Η αλήθεια είναι πως ως δημοσιογράφος και μάλιστα από τους «παλαιούς των ημερών» (στοιχείο που έχει τη σημασία του αν αναλογιστούμε που βρίσκεται σήμερα χωρίς αξιοπιστία, κύρος και φυσικά έξωθεν καλής μαρτυρία ο κλάδος της ενημέρωσης…), έψαχνα από καιρό να ανακαλύψω κάποιο θετικό μέτρο προς τον ταλαιπωρημένο (γενικώς) Έλληνα πολίτη από το Κράτος. Ειδικά με την «επάρατη» νόσο της ελληνικής γραφειοκρατίας, το πράγμα είχε καταντήσει γελοίο με τους κυβερνητικούς άρχοντες να δηλώνουν κατά καιρούς ότι θα πατάξουν το φαινόμενο δραστικά και -πράγματι- από τα είκοσι χαρτιά που απαιτούνταν για ένα πιστοποιητικό, ο αριθμός τους κατέβαινε στα…15!
Σήμερα, μπορώ να πω ότι με την λεγόμενη ψηφιακή διακυβέρνηση η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται (αν και η τρίτη ηλικία ζορίζεται να ευθυγραμμιστεί με τις…διευκολύνσεις του Διαδικτύου), όμως του λόγου μου, θα θυμάμαι πάντα ένα ουσιαστικό μέτρο που πριν από 24 χρόνια υλοποιήθηκε με πρωτοβουλία του επιτυχημένου υπουργού (τότε υφυπουργού δημόσιας διοίκησης επί κυβέρνησης Κώστα Σημίτη) Σταύρου Μπένου και μπήκαν σε τροχιά τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ) σε ολόκληρη την χώρα (αφού στην συνέχεια, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή -του Β’…- αύξησε τις μονάδες κατά 600 για να εξυπηρετηθεί η τιμημένη επαρχία.
Θυμήθηκα αυτή την αξιέπαινη (και δικαιωμένη) ιδέα του 77χρονου σήμερα Μεσσήνιου πολιτικού, μετά από σημερινή επίσκεψη στο ΚΕΠ της περιοχής μου, συγκεκριμένα στο Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών της Ηλιούπολης, στην Πλατεία Φλέμιγκ. Η μία έκπληξη -κατά την ολιγόλεπτη παραμονή μου- διαδεχόταν την άλλη:
• Καθαριότητα.
• Τάξη.
• Ηρεμία.
• Εξυπηρέτηση με προθυμία και με χαμόγελο για όλες τις περιπτώσεις,αυτό της υπαλλήλου Κωνσταντίνας όλα τα λεφτά, η οποία έδειξε απίστευτη ευαισθησία σε άτομο ΑΜΕΑ που εμφανίστηκε προκειμένου να εξυπηρετηθεί.
