Είναι άκρως εξαντλητικό να σου λένε τι να σκεφτείς. Μπορεί να μην το αντιλαμβάνεσαι, αλλά όταν κόβεται η ατάκα εκεί όπου κρίνεται ότι βρίσκεται το ζουμί της, ο άνθρωπος που ακούει δεν έχει παρά να τη χωνέψει αμάσητη. Οι έμπειροι πολιτικοί αυτό το γνωρίζουν καλά και φροντίζουν να λένε τη φράση που δεν θα κοπεί, να δώσουν τροφή στη δημοσιότητα, χωρίς ανησυχία να παρερμηνευθεί το νόημα των λεγομένων τους αφού είναι δεδομένο ότι θα παρερμηνευθεί το νόημα ούτως ή άλλως αφού δεν υπάρχει μια αλήθεια μα πολλές ερμηνείες.
Είναι άκρως εξαντλητικό να σου λένε τι να πεις έτσι ώστε σε κάθε περίπτωση να μπορείς κατόπιν να δώσεις εσύ την ερμηνεία που θέλεις όταν οι αντίπαλοι θα χρησιμοποιήσουν κατά το δοκούν τη δήλωση που (δεν) έκανες. Αναφέρομαι στην τηλεοπτική πολιτική που διαχειρίζεται την επίσημη πολιτική.
Στην πρώτη περίπτωση ακυρώνεται η συνθετική κρίση των πολιτών που παρακολουθούν τις εξελίξεις. Ακούν πολλά, διαβάζουν τίτλους και αποσπάσματα μα δεν βγαίνει ένα συμπέρασμα. Άλλωστε δεν είναι αυτό ο σκοπός των μεταδιδομένων. Αρκούν οι εντυπώσεις που ανά πάσα στιγμή, με “διευκρινιστική” απάντηση, μπορούν να αλλάξουν.
Στη δεύτερη περίπτωση ακυρώνεται η αξιοπιστία των λεγομένων από τους πολιτικούς που χειρίζονται τις εξελίξεις. Όλοι γνωρίζουν ότι κάθε δήλωση είναι πολύτιμο προϊόν προετοιμασίας για το οποίο εργάζονται οι στενοί συνεργάτες. Σε περίπτωση που ο πολιτικός είναι εύστροφος κι αυθόρμητος, λόγω υψηλής αυτοπεποίθησης, μπορεί να απαντήσει ακόμα και δίχως προετοιμασία με μια ατάκα που θα αφήσει ιστορία όπως «μαζί τα φάγαμε». Σε περίπτωση που αιφνιδιαστεί, αλλά δεν διακρίνεται για την ετοιμολογία του ούτε για επαρκή προμελέτη των δεδομένων, θα γράψει επίσης ιστορία με το «λεφτά υπάρχουν». Δεν έχει και τόση σημασία αν υπάρχουν λεφτά που μαζί τα φάγαμε. Και στις δυο περιπτώσεις η ιστορία που γράφεται είναι ενδεικτική του χάους των πραγμάτων.
«Όποιος ψήφισε το μνημόνιο θα το κουβαλάει μαζί του μέχρι το τέλος» δηλώνει ο Α. Σαμαράς (1/11/2010 στον Γ. Πρετεντέρη). Κι ο Άδωνις Γεωργιάδης περιγράφει (17/6/2011 στο ΤηλεΑστυ) την ελληνική πολιτική κατάσταση ως εξής: «Η χώρα έχει έναν πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή που το σκάει γιατί δεν θέλει άλλο να κυβερνήσει… μετά από ενάμιση χρόνο βλέπουμε έναν άλλο πρωθυπουργό, τον Γιώργο Παπανδρέου που παραιτείται τηλεφωνικά στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λέγοντάς του πάρε τη μισή καρέκλα γιατί δεν μπορώ να κυβερνήσω, και βλέπουμε έναν εν δυνάμει πρωθυπουργό, τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος αντί να αρπάξει την καρέκλα εκείνη την ώρα και να πει, Τώρα θα αλλάξω την πολιτική, τώρα θα σώσω την Ελλάδα, τώρα θα αναλάβω την ευθύνη μου, κρυβόταν μη τυχόν και χρειαστεί να κυβερνήσει κι αποδειχτούν τα ψέματα που έλεγε στο Ζάππειο… Το σχέδιο Σαμαρά είναι να ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ μόνο του το μεσοπρόθεσμο και να εφαρμόσει τα μέτρα ο Σαμαράς, φορτώνοντάς τα στο ΠΑΣΟΚ». Πραγματικά σενάρια καθημερινής βρώσης και πόσης.
