Δυνατά χειροκροτήματα εισπράττει ο Γιώργος Παπανδρέου, καθώς στέλνει για πολλοστή φορά το ίδιο μήνυμα σε μη προσδιοριζόμενους αποδέκτες «μη ράβετε κοστούμια εξουσίας, θα σας μείνουν στην ντουλάπα…». Κάποια, μάλλον χλιαρά χειροκροτήματα εισέπραξε όταν, ουσιαστικά, διέγραψε τον Κώστα Σημίτη από το ΠΑΣΟΚ. Επιλεκτικά τον χειροκροτούν τα ΜΜΕ που διαπιστώνουν από δημοσκοπήσεις ότι στην «καταλληλότητα» ο Γιώργος Παπανδρέου ως Πρωθυπουργός εκτοπίζει εδώ και μερικές ημέρες τον Κώστα Καραμανλή σε προσωπικό επίπεδο προτίμησης. Με διθυράμβους ανακοινώνουν τα ελληνικά ΜΜΕ την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ (είναι μήπως αμετροεπής η σύμπνοια σε επίπεδο 90%;)….

Δεν συμβαίνει το ίδιο με τα χειροκροτήματα που εισπράττει ο Κώστας Καραμανλής (ή, τουλάχιστον, δεν μας το δείχνουν με τον ίδιο τρόπο τα ΜΜΕ) για τους «αποκλεισμούς» από τα ψηφοδέλτια και τις, ομολογουμένως, πολύ δυναμικές παρουσίες του από το Σαββατοκύριακο της ΔΕΘ και μετά και έτσι μου έρχεται στο νου αυτό που πριν μερικά χρόνια είχα γράψει στο βιβλίο μου «Ένας Ψυχολόγος στο Γήπεδο» ακριβώς επειδή εκφράζει ως ψευτοδίλημμα την ελληνική πραγματικότητα: τελικά τι είναι συναρπαστικότερο ως επιλογή για εμάς τους Νέο-Έλληνες, η πολιτική του ποδοσφαίρου ή το ποδόσφαιρο της πολιτικής;

Έστω και εάν ακόμη κατηγορηθώ για αντικειμενικά επιδερμική προσέγγιση, εγώ επιμένω να πιστεύω ακράδαντα ότι ΑΥΤΟΣ που όχι μόνο σήμερα αλλά εδώ και πολλά χρόνια λείπει από την ελληνική πολιτική σκηνή – και θα χαρώ πολύ εάν το πραγματώσει οποιοσδήποτε εκλεγεί Πρωθυπουργός στις 4 Οκτωβρίου (αρκεί στην πράξη να είναι Πρωθυπουργός ΟΛΩΝ των Ελλήνων από την 5η Οκτωβρίου 2009 και μετά), είναι ένας…. Όττο Ρεχάγγελ!

Ο Γερμανός Ρεχάγγελ ήταν ο άνδρας που μας οδήγησε στην ιστορική εκείνη Κυριακή την 4η Ιουλίου 2004 (ημέρα ανεξαρτησίας της Αμερικής), γράφοντας στην ιστορία την «Ημέρα Ανεξαρτησίας του ελληνικού ποδοσφαίρου» από αρρωστημένα μυαλά και συνειδήσεις που το κρατούσαν χρόνια τώρα σε επίπεδο καρκινοπαθή τελικού σταδίου!!!
Αλλαγές που μορφοποιούν σε νέα σχήματα δομές και θεσμούς μιας κοινωνίας ταυτίζονται, συνήθως, με το «πέρασμα» από τις οδυνηρές συμπληγάδες ενός δράματος ή μίας τραγωδίας. Ο λαός μας το θέτει επιτυχημένα στο γνωμικό ότι «αν δεν πάθεις δεν θα…μάθεις».

Εάν πιστέψουμε τα ΜΜΕ και τους κάθε λογής «γκαλοπίστες» από τον Μάρτη του 2004 μέχρι σήμερα το ΠΑΣΟΚ και «έπαθε και έμαθε» ενώ η Ν.Δ. τώρα οδηγείται (ξανά;) στη θέση που θέλει το γνωμικό…

Υπάρχει, όμως, και η περίπτωση όπου η δημιουργική «αναστροφή» δεν προκαλείται από το αρνητικό αλλά το θετικό, όπου δεν είναι «το πάθημα» που μορφοποιεί νέα σχήματα αλλά ο… θρίαμβος όπως είχε συμβεί στην Πορτογαλία το 2004 μετά την εκλογική νίκη της ΝΔ, αλλά αυτό ΔΕΝ φαίνεται να το διαχειρίστηκε παραγωγικά και δημιουργικά τα τελευταία πεντέμισι χρόνια η Κυβέρνηση της ΝΔ όπως το αντανακλούν, εν μέρει, και τα οικονομικά-πολιτικά μας δρώμενα και ας μην τα φορτώνουμε ΟΛΑ στις απαιτήσεις των Βρυξελλών!
Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας στις σχέσεις Κράτους- Πολιτών στην πατρίδα μας οι οποίες, εάν κανείς τις δει χωρίς τις γνωστές χρωματικές προκαταλήψεις μπλε-πράσινου δεν ήταν μόνο δυσλειτουργικές, αλλά ίσως και εντυπωσιακά …ψυχοπαθολογικές. Η ψυχοπαθολογική συμπτωματολογία αυτής της σχέσης (που τα αίτιά της μόνιμα και σφαλερά ανάγονται ή στην Τουρκοκρατία ή σε ξένους…δακτύλους) συνίσταται στην κραυγαλέα αντίφαση της συμπεριφοράς του πολίτη απέναντι στο ελληνικό κράτος.

Ο 21ος αιώνας έφερε στο προσκήνιο προβλήματα τα οποία εντάθηκαν με την ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ παγκόσμια οικονομική ύφεση των τελευταίων δύο ετών τα οποία αφορούν και στην Ελλάδα. Προβλήματα όπως το ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ, η διογκούμενη ΑΝΕΡΓΙΑ, η έλλειψη ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ από τη φύση τους απαιτούν διορατικούς, ευφυείς και δημιουργικούς πολιτικούς σε Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση. Προβλήματα όπως τα παραπάνω απαιτούν έγκυρα, έγκαιρα και υπεύθυνα ενημερωμένους πολίτες ικανούς να δούνε πιο πέρα από τη μύτη τους και πολιτικούς άνδρες και γυναίκες που ΟΝΤΩΣ επιθυμούν να συνδράμουν στην επίλυσή τους για το κοινό καλό.

Μόνο καταφέρνοντας να ξεπεράσουμε την νοοτροπία της Κρατικοδίαιτης ύπαρξής μας στον τομέα της εθνικής οικονομίας και μαζί του εγκλωβισμού των λαϊκών μαζών στην Κομματική σκοπιμότητα των πολιτικών δρώμενων θα επέλθει και η, όχι μόνο ελπιδοφόρα αλλά ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ για την παραπέρα πορεία μας στην Ε.Ε. του 21ου αιώνα «φυγή προς τα μπροστά…»

Επιμύθιον;

Οι εποχές μας απαιτούν πολιτικούς ικανούς να ξεπεράσουν κομματικές σκοπιμότητες και περιορισμούς που εξαντλούνται στο ξεπερασμένο πλέον «πολιτικό κόστος ή κέρδος» και να επιστρατεύσουν ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ όλες τις θετικές δυνάμεις του Έθνους στον αγώνα για ένα ελπιδοφόρο ΑΥΡΙΟ.

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης