχασε, απείλησε με διακοπή τον αγώνα, όμως ο Τουρκουμένης είχε κάνει την δουλειά του, η άμυνα «συμμαζεύτηκε» και σημειώθηκε νίκη.
Παίκτης με χιούμορ, είπαμε ο Τουρκομένης. Όμως, τον ενοχλούσε κι ας μην το έδειχνε, όταν τον φώναζαν από την εξέδρα «Τούρκο». Αγωνίστηκε κάπου 80 φορές με την ομάδα του Εθνικού και φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο μόνο μία φορά. Βλέπετε, είχε «πέσει» στην δυναστεία των Οικονομόπουλου – Κωνσταντίνου και του Παναθηναϊκού που προχωρούσε ακάθεκτος –με την βοήθεια του χουντικού Ασλανίδη – για να συναντήσει το πεπρωμένο του στο Γουέμπλεϊ.
Ο «Τούρκος» με το που έκλεισε την καριέρα του, ζούσε ταπεινά και μεγάλωσε τις κόρες του δουλεύοντας σκληρά σε χυτήριο. Φίλοι, του είχαν μείνει ο Μήτσος Μουτάφης, ο Χατζηιωάννογλου και μερικοί ακόμη συμπαίκτες της γενιάς του. Ο προπονητής του –στο ξεκίνημα- Τζο Μόρτιμορ, ένας ξερακιανός αλλά ικανός Άγγλος πρώτα γυμναστής και ακολούθως κόουτς, δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα τον Τουρκομένη, διότι έδειχνε φανερά σε άλλους παίκτες την προτίμησή του, θεωρώντας τους «σοβαρούς». Στις επιλογές του όμως υπήρξε δίκαιος.
Αυτόν τον εξαιρετικό ποδοσφαιριστή, που ποτέ δεν παραδέχτηκε την αξία του (γι’ αυτό τον τιμούσα στις κριτικές), που έπαιζε μπάλα για να διασκεδάσει και όχι να πλουτίσει, τον θυμήθηκα κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Το κείμενο γράφεται, ελάχιστες ώρες πριν το τελευταίο κατευόδιο, στον παλιό φίλο, που «έφυγε» χθες, Δευτέρα, από τη ζωή από εγκεφαλικό επεισόδιο, σε ηλικία μόλις 64 χρόνων.
Με ένα στενάχωρο ανακάτεμα στο στομάχι και την διάθεση χαλασμένη, τι άλλο θα μπορούσε να προσθέσει κάποιος;
«Καλό σου ταξίδι, ρε Τούρκο»!