Αυτά όμως είναι παλιές ιστορίες που τις κατάπιε η άβυσσος των πιο πρόσφατων μετεκλογικών κεραυνοβόλων δηλώσεων όπως: «Πήραμε καθαρή εντολή να ξεμπερδέψουμε με τη φαυλότητα και το καθεστώς της διαπλοκής και της διαφθοράς που τόσα χρόνια κυβερνούσε τον τόπο» (Α. Τσίπρας), «Ολοκληρώθηκε μια εκλογική μάχη την οποία δώσαμε με σοβαρότητα, αξιοπρέπεια, πολιτισμένα. Η Ν.Δ. ούτε διαλύθηκε ούτε τελειώνει» (Β. Μεϊμαράκης), «Διαστρεβλώνοντας το περιεχόμενο μιας δηλώσεώς μου όλα τα κόμματα όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί έριξαν ποταμό λάσπης κατά της Χρυσής Αυγής, ο ελληνικός λαός όμως δεν τους άκουσε» (Ν. Μιχαλολιάκος), «Οι κασσάνδρες που προέβλεπαν την εξαΰλωση του ΠΑΣΟΚ διαψεύστηκαν πανηγυρικά, η λεηλασία του πολιτικού μας χώρου τελείωσε οριστικά» (Φ. Γεννηματά), «Παλεύουμε ενάντια στις λυκοσυμμαχίες που φέρνουν μόνο νέα δεινά στον λαό, στη χώρα, στη νεολαία» (Δ. Κουτσούμπας), «Ίσως η κοινωνία σε μια περίοδο κρίσης να μην έχει τη δυνατότητα να εκτιμήσει με ψυχραιμία τα πράγματα και να δώσει ένα μεγαλύτερο προβάδισμα στα κόμματα της λογικής και της προόδου» (Σ. Θεοδωράκης), «Κάναμε πραγματικότητα την εθνική συμφιλίωση, το χθες τελείωσε» (Π. Καμμένος), «Έκαναν ατιμία στις δημοσκοπήσεις που εμφάνιζαν ίσα- ίσα τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ για να δημιουργήσουν πόλωση εις βάρος των μικρότερων κομμάτων, είναι ανέντιμο» (Β. Λεβέντης), «Την Ελλάδα την περιμένει μνημονιακός αρμαγεδών» (Π. Λαφαζάνης).
Τι ασφαλές συμπέρασμα συνάγεται από άπειρες δηλώσεις αυτού του τύπου, που με έναν μικρό χειρισμό θα μπορούσαν ακόμα και να γίνουν ένα ενιαίο κείμενο;
Στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών των κοινοβουλευτικών κομμάτων υπό τον ΠτΔ δεν επιδιώκεται συναίνεση, δήλωσε ο πρωθυπουργός, αλλά συντεταγμένος εθνικός διάλογος! Τι σημαίνει αυτό; Οι δηλώσεις που θα γίνουν έξω από το Προεδρικό Μέγαρο μετά το πέρας του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών και οι ερμηνείες των πολιτικών και των σχολιαστών, λέτε να φωτίσουν ή να συσκοτίσουν την έξοδο από την λεγόμενη «κρίση», στην οποία οφείλονται όλα τα δεινά του κόσμου;
